Η Ελένη Ζουρούλια της Χρυσής Αυγής θα ήταν η καλύτερη πελάτισσα των μεσημεριανών εκπομπών

Πάνελ, τιμή, χρυσή αυγή!

Είναι μια από τις βασικές αρχές της κοινωνιολογίας. Όταν σε ένα μέρος πέφτει σαν σκιά η οικονομική κρίση και η ύφεση, τότε το μόνο που ανθίζει είναι μια νεοσυντηρητική άποψη για όλα και μια απόπειρα καταστολής με τη βία συνήθως οτιδήποτε προσβάλει ή τολμά να έχει διαφορετική άποψη από το τρίπτυχο πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.

Και μιλάω για τα πρόσφατα επεισόδια έξω από το θέατρο Χυτήριο και την παράσταση Corpus Christi. Θα μου πείτε πώς δεν έχει σημασία η κρίση. Και τις καλές εποχές

θα βρίσκονταν 100 παλαβοί που θα πήγαιναν έξω από το θέατρο κρατώντας μια εικόνα στο ένα χέρι και ένα περίστροφο (που λέει ο λόγος) στο άλλο.
Ναι όντως, αλλά θα ήταν μια μεμονωμένη περίπτωση φανατικού παραληρήματος, χαμένη στο χρόνο σαν τις αντιδράσεις έξω από τα σινεμά για την ταινία ο τελευταίος πειρασμός στη δεκαετία του 80. Δεν είναι όμως έτσι, μοιάζει σαν μια άλλη καθημερινή ιστορία που με τρόμο ανακαλύπτουμε ότι αρχίζουμε και τις συνηθίζουμε. Τη μία μέρα είναι οι πάγκοι των μεταναστών στις λαϊκές, την άλλη μέρα είναι οι φανατικοί θρησκόληπτοι έξω από το χυτήριο, την επομένη είναι ένα gay φιλί σε σίριαλ της κρατικής τηλεόρασης, αύριο θα είναι κάτι άλλο. Αυτό είναι που το κάνει ανησυχητικό. Όχι το φαινόμενο, αλλά η συχνότητα των φαινομένων και η ταχύτητα με την οποία τα συνηθίζουμε όλα αυτά, που αν γίνονταν 10 χρόνια πριν δεν θα ασχολούνταν άνθρωπος, πέρα από κάτι μεσημεριανές εκπομπές.

Όμως όλο αυτό το νεοσυντηρητικό κλίμα δεν γεννήθηκε έτσι από τη μία μέρα στην άλλη, ούτε ήρθε με το πρώτο μνημόνιο. Καλλιεργήθηκε σιγά σιγά ακόμη και από ανθρώπους που αγνοούσαν τι εγκλήματα έπρατταν. Εξηγούμαι. Για χρόνια ολόκληρα όλες σχεδόν οι τηλεοπτικές εκπομπές έπαιζαν το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου. Για χάρη της τηλεθέασης οι μισοί σχολίαζαν ένα γεγονός ή ένα θέμα και οι υπόλοιποι ξεκινούσαν μια ηθικοπλαστική παραφιλολογία που σήμερα πλέον ανακαλύπτουμε πόσο επικίνδυνη ήταν τελικά. Μην ξεχνάμε πώς οι Τατιάνες, οι Σκορδάδες και οι Κουσκουρίδες εκείνης της εποχής, βάλανε το χεράκι τους στο αναπτύξουν οι τηλεθεατές αντανακλαστικά, σα τους καρχαρίες που μυρίζονται το φρέσκο αίμα. Θυμάστε τα αντρικά φιλιά του Παπακαλιάτη στο σίριαλ και τα λαϊκά δικαστήρια που στήθηκαν στα πάνελ για το αν πρέπει, για το αν είναι σωστό, για το αν είναι ηθικό; Έχουν στηθεί εκατοντάδες λαϊκά δικαστήρια όλα αυτά τα χρόνια από ανθρώπους που ξέρω προσωπικά και ίσως και να συμπαθώ, αλλά ό,τι και να λέμε, το έγκλημα το έκαναν, γιατί για χρόνια καλλιεργούσαν αυτή τη νεοσυντηρητική άποψη και την βάφτιζαν ως φωνή του απλού λαού ή τι θα πει η κυρία στο χωριό!

Σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια φίλη μου έξαλλη με το ρατσιστικό παραλήρημα της κυρίας Ελένης Ζαρούλια, βουλευτίνα της Χρυσής Αυγής και σύζυγος του αρχηγού του κόμματος. Το τι άκουσα για τη Ζαρούλια από τη φίλη μου δεν γράφεται, ούτε περιγράφεται, γιατί θα πέσουν μηνύσεις -τις έχουν και εύκολες εκεί στη Χρυσή Αυγή. Αν υπήρχαν σήμερα τα μεσημεριανά, (εκτός του ότι θα την είχαν