Μετά από 3,5 χρόνια σχέσης, χώρισα και τώρα ξαφνικά νιώθω ότι έχω ξεχάσει πώς φλερτάρουν!

Καλησπέρα,

λοιπόν, η δική μου ιστορία έχει ως εξής. Είμαι 23 ετών. Ήμουν με ένα παιδί για 3,5 χρόνια. Φτάσαμε σε επίπεδο συγκατοίκησης, ώσπου έφτασε η στιγμή που δεν ήμουν καλά μέσα σε όλο αυτό και αποφάσισα να χωρίσω (έπειτα από πολλή σκέψη, μιλάμε για μήνες). Ήταν η πρώτη σοβαρή σχέση που είχα, ξέρεις αυτή η σχέση που μεγαλώνεις μαζί της, μέσα σε αυτή, ωριμάζεις, μαθαίνεις, σε αλλάζει συθέμελα και καταλήγεις καλώς ή κακώς να υιοθετείς από αυτήν από πολύ μικρά μέχρι μεγάλα πράγματα,(ακόμα και αφού τελειώσει) μέσα σου ή και στη πρακτική καθημερινή ζωή σου, απλά κάποια στιγμή βλέπεις ότι

έκανε τον κύκλο της και αναζητάς κάτι άλλο. Δεν σκέφτομαι σε καμία περίπτωση να γυρίσω πίσω (το έκανα δις στο παρελθόν και ήταν το χείριστο λάθος γιατί γυρνούσα από συνήθεια όχι από πραγματική αγάπη).
Έχει λοιπόν, κοντά ένα χρόνο που χώρισα, στους 7 μήνες άρχισα να ξαναβγαίνω, να δικτυώνομαι να ξαναφροντίζω τον εαυτό μου. Αλλά δεν με προσεγγίζουν οι άντρες γενικά, και δεν νομίζω ότι χάθηκε το φλερτ, απλά μάλλον εγώ έχω ακόμα πάνω ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου το ''είναι πιασμένη'' γιατί έτσι είχα συνηθίσει τόσα χρόνια.
Δοκίμασα το one night stand, αλλά δεν με γεμίζει σαν διαδικασία. Φοβάμαι ότι έχω ξεχάσει να φλερτάρω, να δείχνω με όμορφο τρόπο και μαζεμένο τι νιώθω στα αρχικά στάδια γνωριμίας, γενικά πως ''ξαναμπαίνουν στο παιχνίδι''. Τόσο καιρό έπαιζα στην αντίπαλη ομάδα και είχα χαλαρώσει, τώρα όμως αποφάσισα την μεταγραφή, αλλά ξέχασα πως ''παίζουν''...

Αγαπητή φίλη,

Προτού σου πω την άποψή μου θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις μου.
Που πας 23 χρονών και συγκατοικείς; Γιατί τόσο νωρίς; Και ιδιαίτερα όταν είσαι σε σχέση από τα 18 σου; Καλά-καλά δεν ξέρεις τι θέλεις να φας το μεσημέρι, όχι αν μπορείς να μείνεις μαζί με κάποιον.
Και για να μην πέσουν να με φάνε ορισμένοι, να ξεκαθαρίσω. Δεν είμαι κατά της συγκατοίκησης. Πολύ υπέρ και με τρέλα. Αλλά όταν έχεις ζήσει και έχεις εμπειρίες στη ζωή σου. Όταν ξέρεις τι θέλεις και όχι "βρε, ωραία περνάμε όταν βγαίνουμε για ποτό. Μήπως να μείνουμε και μαζί;". Αυτό...

Και πάμε τώρα στο θέμα σου. Αγαπητή, το φλερτ είναι σαν το ποδήλατο - δεν το ξεχνάς ποτέ. Ναι, οκ, μπορεί αν δυσκολεύεσαι λίγο στην αρχή να κάνεις... πετάλι, αλλά δεν πέφτεις. Και ναι, οκ, μπορεί να έχεις έναν φόβο στην αρχή μήπως πέσεις σε... κολόνα, αλλά προσέχεις.
Είναι λογικό να νιώθεις λίγο έξω από τα νερά σου, μετά από 3,5 χρόνια σχέσης, αλλά δεν έχεις ξεχάσει το παιχνίδι.

Και πίστεψέ με, το παιχνίδι δεν έχει αλλάξει. Το ίδιο είναι. Απλά τον έχεις θάψει κάπου μέσα σου τον τρόπο. Δεν θέλει άγχος, δεν θέλει πίεση. Ο εαυτός σου πρέπει να είσαι. Αυτό είναι και τίποτα άλλο.
Και πιστεύω πως όταν θα βρεθεί αυτός που θα σου κάνει το "κλικ", τότε θα βγει και η φλερτ πλευρά σου. Και το πράγμα θα τσουλήσει από μόνο του.

Όσο για το πρώτο στάδιο μιας γνωριμίας, καλό είναι να λες λίγα! Σταδιακά να αποκαλύπτεις τον εαυτό σου. Δεν είναι ανάγκη να είσαι... ανοικτό βιβλίο από τα πρώτα λεπτά. Ένα-ένα τα βήματα.

Αλλά στο ξαναλέω - μην το πιέζεις, γιατί δεν θα καταφέρεις τίποτα. Μόνο το άγχος σου θα φαίνεται. Και μην σε παίρνει από κάτω.

Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιστορίες στον Dr. Love ΕΔΩ