Πρώτα η πατρίδα, όχι το κόμμα

«Η χώρα χρειάζεται νέους θεσμούς και νέα πρόσωπα, νέα πολιτική οργάνωση και νέα ηθική συγκρότηση της κοινωνίας, νέο εθνικό όραμα και νέο στρατηγικό σχεδιασμό για την επίτευξή του», αναφέρει σε άρθρο της η υπουργός Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου, σημειώνοντας ταυτόχρονα πως οι πολιτικοί και όχι οι τεχνοκράτες έχουν χρέος να πράξουν το σωστό απέναντι στη χώρα και τους πολίτες της.Μεταξύ άλλων, η υπουργός Παιδείας τονίζει ότι «πάνω απ' όλα και απ' όλους είναι η Πατρίδα και η Δημοκρατία».Σύμφωνα με την κ. Διαμαντοπούλου, για να υπηρετηθούν με συνέπεια και να αποφευχθούν οι ακόμη πιο δυσάρεστες εξελίξεις που βρίσκονται ante portas, όπως αναφέρει, η κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει δομή, λειτουργία και πρόσωπα ώστε να εμπνεύσει ξανά την εμπιστοσύνη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, καθησυχάζοντας τους φόβους πολιτών, εταίρων και δανειστών που βρίσκονται σήμερα στο ζενίθ.Υποστηρίζει ακόμη ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να συναισθανθεί το βάρος της εθνικής του αποστολής και να επιτύχει την εθνική συνύπαρξη.Τη συναίσθηση αυτή, σημειώνει η κ. Διαμαντοπούλου, οφείλει να τη δείξει πρωτίστως η κυβέρνηση, αλλά και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.Αναφερόμενη μάλιστα στη θέση του κ. Σαμαρά για επαναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου επισημαίνει ότι στις πρόσφατες ευρωπαϊκές επαφές του ξεκαθαρίστηκε ότι δεν είναι εφικτή.«Η μόνη περίπτωση να καταστεί εφικτή η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου είναι να έχουν υπάρξει χειροπιαστά αποτελέσματα προόδου και επίτευξης κρίσιμων στόχων. Αλλά για να γίνει αυτό, είναι απαραίτητη η συναίνεση τουλάχιστον του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης», αναφέρει η υπουργός.Ολόκληρο το άρθρο της κ. Διαμαντοπούλου:Είναι σαφές ότι τριανταεπτά χρόνια μετά τη στροφή της Μεταπολίτευσης, το πολιτικό σύστημα όπως το γνωρίσαμε στην πορεία αυτών των χρόνων, έφτασε στο τέλος του. Δεν μπορεί να υπηρετήσει τη συλλογική πρόοδο και ευημερία. Δεν μπορεί να εγγυηθεί το αξιοπρεπές μέλλον που δικαιούται η πατρίδα. Καθώς αυτό γίνεται όλο και πιο καθαρό στη σκέψη των πολιτών, οι αλληλοκατηγορίες μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων του συστήματος, χωρίς καθεμιά να αναλαμβάνει το μέρος της ευθύνης που της αναλογεί στην αποτυχία, μοιάζει με την τελευταία σκηνή σε ένα θέατρο του παραλόγου, λίγο πριν πέσει η αυλαία.Η συνταγή του «φταίει πάντα ο ’λλος» και της προσμονής της εξουσίας με όρους γραμμικής εναλλαγής, έχει ξεπεραστεί ιστορικά. Το «ώριμο φρούτο» έχει σαπίσει πλέον, σε αυτή την πολιτική «σκυταλοδρομία» των τριανταεπτά χρόνων. Αναπόφευκτα, οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα είναι οι συνήθεις. Θα συνιστούν ασυνέχεια και ρήξη με αυτό το παρελθόν. Κι αυτό δεν αφορά μόνον το κομματικό σύστημα αλλά και όλες τις συνιστώσες του πολιτικού συστήματος με την ευρεία έννοια, δηλαδή και τα συνδικάτα και όλους τους συλλογικούς φορείς εκπροσώπησης. Το σύστημα που επί δεκαετίες καθόριζε την πορεία της χώρας και τις τύχες των πολιτών είναι υποχρεωμένο, χωρίς «των δειλών τα παρακάλια και παράπονα», να αποχαιρετίσει την «Αλεξάνδρεια» που χάνει. Αυτή η συνειδητοποίησ