Η πιο δύσκολη χρονιά 2 ...

... λατρέψαμε την εικόνα, τη λάμψη του glitter και ούτε καν της αυθεντικής αγιογραφικής χρυσόσκονης, το ευχάριστο και ανούσιο, το αστείο και άτεχνο, το διασκεδαστικό και όχι ψυχαγωγικό, την ελαφρότητα αποκλειστικά. Η ελαφρότητα κακό πράγμα δεν είναι, αν έχει αντίβαρο. Από μόνη της σε μεγάλες δόσεις γίνεται ηλιθιότητα. Πάνω στα τραπέζια των μπουζουκιών, με εύκολα σουξεδάκια συνήθως κλεμμένα από αλλά του εξωτερικού με μια πρέζα αλάτι δυο πενιές. Στα θέατρα των τηλεοπτικών επιτυχιών που βλέπαμε την συνέχεια του σίριαλ. Στην αποθέωση καλλονών,

με επίτευγμα το ότι περπατούσαν ίσια σε πασαρέλες και ήταν κατασκευασμένες από νυστέρι και σιλικόνη για να μοιάζουν στην απάνθρωπη κούκλα με το χαμόγελο της λοβοτομής. Στην αποδοχή και καλά απαρουσίαστων που ούτε να αρθρώσουν ελληνικά δεν μπορούσαν, με λεξιλόγιο περιορισμένο στις 110 λέξεις. Ξεχάσαμε και αυτά που ξέραμε. Χάσαμε τις ρίζες με την αισθητική μας. Κι όμως σε κάθε τομέα της ελληνικής showbiz, υπάρχει και το νέο που θα μείνει απ όλα, που λάμπει όσο κι αν δεν το παίζουν τα μέσα. Το αυθεντικό, το γεμάτο ένθεο ταλέντο και όχι το δήθεν ως αντίβαρο του χαζού.

Στο τραγούδι η Νατάσσα Μποφίλιου, η Ελεονόρα Ζουγανέλη, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου, στο θέατρο η Βαγένα και το Γάλα της, η Φιλαρέτη, οι ομάδες των νέων παιδιών που δημιουργούν ακόμα και κάτω από γέφυρες, στις πασαρέλες κορίτσια σαν την νέα Σταρ Ελλάς, με ποιητικότητα, στη τηλεόραση εγγράμματα και λαμπερά πλάσματα όπως η Ζέτα Μακρυπούλια. Λέω ονόματα σκόρπια και δεν είναι μόνο αυτοί, αλλά το αύριο είναι ήδη τώρα και το ψεύτικο είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού. Ο βασιλιάς ήταν γυμνός για χρόνια και μόλις τώρα παραδεχτήκαμε την γύμνια του...