Το κορίτσι με τα μαύρα

Γράφει η Ευγενία Ηλιοπούλου

Αφιερώνεται στο κορίτσι που δεν κατάφερε να με κλέψει
Προσοχή !παρακαλούνται οι κύριοι επιβάτες, κατά την διάρκεια της παραμονής τους στις αποβάθρες και στους συρμούς του τρένου , να προσέχουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Κάθε ημέρα ταξιδεύω με το τραίνο. Ακούω την ίδια φωνή ,με την ίδια ένταση που μου ζητάει συγνώμη για την ταλαιπωρία της αλλαγής του δρομολογίου. Στην συνέχεια ζητάει την κατανόηση και μετά από ...
δύο λεπτά μου ευχαριστεί για την κατανόηση που δείχνω απέναντι στην μεγάλη ταλαιπωρία των μετακινήσεων μου με το ΗΣΑΠ. Η μονότονη υπενθύμιση δεν με βάζει σε εγρήγορση και βασικά πλέον ανήκει στους οικείους ήχους του σταθμού. Οι επιβάτες ξέρουμε ότι έτσι και αλλιώς η παραμονή μας στο συρμό και στις αποβάθρες ενδέχεται να συνοδευτεί από μία απώλεια. Τώρα θα είναι πορτοφόλι η το πάσο για τις μεταφορές μας;Κάτι θα εξαφανιστεί αν δεν θα το προσέξουμε! Έτσι όποτε μπαίνουμε κάπου όπου υπάρχει στριμωξίδι ΄΄προστατεύουμε΄΄ τα υπάρχοντα μας. Για καλό και για κακό.
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος έλληνας που να μην τον έχουνε κλέψει Καθημερινά πραγματοποιούνται 186 διαρρήξεις, 65 κλοπές αυτοκινήτων, 9 ληστείες σε τράπεζες, ενώ οι δολοφονίες ή απόπειρες ανθρωποκτονιών μέσα στο 2008, έφτασαν τις 304. Σε ό,τι αφορά την πόλη της Αθήνας, γίνεται μια δολοφονία ή απόπειρα ανθρωποκτονίας ανά τρεις ημέρες. Τριάντα οκτώ ιδιοκτήτες Ι.Χ. καθημερινά πέφτουν θύματα κλοπής της περιουσίας τους, ενώ καταγράφονται 124 κλοπές και διαρρήξεις κάθε ημέρα. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η αύξηση που σημειώθηκε τη χρονιά που πέρασε σε όλων των ειδών τα αδικήματα είναι η μεγαλύτερη των τελευταίων δέκα χρόνων. Το 2008 οι κλοπές και οι διαρρήξεις αυξήθηκαν κατά 15,9%, οι ληστείες αυξήθηκαν κατά 16,6%, ενώ οι δολοφονίες σημείωσαν αύξηση8,6%.Χαμηλά είναι και τα ποσοστά εξιχνίασης των εγκλημάτων, που φέρνουν την ΕΛ.ΑΣ.. στην Ευρώπη. Ήμασταν μετεξεταστέοι σε τόσα επίπεδα για τι να πρωτοτυπήσουμε στις κλοπές και τις ληστείες.
Βυθισμένη στις σκέψεις ήμουνα όρθια κοντα στις πόρτες .Ένιωσα μία μικρή ενόχληση. Δίπλα μου στριμώχθηκε, χωρίς λόγο, μία κοπέλα ντυμένη στα μαύρα. Δεν ήταν ζητιάνα. Νέο κορίτσι με ένα πρόσωπο καθαρό και πύρινα θλιμμένα μάτια.Ενέπνεε μόνο εμπιστοσύνη και κατανόηση. Το μαύρο σε παρέπεμπε σε πένθος και θλίψη για κάποιο αγαπημένο άτομο. Το βαγόνι ήταν σχεδόν άδειο άρα ποιος ο λόγος να ΄΄ κωλύσει σαν τσιμπούρι ΄ πάνω μου; Διακριτικά έκανα ένα βήμα προς τις πόρτες άσχετα αν είχα άλλες δύο στάσεις μέχρι τον προορισμό μου. Η κοπέλα ήρθε πάλι κοντά. Όρεξη δεν είχα να δείξω συμπαράσταση, απέναντι σε κάποιον συνάνθρωπο. Μου.Ξανά απομακρύνθηκα βάζοντας επιδεκτικά την τσάντα μου από την εσωτερική πλευρά, ανάμεσα σε μένα και το τζάμι. Με κοίταξε απορημένη. Χαμογέλασε. . Επειδή δεν μου αρέσει να με έχουνε δεδομένη το ΄΄ έπαιξα΄΄ ανώτερη και απόμακρη. Κάρφωσα τα μάτια μου στα δέντρα που τρέχανε δίπλα στο τραίνο. Η κοπέλα με ξανακοίταξε. Επίμονα. Διερευνητικά. Σε λίγο κατέβηκα στην στάση μου. Γυρίζοντας το κεφάλι