Γι’ αυτό αγαπάμε το ποδόσφαιρο

02:33 27/4/2012 - Πηγή: OnSports

Είναι αλήθεια πως το ζευγάρι των φιναλίστ που αναδείχτηκε μέσα από τους δύο ημιτελικούς του Champions League μας χάλασε τη… μαγιά. Η Μπάγερν σε έναν τελικό που γίνεται μέσα στο «σπίτι» της απέναντι στην αποδεκατισμένη Τσέλσι σίγουρα δεν ήταν αυτό που είχαμε όλοι στο μυαλό μας, όταν η κλήρωση των προημιτελικών πριν λίγο καιρό άφηνε… υποσχέσεις για την επανάληψη του ισπανικού Clasico σε ουδέτερο ευρωπαϊκό έδαφος.

Καθώς μάλιστα είχε προηγηθεί η ήττα της Μπαρτσελόνα μέσα στο Καμπ Νου από τη Ρεάλ

για την Πριμέρα Ντιβιζιόν που οριστικοποίησε την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος από τη «Βασίλισσα» πολλοί ήταν εκείνοι που είδαν τη διαφαινόμενη μεταξύ τους αναμέτρηση στο Μόναχο, σαν το «τελικό ξεκαθάρισμα». Αυτό που είτε θα αποδείκνυε πως η κυριαρχία της Μπαρτσελόνα, τουλάχιστον με αυτά τα πρόσωπα, τη μορφή και το στιλ παιχνιδιού που γνωρίσαμε τη συγκεκριμένη ομάδα, οδεύει προς τη δύση της, είτε πως η απώλεια του τίτλου στην Ισπανία ήταν μια ατυχής συγκυρία και οι Καταλανοί θα έπαιρναν ρεβάνς από την «αιώνια αντίπαλό τους»με την κατάκτηση του «κυπέλλου με τα μεγάλα αυτιά».

Αυτό που συνέβη δεν μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα αν ήταν κάποιο από τα τερτίπια της τύχης, ή μέρος ενός απώτερου… θεϊκού σχεδίου. Μπορεί όμως με πάσα βεβαιότητα να υποστηρίξει πως είναι ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο αγαπάνε το ποδόσφαιρο όσο δεν έχουν αγαπηθεί όλα τα άλλα αθλήματα μαζί.

Είναι αυτή η αίσθηση του απρόβλεπτου που γεννάει ψήγματα αμφιβολίας για την τελική έκβαση του αγώνα ακόμα και στο πιο αδιαφιλονίκητο φαβορί, όταν στα περισσότερα άλλα αθλήματα, ατομικά ή ομαδικά η καλύτερη ομάδα, ο καλύτερος χρόνος, η καλύτερη τεχνική θα υπερισχύσει εννιά φορές στις δέκα.

Είναι αυτή η άμεση «πληρωμή» για οποιονδήποτε - όσο μεγάλος και σπουδαίος κι αν είναι - τολμήσει να υποτιμήσει τον μικρό και αδύναμο (στην περίπτωσή μας βέβαια τη Μπάγερν και την Τσέλσι, μικρές και αδύναμες δεν τις λες…).

Είναι αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων από τη χαρά στη λύπη όχι μόνο από το ένα στρατόπεδο οπαδών στο άλλο, αλλά και ατομικά στον καθένα μας στο 90λεπτο που διαρκεί ένα παιχνίδι, με μια ένταση που δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάποιο άλλο σπορ.

Είναι αυτή η καταγραφή στιγμών που έχει κανείς να θυμάται το ίδιο έντονα όπως τη στιγμή που τα έζησε μέρες, μήνες, χρόνια μετά. Και αυτή η καταγραφή σημαδεύει μέσα μας ανεξίτηλα όχι μόνο τις μεγάλες επιτυχίες, αλλά και τις μεγάλες αποτυχίες. Πολλές μάλιστα φορές αυτές μπορεί να μνημονεύονται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι νίκες.

Εχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε κι όμως για κάθε έναν που θυμάται πως η Βραζιλία κατέκτησε το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, αντιστοιχούν δύο και παραπάνω που θυμούνται το συγκεκριμένο Μουντιάλ το αποσβολωμένο ύφος του Ρομπέρτο Μπάτζιο μετά το χαμένο πέναλτι που κατέληξε πάνω από τα δοκάρια του Ταφαρέλ.

Για κάθε έναν που αναφέρεται στην κατάκτηση του Euro 2004 από τη μεγάλη έκπληξη της διοργάνωσης, Ελλάδα αντιστοιχεί άλλος ένας που θυμάται το γοερό κλάμα του

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο >>

Keywords