Ε, μέσα στ’ άλλα, τι είναι κι ένας Δούρος;

Καταπληκτικό το θέμα του www.sportaction.gr «Οιωνοί Τίτλου», για τις ομοιότητες της πορείας του ΠαναθηναΪκού το 2004 με τη σημερινή. Αλλά έχει μια παράλειψη. Τον… Δούρο! Το 2004, ο Δούρος ήταν διαιτητής στο ντέρμπι της Λεωφόρου στο οποίο ποτέ δεν μάθαμε αν η μπάλα πέρασε ή όχι τη γραμμή στο γκολ του Ολυμπιακού. Και τώρα, ξάφνου, μας προέκυψε

Ας είναι. Τα έχουμε πει κι άλλες φορές. Ζητούμενο, για τους φίλους αυτής ειδικά της ομάδας δεν ήταν ποτέ να πετυχαίνει ό,τι πετύχαινε έχοντας «τα κόζα». Και οι παλιότεροι θα θυμούνται ότι επί υποτιθέμενης «παντοδυναμίας» Βαρδινογιάννη –ναι, ντε: τότε που πήρε πρωτάθλημα και ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα και η ΑΕΚ και 4 ο Ολυμπιακός…- το τι… άκουγε από την κερκίδα ο «καπετάνιος» όταν η ομάδα δεν έπαιζε μπάλα (ή δεν έκανε μεταγραφές!), δεν έχει προηγούμενο!

Είναι μια θεμελιώδης διαφορά αυτή, από σχεδόν όλες τις ομάδες και οι τακτικοί της στήλης θα ξέρετε ότι ανέκαθεν τη θεωρούσα μέγα πλεονέκτημα και σε καμία περίπτωση κάτι «κακό». Στο κάτω κάτω της γραφής, υπάρχει κι αυτό: Είναι βολικό να είσαι του «συρμού», αλλά ποιος θέλει να είναι ίδιος με όλους –όταν αυτό το «όλοι» δεν συνιστά ακριβώς και τίποτε για να το ζηλέψει κανείς; Μάλλον το αντίθετο.

Επί της ουσίας, όμως και όχι σε επίπεδο ιστορικής αναδρομής και αναζήτησης των ισχυρών γονιδίων σ’ ένα πλούσιο και ένδοξο γενεαλογικό δέντρο, αυτό, πολύ απλά, σημαίνει μία επιπλέον υποχρέωση για του παίκτες του Παναθηναϊκού: όπως μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει, με τα όσα εμπόδια και δυσκολίες συναντούν στο δρόμο τους, να αφήσουν ένα πολύ απαιτητικό (και χωρίς θετική προδιάθεση στις αρχές της σεζόν) κοινό πολύ ικανοποιημένο από τη μαχητικότητα που δείχνουν και τα αποτελέσματα που καταφέρνουν και παίρνουν, ε, τώρα θα πρέπει να υπολογίσουν ότι οφείλουν να του προσφέρουν και μία ακόμη ικανοποίηση.

Την ικανοποίηση ότι όπως δεν πτοήθηκαν από οτιδήποτε άλλο, εσωτερικό ή εξωτερικό και οικείο ή αλλότριο, ε, δεν θα πτοηθούν τώρα ούτε από αυτή την (νέα) σπασμωδική αντίδραση. Αντίδραση που, αν το καλοσκεφτεί κανείς, τι αποδεικνύει κατά βάθος (όπως και τόσες άλλες που έχουν προηγηθεί, σε επικοινωνιακό ή και όχι μόνο τέτοιο επίπεδο); Ακριβώς ότι… έχουν τη δυνατότητα να το καταφέρουν και γι’ αυτό οτιδήποτε μπορεί να μπει ως πρόσκομμα στο δρόμο τους, θα μπει!

Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο πάντως, να πω και αυτό: η αυτοπεποίθηση είναι καλό πράγμα, αλλά χρειάζεται προσοχή για να μην ξεφύγει προς κατευθύνσεις που δεν είναι σωστές. Το λέω επειδή είδα χθες δηλώσεις από δύο νέους παίκτες (και με πολύ αξιόλογη παρουσία, βεβαίως, ως τώρα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) που καθιστούσαν τον Παναθηναϊκό «φαβορί». Όμως αυτό δεν είναι κάτι που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να λέγεται αυτόν τον καιρό –από κανέναν και πολύ περισσότερο από τους νεώτερους της ομάδας. Πρέπει πρώτα απ’ όλους απ’ αυτούς, να αποδεικνύεται στο γήπεδο και μόνον… Αρχής γενομένης από… απόψε, φυσικά…

Υ.Γ.: Συμμετείχα κι εγώ, όπως και ο καθένας, στα όσα γράφτηκαν κ