Η μοναξιά της τηλεοπτικής σιωπής!

Σσσσσ... σιωπή! Όχι θόρυβος! Όχι έντονες συζητήσεις και λεκτικοί τσαμπουκάδες. Όχι πυροτεχνικές συνεντεύξεις για ανακύκλωση λεγόμενων και προβολή. Όχι Κασσάνδρες για σκηνές από το μέλλον, σαν από λήψη δορυφόρου για την οικονομική μας πλήρη κατάρρευση, για τον δυσοιωνισμό μας, για την μιζέρια που ήδη έχουμε βυθιστεί σαν λαός και σαν άνθρωποι, με ζωές σε φόντο μελιτζανί πένθιμο. Όχι αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποια θα είναι η επόμενη μέρα στο ΠΑΣΟΚ. Όχι

σεσημασμένες φάτσες στα παράθυρα να ποτίζουν έναν λαό ενοχή γιατί «μαζί τα φάγαμε» και γιατί κυρίως «μαζί τους ψηφίσαμε», μετουσιώνοντας αυτή την ενοχή σε ανοχή, με πλήρη καταστολή αντανακλαστικών. Όχι καλοφωτισμένοι ρήτορες, με κομψά κουρεμένα μαλλιά και αμυδρή ακριβή τερακότα στο προσεκτικά μποτοξαρισμένο πρόσωπο τους να συμμερίζονται την μοίρα μας, να κλαίνε κροκοδείλια πάνω απ τα αδιέξοδα μας και να μιλάνε για την ανάγκη εφεύρεσης περισσότερων δρόμων κλειστών, επιβάλλοντας το μεγαλύτερο «Απαγορεύεται» απ όλα. Το «απαγορεύεται το όνειρο». Όχι ψέματα, όχι απόκρυψη αλήθειας, όχι μυστικές συνεργασίες και συνεργίες εις βάρος μας, με ύφος σοβαρό και όλο γνώσεις. Όχι αναλύσεις. Όχι τοποθετήσεις. Όχι απόψεις. Μόνο επαναλήψεις χαράς. Η Ελένη, η Δούκισσα, ο Νίκος και η Μαρία, η Ελεονόρα. Best of ή best off;

Κάποια στιγμή είδα και την φάτσα μου -ασώματη κεφαλή- να ταράζει την σιωπή μιλώντας για την Παπαρίζου και με ενόχλησα. Άντε μ**η σκύλα από δω! Σταμάτα και εσύ! Και τα βράδια ταινίες χιλιοειδωμένες. Το κεφάλι της Αντζελίνας σε ίδιο μέγεθος δωματίου με το δικό μου το μεταχειρισμένο, το δεύτερο χέρι, ίσα και όμοια. Μετά οι σειρές, οι ξένες και παντού δαίμονες να πρωταγωνιστούν και πότε άγγελοι. Ο γιος του πονηρού στον ΑΝΤ1, τα δυο αδέλφια δαίμονες οι ίδιοι πια, στο Star και ο Τρίτος Αντίχριστος στον ΣΚΑΙ. Αν κάνεις δε και πετύχεις και κάνα Λιακόπουλο, κοιτάς στο WC μη το έχει κόψει στον ύπνο κάνα ελωχίμ.

Αυτή η σιωπή και μετά η δαιμονολογία! Σα να σταμάτησε ο χρόνος πάνω απ την Ελλάδα. Σα να μεταφερθήκαμε στο βορά και να έχει έξι μήνες σούρουπο μόνο. Λάπωνες από την Μεσσηνία και την Κεντρική Ελλάδα! Κρυσταλάκια από το καθρέφτη του κακού, όπως στο παραμύθι της Βασίλισσας του Χιονιού, μπήκαν στα βλέμματα μας και βλέπουμε με παγωμένη καρδιά τον κόσμο – παγετώνα.

Δεν ξέρω αν μ αρέσει η σιωπή ή συνήθισα τόσο το θόρυβο που δεν μπορώ να αντέξω τον ήχο της φωνής μου!