Επαλέ με… αργιλέ, πίκρα, οργή, μετάλλαξη…

Πόσες… μεταλλάξεις κρύβουν άραγε μέσα τους φίλαθλοι και οπαδοί, αυτοί που… «και με χιόνια και με κρύα» (κι όχι… Ελαφρά Ταξιαρχία!) πάνε στα γήπεδα, καταθέτοντας τον οβολό τους, πολλές φορές –τις περισσότερες ίσως- από το υστέρημά τους;Η αλήθεια είναι ότι υπήρξε μια γενικότερη μετάλλαξη. Κι όχι μόνο επειδή άλλαξαν οι εποχές, αλλά μεταβλήθηκε και η εσωτερική διάθεση του θεατή.Κάποτε –και δεν εννοώ… μεταπολεμικά- το γήπεδο ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ διασκέδαση. Εκεί πήγαινε ο άλλος όχι για ξεφύγει από την…παντόφλα της γυναίκας του και να βγάλει το άχτι του (που συνέβαινε κι αυτό!), αλλά για να περάσει καλά.Να πάει από νωρίς στο γήπεδο, να φάει «βρόμικο» με μπόλικη μουστάρδα, να κάνει χαβαλέ με το διπλανό του, να πει και να ακούσει έξυπνα συνθήματα, να κράξει –επίσης έξυπνα- τα… κοράκια, διαιτητή και επόπτη, να αποθεώσει τους «παιχταράδες» του, να αποκαλέσει «βλάχους» τους αντιπάλους που ήρθαν με τις… γκλίτσες τους, να δει μπαλίτσα.Φυσικά και ήθελε να νικήσει η ομάδα του, φυσικά θα έριχνε τα μπινελίκια του αν κάτι δεν του άρεσε ή αν κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά ως εκεί.Μπορεί να ένιωθε μέσα του βάρος –και πόνο ενδεχομένως, ακόμα και αγανάκτηση- αλλά δεν θα διέλυε τα πάντα σε περίπτωση ήττας, δεν θα έβγαινε στο δρόμο για να ξεσπάσει, δεν θα ήθελε να… σκοτώσει τον «απέναντι», πόσο μάλλον τους «δικούς» του.Ασφαλώς είχε και εξάρσεις. Μια φορά κι έναν καιρό –πάντα στη… νεώτερη ιστορία!- η αστυνομία σχεδίασε ολόκληρη επιχείρηση για να… φυγαδεύσει τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Δημήτρη Σαραβάκο επειδή ήθελαν να του τα ψάλλουν οι οπαδοί της ομάδας του! Δεν του συγχωρούσαν ότι εκείνο το «φεγγάρι» σερνόταν στο γήπεδο, δείχνοντας εκτός τόπου και χρόνου.Άδειασαν λοιπόν οι αστυνομικοί την οδό Τσόχα, έξω από τη θύρα 11 της Λεωφόρου, για να φύγει ο Σαραβάκος με ισχυρή αστυνομική δύναμη προς την άνοδο, ανάποδα στο ρεύμα!Αυτό όμως δεν ήταν ο κανόνας αλλά οι εξαιρέσεις.Τα μεταγενέστερα χρόνια επικράτησε ο θυμός στον οπαδό. Έχασε τη σκωπτική του διάθεση, και μερικοί απ’ αυτούς θεωρούσαν τη νίκη σαν… θάνατο!Αυτό σήμαινε καθαρά ότι πήγαινε στο γήπεδο με –τουλάχιστον- «χαλασμένη» διάθεση, με «πειραγμένο» τον ψυχισμό του.Κι αυτό κατανοητό! Για κάποιους, το ποδόσφαιρο ήταν πάνω από τη θρησκεία τους, ενδεχομένως και πάνω από την οικογένειά τους! Κι όταν χάνει η ομάδα τους, δεν υπάρχει τίποτα πιο βαρύ και πιο πικρό.Έτσι όμως χάθηκε η ουσία της διασκέδασης και φυσικά του χαβαλέ. Αλλά ναι, δεν μπορείς να μιλάς για χαβαλέ σε έναν άνθρωπο που υποφέρει.Πάντα βέβαια κάποιοι «υπέφεραν», αλλά το εκδήλωναν διαφορετικά, όπως ήδη αναφέραμε.Μαζί με την ουσία της ποδοσφαιρικής διασκέδασης, χάθηκε και η διάθεση για πλάκα, όπως βέβαια και η… ποίηση της εξέδρας!Κι η εξέδρα όντως έχει ποιητές που κατά καιρούς έχουν γράψει ιστορία, κάνοντας θαύματα!Ποιο τρομερό μυαλό είχε συλλάβει εκείνο το ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ;«Επαλέ, Επαλέ, να χαμε έναν αργιλέ, να τον πίναμε όλη μέρα, να σε βλέπαμε… Πελέ!»Ή το άλλο, παλιότερα, κι αυτό αμίμητο. Αφορούσε τον παλιό τερματοφύλακα Κουρκούνα, ο οποίος, όσο το παιχνίδι ήταν ισόπαλο, έκανε συνεχώς καθυστε