Αρχίζει και φαίνεται η απουσία «βαριού» φορ

Ο αποκλεισμός από το Κύπελλο ήρθε προχθές μ’ έναν τρόπο που, κατά βάθος, δεν μπορεί να «αναδείξει» κάποιον «ένοχο» γι’ αυτήν, ειδικά από την διαδικασία των πέναλτι. Σ’ αυτήν, όσο «ένοχος» είναι ο Λέτο ή ο Καραγκούνης, άλλο τόσο «ένοχος» (αλλά για την ομάδα του ήρωας), είναι ο Γιάννης Σιδεράκης.

Τα πέναλτι εκτελούνται… παρόντος του τερματοφύλακα της αντιπάλου, καθώς επίσης και με τα δοκάρια να εξακολουθούν να παίζουν στο παιχνίδι. Ο εκτελεστής έχει πλεονέκτημα, σίγουρα, αλλά και ο γκολκίπερ δεν είναι χαμένος από χέρι. Και γι’ αυτό το λόγο έχω την εντύπωση πως αν κάποια ανάλυση αξίζει τον

κόπο αυτή δεν είναι το τι συνέβη στα πέναλτι, αλλά το γιατί έφτασε το πράγμα ως εκεί.

Και εγώ όπως και πολλοί ακόμη που είχαμε να σχολιάσουμε το παιχνίδι αμέσως μετά τη λήξη του, σταθήκαμε αυτονόητα στο γεγονός ότι το πρόβλημα, θεωρητικά, θα ήταν πιθανότερο να προέκυπτε από την πρωτοεμφανιζόμενη σε σχήμα και πρόσωπα άμυνα, αλλά τελικά παρουσιάστηκε μπροστά. Και μάλιστα όχι επειδή η (αναγκαστική) προσοχή στην ανασταλτική λειτουργία έφερε –αναπόφευκτα- υστέρηση στον τομέα της δημιουργίας.

Διότι τέτοια υπήρξε μεν, αλλά αφορούσε κυρίως τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε στην επίθεση ο Παναθηναϊκός και όχι, εν τέλει, το ΑΝ βρέθηκε εκεί. Αυτό, το κατάφερε και μάλιστα επαρκώς πολλές φορές και σε επαρκέστατα «επικίνδυνες» (και όχι «τζούφιες») φάσεις. Αλλά να σκοράρει δεν μπόρεσε, σε καμία απ’ αυτές. Και όποτε κατ’ εξακολούθηση συμβαίνει αυτό σ’ ένα παιχνίδι, κατά κανόνα πληρώνεται. Είτε στα 90 είτε στα 120 λεπτά του ματς είτε στα πέναλτι.

Και, βέβαια, αν αυτή τη στιγμή (και εξ αφορμής του αποκλεισμού) ξεκινήσει κουβέντα που θα αφορά μεταγραφή κυνηγού, υπάρχει ο κίνδυνος και «όψιμος» παρατηρητής να αποκληθεί κάποιος και εκτός (πρακτικής) πραγματικότητας. Οι τακτικοί ξέρετε ότι τέτοιος… κίνδυνος δεν ελλοχεύει εδώ. Η στήλη καταγράφει ό,τι προκύπτει, αλλά ότι το θέμα της απόκτησης αξιόπιστου κεντρικού αμυντικού είναι κομβικό σημειώνεται σε «Κασκαντέρ», εδώ και πάνω από… τρία χρόνια (σε δύο εφημερίδες και τρία διαφορετικά site!)

Δεν αλλάζει λοιπόν, ως πρώτη προτεραιότητα αυτό. Παραμένει το πλέον επιτακτικό. Η άμυνα είναι η βάση όλων και χωρίς γερή βάση, τίποτε δεν στεριώνει. Όμως τι να γίνει; Το πρωτάθλημα (ο μόνος στόχος που απομένει) έχει μεγάλη διάρκεια και στην πορεία προκύπτουν και ζητήματα που μπορεί να μην «έκαιγαν» στην αρχή.

Άλλωστε, ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν (κατ’ αναλογίαν, για να μη χαρακτηριστούμε και ιερόσυλοι) αντί-Σισέ ήταν δεδομένο και το καλοκαίρι –όσο, φευ, δεδομένο ήταν και ότι το χρήμα για το σκοπό αυτό δεν περίσσευε. Το «τρικ» των σχεδόν 20 παιχνιδιών χωρίς κλασικό φορ δούλεψε για τους «πράσινους» μια χαρά. Αλλά ότι δύσκολα θα βγει έτσι η χρονιά είναι νομίζω επίσης σαφές πλέον.

Ο Παναθηναϊκός ανέπτυξε, παίζοντας έτσι, μια ομαδικότητα ασυνήθιστη για τα στάνταρ του των τελευταίων ετών και με κάποιους αυτοματισμούς δουλεμένους στην προπόνηση βρήκε εύκολα και δίχτυα. Όμως στη βάση αυτού του οικοδομήματος ήταν (