Θυμάσαι την Κατερίνα Γώγου;

Ξωτικό, λεπτόσωμο και σκυθρωπό, σαν παιδί λίγο που δεν του' γίνε το χατήρι. Γυναίκα με λέξεις – μαχαιριές και ποίηση να επιφέρει ακατάσχετες αιμορραγίες η τρυφερότητα να σε πιάνει στο λαιμό και να γίνεται κόμπος και αλμύρα από πνιγμένα δάκρυα. Η ηθοποιός του ασπρόμαυρου σινεμά, με τη χαριτωμένη μουρίτσα. Όλο να χορεύει τσα τσα, χάλι γκάλι, shake και να μεγαλώνει ερήμην της. Πόση ποίηση μέσα της. Πόση σπαταλημένη διάθεση πνιγηρής αγάπης! Θυμηθείτε τη, γάμω το! Εδώ σα λυγμός η ανάγκη της για αγάπη, απ'το «Ιδιώνυμο», που ακόμα κυκλοφορεί, μ'αυτήν

να καπνίζει τόσο ζωντανά ένα τσιγάρο στο εξώφυλλο της έκδοσης του Καστανιώτη.

«Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
κι αμέτρητες φορές- αγκαλιά απ'τη μέση
μετρήσαμε τ'άμέτρητα τ'άστρα
και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
για να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
τα πλοία που δεν άραξαν
κι είναι επειδή μια και κάτω
κατεβάσαμε όλα τα ξινισμένα κρασιά
και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
γεμάτα παράπονο -παιδιακίσα πράγματα-
τον Ιούλιο κάποτε
Γι'αυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση έτσι
για να μας χαϊδέψει
κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
σα να μη φάμε ξύλο.
Γι'αυτό αν τύχει και αγαπήσεις
πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
πώς θα μ'αγκαλιάσεις. Πονάει εδώ.
Κι εδώ. Κι εκεί. Μη! Κι εδώ .
Κι εκεί.»