Για Φάληρο και Ηράκλειο

Τα πράγματα για τον Βαλβέρδε στο Φάληρο ήταν σχετικώς απλά. Η παρουσία του Λυμπερόπουλου στην κορυφή τον έκανε να ανησυχεί μόνο για τα άκρα, αφού ο βαρύς πια Λύμπε δεν θα ήταν εύκολο να δημιουργήσει προβλήματα σε Παπαδόπουλο και Μέλμπεργκ. Έμεναν ο Μπέλεκ με τον Λεονάρντο, για την αντιμετώπιση των οποίων ο Βαλβέρδε επέλεξε δύο διαφορετικούς τρόπους.

Στα αριστερά, η λογική φάνηκε από το πρώτο κιόλας λεπτό του αγώνα.

Ο Μαρκάνο, που συνήθως παίζει αρκετά πίσω και δεν ανεβαίνει, είχε άκρως επιθετική συμπεριφορά, και στην πρώτη κιόλας φάση του αγώνα βρέθηκε να κάνει προσπάθεια στο σημαιάκι του κόρνερ. Η λογική ήταν σαφής. Για εξουδετερωθεί ο Μπέλεκ, που πάντα έχει την οδηγία να ντουμπλάρει τα μαρκαρίσματα, ανεβάζουμε ψηλά τον Μαρκάνο και παίζουμε συνέχεια από εκεί, για να βγάλουμε τον Μιραλάς σε φάσεις ένας μ’έναν με τον Κοντοέ.

Στην απέναντι πλευρά, η τακτική επιλογή ήταν η αντίστροφη. Ο Τοροσίδης δεν είχε την κλασική, σχεδόν πάγια, εντολή να παίζει πάνω από τη σέντρα ως εξτρέμ, αλλά αντιθέτως, έμενε πίσω, κοντά στον Λεονάρντο, ώστε να μην βγάλει η ΑΕΚ φάσεις με τον Βραζιλιάνο στην πλάτη του. Έτσι, είχαμε το σπάνιο φαινόμενο να δούμε τον Ολυμπιακό να παίζει σχεδόν αποκλειστικά από αριστερά στο ξεκίνημα του αγώνα, και σχεδόν καθόλου από την “κλασικά” καλή του πλευρά, την δεξιά.

Το πρώτο γκολ ήρθε από κόρνερ, αλλά νομίζω πως φάνηκε ξεκάθαρα η στόχευση του Ολυμπιακού, αφού μέχρι το 15’ είχε ήδη φτιάξει πολλές φάσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι του αγωνιστικού χώρου και μάλιστα είχε φέρει για ένα διάστημα και τον Καζίμ να παίζει αριστερά. Τα ρήγματα ήταν πολλά κι εύκολα, η πίεση στην μπάλα απέδιδε καρπούς κι η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κάνει ασφαλή κατοχή, ούτε να βγει μπροστά.

Για είμαστε σωστοί, ο Κωστένογλου παρενέβη θετικά στην εξέλιξη. Εκεί γύρω στο 15’ έφερε τον Καφέ πιο χαμηλά, δίπλα στον Μάκο κι η τακτική αλλαγή σουλούπωσε την ΑΕΚ. Πλέον υπήρχαν δύο παίκτες για να ελέγχουν τις κινήσεις των Ιμπαγάσα και Μανιάτη, που ο Μάκος δεν μπορούσε να ελέγξει μόνος του, ειδικά τα ανεβάσματα από πίσω του Έλληνα μέσου. Ταυτόχρονα, ο Βάργκας έμεινε να πιέζει τον Ορμπάιθ, για να ενοχλεί την ανάπτυξη του Ολυμπιακού, ενώ η παρουσία του Καφέ χαμηλά σουλούπωσε κάπως τα πράγματα απέναντι στην πίεση των γηπεδούχων.

Όλα αυτά, όμως, δεν είχαν ουσιαστικό αποτέλεσμα, ούτε αλλάζουν το γεγονός πως η επιλογή του Λυμπερόπουλου για την κορυφή της επίθεσης στέρησε από την ΑΕΚ κάθε ελπίδα στηρίγματος κι απειλής. Ο Ολυμπιακός πάτησε στο 1-0, έπεσε μερικά μέτρα πιο πίσω και μόλις βρήκε την ευκαιρία τελείωσε το ματς. Ήταν απλώς θέμα προσόντων του επιθετικού διδύμου του κι αδυναμιών της ΑΕΚ. Ο Μιραλάς έπαιξε τέλεια με πλάτη κι άνοιξε στον Τζιμπούρ που βρήκε ένα στρέμμα μπροστά του και μετά όλα ήταν θέμα συγχρονισμού, σ’ένα γκολ που έμοιαζε πολύ μ’αυτό στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο και σίγουρα χαροποίησε πολύ τον Βαλβέρδε, που εδώ και μήνες απαιτεί καλύτερες συνεργασίες απ’τους δύο επιθετικούς του.

Όπως και στην Τούμπα, έτσ