Jack and Jane: Ο τρομακτικός νάνος

Jack and Jane, τόσο μακριά (όπως λέμε Μελβούρνη – Νέα Υόρκη) και όμως τόσο κοντά. Η ιστορία μιας δυνατής φιλίας ανάμεσα σε δύο τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, ένα γλυκό (όσο το χοτ – ντογκ σοκολάτας) και ταυτόχρονα πικρό (όσο το σκέτο τσάι earl grey) παραμύθι της πραγματικής ζωής…

Το Mount Waverley είναι ένα προάστιο 15 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του εμπορικού κέντρου της Μελβούρνης. Όχι ιδιαίτερα φημισμένο, αν εξαιρέσει κανείς όσους έχουν αναπτύξει

μια υπέρμετρη εμμονή με την καθαριότητα και (ιδιαίτερα) την ιστορία αυτής στα προάστια της Μελβούρνης (συγνώμη αν είσαι ένας από αυτούς αλλά στην πραγματικότητα δεν πιστεύω ότι υπήρξες ποτέ), καθώς το μόνο που έχει να επιδείξει είναι η πρώτη θέση στο διαγωνισμό του πιο «clean ‘n’ tidy» προαστίου της Αυστραλίας το 1972.

Φαίνεται όμως πως το βάρος της συγκεκριμένης διάκρισης ήταν δυσβάσταχτο για τους μετέπειτα κατοίκους αφού πλέον έχουν κάνει τη δημόσια εμφάνισή τους αναποδογυρισμένοι κάδοι με σκουπίδια, χαλασμένα πατίνια, παντόφλες μόνες που ψάχνουν το άλλο τους μισό φθάνοντας ως την άκρη του δρόμου, αλλά και ξεχασμένες μπουγάδες σε αυλές σπιτιών δίπλα από καμένα μπάρμπεκιου τα οποία ακόμα και οι μύγες αρνούνται πεισματικά να πλησιάσουν.

Οι δε κολώνες ρεύματος λειτουργώντας ως υπερυψωμένα νεκροταφεία παπουτσιών με δεκάδες τέτοια τρύπια και κρεμασμένα από τα κορδόνια, γκρεμίζουν την εικόνα του «μοναχικού» δέντρου στη μέση του πουθενά μιας αμερικανικής πεδιάδας, το οποίο νεαρά ζευγάρια ταξιδιωτών προς το άγνωστο έκριναν ότι έπρεπε να στολίσουν με τα παπούτσια τους. Στο πλαίσιο αυτής της κίνησης η νεαρή κοπέλα θα συνεχίσει το υπόλοιπο της διαδρομής όλο «γλύκες» με τα πόδια γυμνά πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου μέχρι το πλησιέστερο βενζινάδικο - πουλάμε από μαντολάτο, οδοντικό νήμα και ρακέτες παραλίας μέχρι κινέζικα αναμνηστικά από το κάστρο του Δράκουλα στα Καρπάθια - από το οποίο θα αγοράσει εκείνες τις λαστιχένιες φωσφοριζέ (χλιτς - χλατς) παντόφλες με το μεγαλύτερο πάνω τους λουλούδι και τελείως αλλόκοτες με το υπόλοιπο ντύσιμο.

Και επειδή η τελευταία εικόνα από ελάχιστη ως καθόλου σημασία έχει για την εξέλιξη της ιστορίας, κάντε πως δεν τη διαβάσατε ποτέ, αγνοήστε τη λιγούρα για μαντολάτο (μεταξύ μας δεν πιστεύω πως σας ήρθε ποτέ) και συνεχίστε να διαβάζετε τη συνέχεια της ιστορίας αγκαλιασμένοι με… κάτι (φυσικά και μπορείς να φας μαντολάτο αφού δεν υπάρχεις, αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αγνοήσεις την αγκαλιά αφού είναι ιδιάζουσας σημασίας για την εξέλιξη της ιστορίας)!

Το σπίτι λοιπόν της Τζέιν Νταίζι Ντικ βρισκόταν στον αριθμό 25 της οδού Lanington και δεν διέφερε σε τίποτα από τα υπόλοιπα σπίτια του Mount Waverley εκτός βέβαια του ιδιαίτερα ακαλαίσθητου και τρομακτικού πήλινου νάνου που σε καλωσόριζε(;) στην είσοδό του (Αλήθεια, μόνο εγώ βρίσκω τους συγκεκριμένους νάνους με το τριγωνικό σκουφάκι όπως και τους κλόουν τρομακτικούς; Ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά;).

Τα μάτια της Τζέιν πίσω από τα τεράστια τετράγωνα γυαλιά της είχαν το χρώμα που έχουν τα λα