Η ελπίδα σε μια θάλασσα...

Ίσως είναι εξεζητημένο, ίσως εγκεφαλική κατασκευή χωρίς συναίσθημα, ίσως να μη ταιριάζει καν εδώ ή να'ναι μια σκέψη ηττοπαθής και απολίτικη, δεν ξέρω. Το 1945, σε μια Ελλάδα, ξανά σαπισμένη, προδομένη, παραδομένη, μετά από μια νίκη εχθρών σε μια καθολική ήττα εμφύλια, τα παιδιά των Ελλήνων επιβιώνουν με ζόρι και έβλεπαν χλωμό ένα μέλλον που δεν τα περίμενε με στρωμένα ροδοπέταλα.

Ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου, Οκτάβιος Μερλιέ, ναύλωσε ένα πλοίο για τη νότιο Ιταλία, και το γέμισε ελληνόπουλα. Χάρισε ελπίδα,

μόρφωση, προοπτική για ένα μέλλον όχι μόνο των παιδιών αλλά της Ελλάδας. Ανάμεσα σ εκείνα τα παιδιά, οι Σβορώνος, Προβελέγγιος, Κρανάκης, Κουλεντιανός, Χατζηλαζάρου, Ξενάκης, Κύρου και οι μοναδικοί ευρωπαίοι στοχαστές Κορνήλιος Καστοριάδης, Κώστας Παπαϊωάννου και Κώστας Αξελός. Τα αγόρια αυτά που μεγαλώνοντας είχαν μεταξύ τους διαφορές, στήριξαν το έργο τους στη μελέτη και ανανέωση της αρχαιοελληνικής παρακαταθήκης, προτείνοντας απαντήσεις σε πολιτικές τακτικές, στην Αριστερά, στην ηθική ή ακόμα και στις σχέσεις των δυο φύλων σε έναν κόσμο ταξικό και στεγανοποιημένο.

Ξέρω, πως αυτή η λεπτομέρεια της ιστορίας ίσως να μη σας λέει τίποτα, αλλά δείτε πόσα έκαναν για την Ελλάδα εκείνα τα παιδιά σε εκείνο το καράβι, όταν για τα δικά μας τώρα, ούτε σχεδία δε φαίνεται να υπάρχει να ανέβουν, να πιαστούν να ανοιχτούν σε θάλασσες και στο κόσμο όλο. Αυτό! Τίποτα άλλο...