Επτά χρόνια πριν

Kάτσαμε στο λόμπι του ξενοδοχείου. Ο φάδερ, ο Τσάρλυ, ο Κοτσαύτης κι εγώ. Ένα κλαμπ σάντουιτς ο καθένας. Δεν πεινάγαμε τόσο, αλλά ένα από τα γούρια έλεγε πως πριν φύγουμε από το γήπεδο έπρεπε να φάμε κλαμπ στο ξενοδοχείο.Ο φάδερ έφυγε με το πούλμαν, οι υπόλοιποι τηρήσαμε ένα ακόμα γούρι και πήγαμε στο Ντα Λουζ με το μετρό. Προσπαθώ να θυμηθώ το πώς νιώθαμε εκείνες τις ώρες πριν από τη σέντρα και δεν μπορώ.Σαν χαμένοιΣτο δρόμο για το Αλβαλάδε είχαμε όλοι ανυπομονησία, μας περίμενε η μεγάλη πρόκληση της Γαλλίας. Ήμασταν ήδη επιτυχημένοι, είχαμε ήδη λόγους να είμαστε χαρούμενοι, οπότε πηγαίναμε να ζήσουμε το όνειρο, να χαρούμε τη συμμετοχή μας στον προημιτελικό. Είχαμε χαρά και μια κρυφή ελπίδα.Μερικές μέρες αργότερα, η διαδρομή προς το Ντραγκάο ήταν γεμάτη άγχος. Πολύ άγχος, ασήκωτο. Το θαύμα έπαιρνε σάρκα κι οστά, η χαρά για την πρόκριση επί της Γαλλίας είχε κοπάσει, μπροστά μας είχαμε το «ή τώρα ή ποτέ». Η Τσεχία μας τρόμαζε, το ίδιο έκανε και το βάρος της ευκαιρίας της «μιας φοράς στα χίλια χρόνια». Άγχος.Όταν ήρθε η ώρα να πάμε στο Ντα Λουζ για τον τελικό, δεν ξέραμε τι νοιώθουμε. Είχαμε άγχος, αλλά όχι πολύ. Είχαμε χαρά, αλλά όχι μεγάλη. Δεν μπορούσες να βρεις ένα κυρίαρχο συναίσθημα και να πεις «ναι, αυτό είναι το βασικό, έτσι νιώθουμε». Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω πως απλώς ήμασταν εντελώς χαμένοι.Περνάγαμε αστραπιαία, ακούσια από το ένα συναίσθημα στο άλλο. Από τη χαρά στο άγχος, από την αμφιβολία στην πίστη, από την προσμονή στην κούραση, από το «ήμαστε ήδη πετυχημένοι κι ευτυχείς» στο «αν δεν το σηκώσουμε απόψε, θα πεθάνω».Σίγουρα μεγάλο ρόλο σ’αυτό το χάσιμο έπαιζε και το άδειασμα του ημιτελικού. Αυτό που είχαμε ζήσει στις κερκίδες του Ντραγκάο, αυτό που συνέβη μπροστά στα μάτια μας στο κόρνερ του 105, μας είχε διαλύσει όλους. Μας έβγαλε από το σώμα μας, μας χάρισε τέτοιο σοκ και τέτοια έκσταση, που ο,τι ζούσαμε μετά απ’αυτό έμοιαζε αδιάφορο, άτονο, ανίκανο να μας σηκώσει στα ύψη που βρεθήκαμε στο Ντραγκάο.Το «δεν είναι δυνατόν»Αλλά, πάνω απ’όλα, ήμασταν σαν χαμένοι πολύ απλά γιατί τελείωνε. Το 400άρι μετ’εμποδίων έφτανε στο τέλος του. Προς έκπληξη όλων, είχαμε κάνει καλή αρχή, είχαμε περάσει ανυπέρβλητα εμπόδια, είχαμε μείνει όρθιοι ακόμα κι όταν σκοντάψαμε και χάσαμε το βήμα μας, είχαμε πάρει εκπληκτικά την τελευταία στροφή και τώρα, ξαφνικά, είχαμε μπροστά μας το τελευταίο εμπόδιο και μετά το νήμα.Δεν μπορούσες να αποφασίσεις ποιο ήταν το πιο απίστευτο. Το να σκεφτείς πως είχαμε φτάσει μέχρι εκεί, ή το να σκεφτείς πως ήμασταν ένα εμπόδιο μακριά από το να τερματίσουμε πρώτοι. Κοίταγες πίσω κι έλεγες «δεν είναι δυνατόν». Κοίταγες μπροστά και ψιθύριζες ακριβώς το ίδιο.Πήγαμε στο Αλβαλάδε γεμάτοι προσμονή και φύγαμε θριαμβευτές και σίγουροι για την αξία μας. Πήγαμε στο Ντραγκάο γεμάτοι άγχος και φύγαμε έχοντας ζήσει την απόλυτη ποδοσφαιρική έκσταση. Πήγαμε στο Ντα Λουζ σαν χαμένοι και φύγαμε σαν χαμένοι. Ούτε να πανηγυρίσουμε δεν είχαμε κουράγιο. Το αδύνατο απλώς επικυρώθηκε, απέκτησε τη σφραγίδα του. Το αδύνατο συνέβη, ολοκληρώθηκε.Επι