«Αντίο» μεγάλε Ντελ Πιέρο! (photos + videos)

Ο Πιερ Ζαρκά, διευθυντής της «Ουμανιτέ», χαρακτήρισε το ποδόσφαιρο ως θέατρο ζωής που κεντρίζει τη φαντασία, θρέφει τα όνειρα και αναμοχλεύει τα πάθη… Στο τελευταίο του αντίο, o Aλεσάντρο Ντελ Πιέρο, ο άνθρωπος που το υπηρέτησε όσο λίγοι, ανάγκασε ακόμα και τους θεούς του, λίγο πριν τους πλησιάσει, να δακρύσουν…

Στο ποδόσφαιρο ξαναβρίσκεις τον χαμένο ρομαντισμό της ανθρωπιάς μέσα από μια ανηλεή αγνότητα που παίζει με τα μύχια της ψυχής. Ο «βασιλιάς των σπορ» είναι η βαλβίδα ασφαλείας

για τις απογοητεύσεις των κοινών θνητών που δεν αναζητούν μόνο τη νίκη και τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση τίτλων, αλλά το κάτι παραπάνω. Είναι ο βατήρας για να εκτοξευτούν μακριά από την στριφνή και τραχιά πραγματικότητα. Είναι η πνοή που μετατρέπει ένα παιχνίδι σε έργο τέχνης, μοναδικό και ανεπανάληπτο, όπως όλες οι γνήσιες δημιουργίες.

Μια πνοή που ήξερε να… φυσά, όσο κανείς άλλος, ένας από τους πιο ευφάνταστους καλλιτέχνες στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο…

Καμβάς του το πράσινο χορτάρι με σύνορα τις τέσσερις γραμμές, παλέτα το απύθμενο πηγαίο ταλέντο του και πινέλο του μια μπάλα…
Μόνο τυχαίο άλλωστε δεν είναι το παρατσούκλι «Πιντουρίκιο» (σ.σ. καλλιτέχνης της Αναγέννησης) που του κόλλησε ο πρώην πρόεδρος της Γιουβέντους, Τζιάνι Ανιέλι)… Ένας καλλιτέχνης στον οποίο η «στρογγυλή θεά» δεν πρόβαλε καμία αντίσταση από το πρώτο του άγγιγμα. Εκείνη του έδειχνε συνεχώς τον τόπο ενός καινούριου ονείρου και αυτός για να το φθάσει έγινε χορευτής, υπηρετώντας το ρομαντισμό του ποδοσφαίρου, εκτεθειμένος σε ένα κοινό που τον λάτρεψε σαν θεότητα…

Από τα 17 του μόλις χρόνια, κλήθηκε να κολυμπήσει σε έναν ωκεανό εγκωμιαστικών σχολίων, ωστόσο όχι μόνο δεν πνίγηκε, αλλά ρίχνοντας νερό στο μύλο με τις εμφανίσεις του και μάλιστα κουβαλώντας στην πλάτη μία από τις πιο «βαριές» φανέλες του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ανάγκασε τις Μοίρες να μαζευτούν γύρω του και να παλέψουν για το ποια θα τον πάρει με το μέρος της.
Όχι μόνο δεν φοβήθηκε τις συγκρίσεις με τους μεγάλους άσους του παρελθόντος , όπως ο Ομάρ Σίβορι και εκείνους που πέρασαν από τη «Γηραιά Κυρία», αλλά ποτίζοντας το μεγαλείο της προσωπικότητάς του με κουράγιο, αποδέχθηκε τους ρόλους που του επεφύλασσαν αυτές. Είτε ήταν αυτός του ηγέτη μετά τη φυγή του Ρομπέρτο Μπάτζιο, είτε του β΄ αντρικού ρόλου, πίσω από τον Ζινεντίν Ζιντάν.

Ακόμα και όταν χρειάστηκε να βουτήξει από ψηλά στην κολυμπήθρα της ατυχίας με τον σοβαρό τραυματισμό του τον Νοέμβριο του 1998, εκείνος μπορεί να μην ήταν ο ίδιος, αλλά ήταν σίγουρα πιο δυνατός και τόσο χαρισματικός, ώστε να καταλάβει τον νέο του ρόλο.

Πάντα πάνω στο «πράσινο» σανίδι, εκεί που τίποτα δεν μένει κρυπτόν υπό το απαιτητικό κοινό, ο Ντελ Πιέρο συνέχισε και θα συνεχίσει να εκτίθεται όπως προστάζει η καρδιά ενός πραγματικού αρτίστα και θα αποτυπώνει στο μυαλό όλων στιγμές.

Στιγμές όπως το γκολ με τακουνάκι στον χαμένο τελικό της Γιουβέντους με την Ντόρτμουντ στο Μόναχο το 1997… Όπως το «έργο τέχνης» στην