In memoriam...

Ηταν πρωί Τρίτης (8 Ιουνίου), γύρω στις 9. Οπως κάθε Τρίτη πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξυπνούσα ήταν να πεταχτώ μέχρι το απέναντι περίπτερο. Ηταν η ημέρα που κυκλοφορούσε το «Τρίποντο»,το «ευαγγέλιο του μπάσκετ» για μένα σ΄ εκείνη τη δεκαετία του '90.

Φτάνω στο περίπτερο και ο περιπτεράς που με γνώριζε καλά και μου κρατούσε κάθε μέρα τις εφημερίδες και τα περιοδικά που με ενδιέφεραν, μου δίνει αμέσως στα χέρια μου το «αντικείμενο του πόθου μου».

Στο εξώφυλλο ο Ντράζεν, σε ένα λέι απ και με τίτλο «Θα τα πάρω όλα», στο σαλόνι του περιοδικού ο Ντράζεν ξαπλωμένος χαλαρά σε

έναν καναπέ, να κοιτάζει χαμογελαστός, με εκείνο το χαμόγελο που μεταμόρφωνε ολοκληρωτικά το πεισματάρικο πρόσωπό του και στους τίτλους να γράφει: «Θα καταβροχθίσουμε τους τίτλους».

Ηταν η εποχή που έπαιζε «φλερτ» με τον Παναθηναϊκό, στον οποίο βρισκόταν ο κολλητός του, Στόγιαν Βράνκοβιτς και όλες οι εφημερίδες της εποχής έγραφαν ότι ο «Μότσαρτ» σκοπεύει να επιστρέψει στην Ευρώπη για να παίξει στο «τριφύλλι». Χαζεύοντας ακόμα τους τίτλους από το εξώφυλλο του «Τρίποντου» ακούω από το ραδιοφωνάκι του περιπτερά: «Σκοτώθηκε χθες σε τροχαίο δυστύχημα ο μπασκετμπολίστας Ντράζεν Πέτροβιτς».

Εμεινα να κρατάω αποσβολωμένη το περιοδικό, να κοιτάζω τον χαμογελαστό Ντράζεν και να σκέφτομαι πως δεν έχω ακούσει καλά. Είναι από τις στιγμές που εύχεσαι πως σε έχουν γελάσει τα αυτιά σου. Πως δεν είναι δυνατόν μια τέτοια είδηση να είναι αληθινή.

Γύρισα γρήγορα στο σπίτι και άρχισα να γυρίζω τους σταθμούς στο ραδιόφωνο και τα κανάλια στην τηλεόραση. Δεν το είδα, ούτε το άκουσα πουθενά και όσο συνέβαινε αυτό οι ελπίδες αναπτερώνονταν. Ενα λάθος, ένα κακόγουστο αστείο, μία παραπληροφόρηση. Δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Μέχρι που έβαλα το CNN. Aνάμεσα σε άλλες ειδήσεις, βλέπω ξαφνικά τη φωτογραφία του και δίπλα δύο ημερομηνίες. 1964-1993. Δεν επρόκειτο λοιπόν για λάθος...

Στο σπίτι είχα ακόμα δύο φύλλα των «Νέων», όπου δημοσιεύτηκε σε συνέχειες η συνέντευξη του Ντράζεν, από το Βρότσλαβ, εκεί όπου η Εθνική Κροατίας είχε βρεθεί για να αγωνιστεί στο Τσάλεντζ Ράουντ (ήταν η διοργάνωση που έδωσε το δικαίωμα σε χώρες που προήλθαν από την κατακερματισμένη Γιουγκοσλαβία να διεκδικήσουν συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας).

Επιασα να τα διαβάζω ξανά και ξανά και οι λέξεις, οι φράσεις αποκτούσαν διαφορετικό νόημα. Τότε δεν υπήρχε Ιντερνετ, οι πληροφορίες δεν προσφέρονταν εύκολα και από παντού, αλλά εγώ είχα πάντα καλό αρχείο για το μπάσκετ, μαζί βέβαια με την αγάπη μου γι΄ αυτό.

Τον Ντράζεν δεν τον συμπαθούσα στην αρχή. Εκείνη η αφάνα, και το κοροϊδευτικό του ύφος, μου έσπαγε τα νεύρα και μπορώ να πω πως ήταν από τους λίγους Γιουγκοσλάβους που δεν χώνευα. Στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987 ένοιωσα σχεδόν εκδικητική χαρά για την αποτυχία των Γιουγκοσλάβων, μόνο και μόνο επειδή μαζί τους απέτυχε και ο Ντράζεν. Ισως όμως αυτή η «ταπείνωση», όπως την έβλεπα τότε, του Ντράζεν, σήμανε και την αντίστροφη μέτρηση. Το ταλέντο του ήταν υπεραρκετό για