Ένα μπουρδ… είμαστε!

Τώρα εσείς θέλετε να μιλήσουμε για μπάσκετ; Δε νομίζω πως στους …οίκους παίζουν με αυτό. Συνήθως μπαίνει ο ενδιαφερόμενος, κάνει τη δουλειά και φεύγει. Άλλωστε, αυτό είναι το ζητούμενο, το …ξεφούσκωμα. Η Νέα Σμύρνη διαθέτει πολλούς τρελούς με το άθλημα, κόσμος που έχει κρατήσει το σφυγμό του μπάσκετ ζωντανό, εδώ και δεκαετίες. Σήμερα, πολλοί από δαύτους πήραν δρόμο, πικραμένοι από μια κατάσταση που δεν τους εκφράζει. Αλλά και πάλι δεν θα το κρίνουμε εμείς αυτό.

Στο φτωχό μου το μυαλό, δε φταίει ο Πανιώνιος

για αυτά που συνέβησαν. Ας έπεσαν τσιμέντα, πέτρες με στόχο να χτυπήσουν στο κεφάλι τους αθλητές του Παναθηναϊκού. Ας έβριζαν χυδαιότατα την οικογένεια του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ναι, αυτού του «αλήτη» που έχει …ντροπιάσει τη χώρα του παγκοσμίως. Αυτού του «αλήτη» που τολμά να είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης και του λένε το «ευχαριστώ», με αυτό τον τρόπο. Η’, του άλλου, του Τσαρτσαρή; Του …προκλητικού τύπου, που τον περιμένουν τα δυο παιδάκια του στο σπίτι. Γι΄αυτό επιβαλλότανε να φάει το τσιμέντο στο λαιμό.

Παρ΄ όλα αυτά, δε φταίει ο Πανιώνιος. Τα ίδια συμβαίνουν στο ΣΕΦ, τα ίδια στο ΟΑΚΑ, στην Πυλαία και όπου εφαρμόζετε η μόδα του «νέου» οπαδισμού. Γιατί, περί μόδας πρόκειται. Τύποι που δεν τους ενδιαφέρει αν θα νικήσει η ομάδα τους (στη Νέα Σμύρνη το διέκοψαν στη μοναδική στιγμή που θα διεκδικούσαν τη νίκη) στοχεύουν τα κεφάλια των παικτών και σπάνε την πλάκα τους.

Σε αυτό το μπουρδ…, λοιπόν, που ζούμε η Αστυνομία βροντοφωνάζει «απούσα», οι πόρτες είναι ανοικτές για τους πάντες και οι ομάδες μοιάζει ανίκανες ν΄ αντιμετωπίσουν αυτά τα φαινόμενα. Μέσα σε όλα, οι άρχοντες των αγώνων, οι διαιτητές δηλαδή, στην πλειοψηφία τους δεν έχουν το σθένος να εφαρμόσουν το νόμο.

Στην Αρτάκη, μάλιστα, εφάρμοσαν μια …δυσκοίλια εκκένωση. Διέταξαν ν΄ αδειάσει το γήπεδο ή, μάλλον ένα κομμάτι της κερκίδας, το οποίο έκριναν πως είναι άτακτο. Επειδή, λοιπόν, το σχέδιο καθυστερούσε, έφυγαν οι οικογενειάρχες για να μην τιμωρηθεί η ομάδα τους, έμειναν καμιά 200αρια από τους άλλους στις θέσεις τους και δόθηκε συνέχεια! Εύγε. Ειδικά δε, όταν ο Ομπράντοβιτς τους έδειξε το κομμάτι από το τσιμέντο, πριν τη διακοπή, εκείνοι συνέχισαν, αφού το κεφαλάκι τους ήταν άθικτο.

Γιατρειά κατά την ταπεινή μου άποψη δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Πως; Με ημίμετρα, ή, με εξόντωση των ομάδων; Ας υπήρχε Κράτος, ας υπήρχε αστυνόμευση και ας πλήρωνε ο καθένας ατομικά για την βρομιά του. Τι φταίει ο Λιανός δηλαδή; Γιατί να τον διαλύσουν. Επειδή είναι από τα λίγα κορόιδα που έμειναν στο χώρο; Συγγνώμη ζητούσε απ’ όλα τα μέλη του «τριφυλλιού» και πρωτύτερα προσπαθούμε μαζί με δυο – τρεις αληθινούς Πανιώνιους να επιβάλλουν την τάξη!

Τον πάτο του βαρελιού, όχι μονάχα τον είδαμε, αλλά τον ξύνουμε καθημερινά. Πόσο μεγάλος είναι ο μπαγάσας; Πόσο θα καθόμαστε να παίζουν σκοποβολή με τα κεφάλια μας; Πόσο θα πηγαίνουμε στα γήπεδα και θα τρέμει το φυλλοκάρδι μας; Πόσο θα γυρνάμε στα σπίτια μας μ΄ ένταση 1000 σφυγμών; Κλείνοντας θα σας αφήσω με την ατάκα του Νικ Καλά