«I died a hundred times»

Ταινία «The Doors», σε σκηνοθεσία Όλιβερ Στόουν, έτος παραγωγής 1991. Προς το τέλος της ταινίας, σεκάνς για την περίφημη συναυλία του συγκροτήματος στο Μαϊάμι. Πριν την έναρξη της συναυλίας, ο Στόουν έχει χωρέσει μια πολύ μικρή σκηνή.Στην ουσία είναι ο μονόλογος ενός δημοσιογράφου, που ηχογραφεί σε μικρό κασετοφωνάκι τις σκέψεις του, για να τις χρησιμοποιήσει για το άρθρο του. Λέει πως τα εισιτήρια έχουν πουληθεί όλα, αλλά οι Ντορς δεν μετράνε πια. Ο τελευταίος δίσκος είναι εμπορικός, ο Μόρισον είναι χάλια και πέφτει κάθε βράδυ απ’τη σκηνή.Η σκηνή λήγει με τον δημοσιογράφο να λέει: «Οπότε η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου είναι η εξής: Γιατί βρίσκομαι εδώ; Είναι διασκεδαστικές οι κηδείες;»«Ακυρη η Έιμι»Πολλά χρόνια αργότερα, Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011. Έχω ήδη βρει εισιτήρια για τη συναυλία της Τετάρτης, θα πάω στο Φάληρο να δω Μόμπι και Έιμι Γουάινχαουζ. Κάθομαι στον υπολογιστή, ετοιμάζομαι να φύγω για την εκπομπή και συζητάω στο msn. Ξαφνικά, μου έρχεται η είδηση στο chat: «Άκυρη η Έιμι γι’αύριο, δεν θά’ρθει, μόνο Μόμπι θα δούμε». Γελάμε, το συζητάμε, κάνουμε αστεία.Μπαίνω σε σάιτ να ενημερωθώ. Τελευταία στάση της περιοδείας της ήταν στο Βελιγράδι. Η Γουάινχαουζ δεν βλεπόταν. Παραμιλούσε, παραπατούσε, παράπαιε. Της έπεσε το μικρόφωνο, την αποδοκίμαζαν 22.000 θεατές. Βγήκε επίσημη ανακοίνωση, που λέει πως ζητά συγνώμη από τους θεατές που ακυρώνει τις συναυλίες σε Κωνσταντινούπολη κι Αθήνα, αλλά η ακύρωση είναι σωστή, αφού δεν μπορεί να εμφανιστεί στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της. Υπάρχουν και βίντεο, αλλά δεν κάνω κλικ να τα δω.Άκυρη η Έιμι, λοιπόν. Χαίρομαι, το προτιμώ. Δεν είναι πως δεν μ’αρέσουν τα τραγούδια της, ούτε πως σκέφτομαι πως δεν θα είναι καλή, άρα καλύτερα που δεν θά’ρθει. Είναι που αν τελικώς ερχόταν, θα πήγαινα στη συναυλία μ’ένα σφίξιμο στο στομάχι.Η κηδείαΔεν θέλω να δω κάποιον να υποφέρει, ειδικά όταν είναι τόσο βέβαιος και σίγουρος ο διασυρμός του, που στην ουσία το να είσαι θεατής αποτελεί επιλογή σου. Δεν είναι «πάμε και βλέπουμε πως θα είναι», είναι «αν έρθει, σίγουρα θα διασυρθεί». Δεν θέλω να είμαι εκεί, να την βλέπω να διασύρεται, να ξεφτιλίζεται. Δεν θέλω να είμαι εκεί όταν αποδοκιμάζεται, όταν δακρύζει, όταν δεν ξέρει τι να πει και να τι να κάνει, όταν δεν ξέρει τα λόγια, όταν πεθαίνει έναν δημόσιο θάνατο.Σκέφτομαι πως είναι πιθανό να γίνω ενεργό κομμάτι των αποδοκιμασιών. Να παρασυρθώ ο μαλάκας και να την βρίσω, να την γιουχάρω. Και σκέφτομαι πως αν τα καταφέρω και δεν παρασυρθώ, αν δεν γίνω ενεργό μέλος του όχλου που θα την διαπομπεύει, τότε δεν θα μου μένει άλλη επιλογή από το να βάλω τα κλάματα μπροστά στο θέαμά της ή να φύγω. Ή και τα δύο μαζί.Εκατό φορέςΌταν στο «Back to black» έγραφε και τραγουδούσε το «I died a hundred times», μιλούσε για έναν χωρισμό της. Αυτόν που ενέπνευσε όχι μόνο το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά ολόκληρο το δίσκο του 2006, αυτόν που την διέλυσε και ενέπνευσε το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου που την εκτόξευσε και μας μάγεψε.Πέντε χρόνια μετά, τραγουδάς το «Πέθανα εκατό φορές» και το μυαλό σου