Σκόρπιες σκέψεις για τις αντιδράσεις του «Άννα Βίσση, Όσο έχω φωνή»

... Ήμουν σίγουρη για τις αντιδράσεις και τις γκρίνιες και τις σκληρές κριτικές για το «Όσο έχω φωνή», το αφιερωματικό ντοκιμαντέρ για την Άννα Βίσση, αλλά όχι και σε τόσο μέγεθος, πια! Μα τι υποκρισία! Τι ανάγκη είχε να το κάνει η Βίσση αυτό, αναρωτιούνται οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Την ίδια ανάγκη που έχουμε όλοι εμείς να την κυνηγάμε για μια δήλωση, ένα σχόλιο, στο πολύ προχωρημένο για μια συνέντευξη και να γεμίζουμε στήλες με το αν είναι με τον τάδε, ή δεν είναι, με το πώς κουρεύτηκε και τι σχέση έχει με την κόρη της. Η ίδια αποδομώντας την εικόνα της σταρ,

της αποστασιοποιημένης και απρόσιτης, ανοίγεται στο κοινό της, με την αλήθεια της. Και δεν ωραιοποιεί τίποτα, σε ένα θέαμα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ τα αντίστοιχα του ξένου MTV ή γενικά των pop εκπομπών της Εσπερίας. Και έτσι γίνεται ακόμα μεγαλύτερη σταρ. Γιατί δε φοβάται, δεν εξιδανικεύει, δεν εφευρίσκει τον εαυτό της, απλά τον προβάλει ως έχει.Γιατί να το κάνει; Όλες αυτές οι αφιερωματικές συνεντεύξεις, τα γυρίσματα, τα story  γιατί γίνονται στην τηλεόραση, στα περιοδικά, στις εφημερίδες; Γιατί πολύ απλά, ενδιαφέρουν το κοινό, που θέλει να μάθει! Να μοιραστεί στιγμές με τα ινδάλματα του, μεγάλου, ή μικρού, ή όποιου βεληνεκούς. Για την συγκεκριμένη και καλογυρισμένη δουλειά, όρμησαν στην Άννα Βίσση, διότι έδειξε τον πατέρα της που πάσχει από άνοια και δεν τον έκρυψε σε ένα Κωσταλέξι, σε μια ντροπή για την διαφορά, εις το όνομα μιας εικονικής πραγματικότητας που όλοι είμαστε το ίδιο γεροί, λεπτοί, ισχυροί, ψηλοί, γεροδεμένοι και όλοι οι άλλοι ρίχνονται σε  Καιάδες σιωπής, αδιαφορίας, μυστικότητας.«Αν ο πατέρας της Βίσση ήταν κουφός, ή τυφλός ή κουτσός θα είχε την επιλογή να μην εμφανιστεί. Δεν είχε την επιλογή να πει «όχι οι φίλοι μου δε θέλω να με δούνε έτσι» και εκεί είναι το πρόβλημα. Η μάνα της, οι φίλοι της, η κόρη της, επέλεξαν να βγουν. Ο πατέρας της δεν είχε αυτό το δικαίωμα», λέει ένας καλός μου φίλος, συντασσόμενος με τους βροντόφωνους επικριτές της. Η Άννα Βίσση απαντά, ήδη, σε όλους στο Facebook της, λέγοντας πως ήθελε όπως άλλες οικογένειες που ζουν το ίδιο θέμα με τους ανθρώπους τους, να δείξει πως η αγάπη, το νιάξιμο, το άγγιγμα, το φιλί δεν περνάνε ποτέ, δεν κρύβονται και δεν εκχωρούνται. Και είναι μια απ τις μοναδικές φορές που η Βίσση απαντά, για το «ΜΟΝΟ» θέμα όπως σημειώνει με κεφαλαία γράμματα, που την ένοιαξε τόσο.Μια φίλη που έχει αδελφή με ειδικές ικανότητες, μιλάει για αυτήν δημόσια και σε όλο αυτό το θέμα που έχει ξεσπάσει με αφορμή την Άννα Βίσση, με ρωτάει: «Δηλαδή μια μάνα που έχει παιδί με σύνδρομο down, πρέπει να λέει πως είναι άκληρη και να κρύβει το παιδί της επειδή δεν το χει ρωτήσει αν θέλει να μιλάει για αυτό; Οι άνθρωποι που δεν έχουν αντίστοιχα προβλήματα είναι εύκολα επικριτικοί και προτείνουν πώς να τα διαχειριστούν όσοι έχουν. Η Βίσση, έκανε ότι πρέπει. Παραδέχτηκε ένα θέμα που υπάρχει σε πολλές οικογένειες».Ας κριθεί η Βίσση για τη δουλειά της, τις επιλογές της, τη σκηνική της παρουσία, τις ερμηνείες της. Δεν είναι όμως άδικο να κρ