The Insider...

Ένας βουλευτής λέει, του ΠΑΣΟΚ στη Νάουσα, έτρωγε σε κεντρική ταβέρνα. Μαζεύτηκε κόσμος γύρω του και του'λέγε να φύγει, να πάει σπίτι του, να μην τον βλέπουν. Αυτός απαντούσε πως θα τελειώσει το φαγητό του και μετά θα φύγει και πως είναι δημόσιος χώρος. Σαράντα λεπτά αργότερα, ο κόσμος πλησίασε στο τραπέζι και... άρχισε να τρώει το φαί του! Πολιτικοί χωρίς ασφάλεια πολυπληθή γύρω τους, δεν κυκλοφορούν πια. Και το ίδιο ισχύει για τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Τους δημοσιογράφους της ενημέρωσης, της είδησης, των υπουργείων

και των υπουργών, των πρωθυπουργών της χώρας. Σφιχταγκαλιασμένοι –και ας είναι και για λαβή πάλης- με την εξουσία, εισπράττουν τον ίδιο θυμό, μπορεί και λίγο περισσότερο, γιατί αντί να'ναι στην από δω μεριά των χαρακωμάτων ενός ακήρυχτου πολέμου, βρέθηκαν, μεγαλοαποταμιευτές πάντα, στην απέναντι, γραβατοφορεμένοι, κουστουμαρισμένοι, κουρεμένοι άψογα στην τρίχα και με τα καλά τους ελληνικά, σιώπησαν, δεν κατέδειξαν, άρα σα να συγκάλυψαν. Σε πολλές περιπτώσεις, υπάρχει αδικία. Όμως όταν δημοσιογράφοι κυκλοφορούν μόνοι τους –σπανίως- τα γιαούρτια, τα αβγά, τα συνθήματα είναι χαστούκια και γροθιές θύμου σε πρόσωπα δημόσια.
Περπατάω στην Αθήνα. Δημοσιογραφώ και εγώ ακόμα. Άλλου τύπου όμως. Άλλης εξουσίας ευαγγέλιο εγώ! Πάω σε δουλειά. Ένας τοίχος νεοκλασικού όμορφου και τόσο αρμονικού στο φως. «Σκοτώστε δημοσιογράφους» γράφει. Ακαδημίας. Κάθε φορά που το αντικρίζω, ανατριχιάζω. Παγώνει η σπονδυλική μου στήλη και καμπουριάζει σα της γάτας που ετοιμάζεται να δεχτεί επίθεση από δυο πιτ μπουλ.

Στην τηλεόραση πάλι, σ'αυτό το καδραρισμένο κουτί παντοδυναμίας, η δημοσιογραφική αυταρέσκεια εναρμονισμένη μ'αυτή των πολιτικών, δεν αφήνει περιθώρια αντίληψης. Είναι εκεί έξω ο κόσμος και εδώ υπάρχει μόνο η είδηση. Τι κι αν αυτή αφορά στην πείνα, στην απελπισία, στην αίσθηση ανεπάρκειας, στο φόβο για το αύριο, στα παιδιά χωρίς θέρμανση, στα συσσίτια της Αρχιεπισκοπής; Είναι μόνο γράμματα της ελληνικής, μια θεωρητική μακρινή κατάσταση, που θα εξεταστεί με αριθμούς και στατιστικές και πίνακες και καμπύλες χρονοδιαγραμμάτων.

Οκ! Καταλαβαίνω την φιλοδοξία, την καταξίωση των μεγάλων αμοιβών, ακόμη και την απληστία. Καταλαβαίνω την αυτοαπομόνωση με ανθρώπους που μας μοιάζουν και την αίσθηση μεγαλείου και προσωπικών επιτευγμάτων. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι η ξύλινη γλώσσα, η αδιαφορία για την πραγματικότητα και κυρίως η έλλειψη ανθρωπιάς. Ο δημοσιογράφος – σταρ, κάνει εκπομπή. «Απόψε, θα μιλήσουμε για τους άστεγους στην Αθήνα». Σα να λέει «απόψε, θα φάω μπιφτέκι». Άντε να μπουν στον κόπο, μιας συνθηματικής μουσικής, ως χαλί και μέχρι εκεί. Μετά στο πολυτελές αυτοκίνητο, θα ξεχάσουν το όποιο συναίσθημα, στο πιο trendy στέκι, παρέα με τους πολιτικούς εκείνους που έπρεπε να κρίνουν.
Ακόμη και οι πιο μαχητικοί απ αυτούς, οι αδέκαστοι, οι αποκαλυπτικοί, θα τα πιουν με τις νεαρές ξανθιές βουλευτίνες στο ημίφως και θα μιλήσουν περί της υψηλής τέχνης της πολιτικής, τάχα, αλλά κυρίως θα χαζεύουν τις γάμπες τους. Η αποκάλ