E, εσείς οι τραπεζοτηλεφωνητές, βρείτε μια τίμια δουλειά...

Ναι, ναι ξέρω δεν είναι θέμα show biz, αλλά δεν μπορεί! Και οι καλλιτέχνες θα'χουνε αλισβερίσια με τράπεζες! Τι πράγμα είναι αυτό ρε παιδί μου! Γιατί δεν τους σταματάει κάποιος; Είμαι σε διαδικασία διακανονισμών με τις τράπεζες. Ήμουν πάντα συνεπής και σοβαρή στις υποχρεώσεις μου απέναντί τους. Κάτι η μια δουλειά δεν πλήρωνε, κάτι η δεύτερη, κάτι η τρίτη κατέβασε ρολά, βρεθήκαμε με τις κάρτες να πιάνουν απλά θέση στις θήκες του πορτοφολιού. Και είναι οι ίδιες κάρτες

που μας τηλεφώνησαν και μες στα μαύρα μεσάνυχτα οι τράπεζες για να τις πάρουμε, με το που ανοίγαμε λογαρισμό μισθοδοσίας. Πλύση εγκέφαλου κάνανε! Και τώρα; Τώρα με την ανεργία και την απληρωσιά, τηλεφωνούν οι εισπρακτικές εταιρείες και ο διάλογος πάει ως εξής:
-Είστε η κ Τάδε Ταδοπούλου;
-«Μάλιστα, εγώ η ιδία».
-Όνομα πατρός;

Γιατί μαντάμ να σου πω όνομα πατρός; Σε πήρα εγώ τηλέφωνο να σε ρωτήσω πώς λένε τον πατέρα σου, τη μάνα σου και τις δυο σου συννυφάδες; «Καλά» επιμένει η δικιά σου, «πείτε μου τότε, αριθμό ταυτότητας». Σιγά μη σου πω αριθμό πρωτοκόλλου στην ληξιαρχική πράξη γέννησης! Που δηλαδή δεν απαντάς έτσι, αν και θα'θελες, τα λες αυτά που σε ρωτάει η άλλη με ύφος Βίρνας Δράκου στην αξέχαστη Λάμψη, ως Εισαγγελέας Εφετών! Ψελλίζεις, εκεί, ένα σεμνό και ενοχικό διότι δεν έχεις λεφτά «μα, είμαι σε διακανονισμούς και ξέρετε έχω δεκαπέντε χρόνια μισθοδοσία στην τράπεζα και δεν έχω αργήσει, αλλά, να»...σε κόβει η Βίρνα και αρχίζει τις απειλές. «Ναι, αλλά κινηθείτε γρήγορα διότι θα πάει στις νομικές υπηρεσίες το θέμα σας και θα πληρώσετε και έξοδα δικηγόρου και όλα αυτά ξέρετε που οδηγούν»... στην φυλακή με τον Λάκη; «Ε! Όχι!». Ε, ναι, μαντάμ, φυλακή τώρα! Τώρα! Να αναλάβει μια φορά και τα δικά μου έξοδα το κράτος. Να πληρώνει την σκεπή πάνω απ'το κεφάλι μου, το φαγητό μου και το ρεύμα μου και όλη τη μέρα να μη κάνω τίποτα! Να προαυλίζομαι και να διαβάζω βιβλία μου στο κελί μου! Σας παρακαλώ, καλέ αναιδή, θρασυτάτη, αγενεστάτη τηλεφωνήτρια της εισπρακτικής εταιρείας, κάνε μου τη χάρη και κλείσε μου ένα μονόκλινο στην Άμφισσα, που πιάνει και άνοιξη και μη με ξαναπάρεις τηλέφωνο γιατί θα βρω που είσαι και θα'θω απ'έξω με ένα δίκανο που'χε για κυνήγι ο πατέρας μου και όπως δεν ξέρω και σημάδι, γύρευε πού θα σε βρουν τα σκάγια, που δε θα βάλω έτσι κι αλλιώς μη σε χρεώσουν και άνθρωπο! Άιντε γιατί εκτός ορίων μας έχετε φέρει πια! Και βρείτε μια τίμια δουλειά! Εκβιαστές και τσιράκια!
(για χιούμορ το ξεκίνησα, χτύπησαν δυο τέτοια τηλέφωνα, απ' την ίδια τράπεζα, για το ίδιο θέμα και έγινα τούρμπο!)