«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ»

Γράφει ο Μιχάλης Τζανάκης

Με αφορμή την έναρξη του σχολικού-ακαδημαϊκού έτους

Μια νέα σχολική-ακαδημαϊκή χρονιά με τις συνηθισμένες ευχές της πολιτικής και θρησκευτικής ηγεσίας, για τον ύψιστο ρόλο της παιδείας, για τις ευθύνες όλων μας και τα συναφή. Στα προαύλια, για μόνη και μοναδική φορά όλον το χρόνο, κάποιος «εκπρόσωπος» ανευθυνο-ϋπεύθυνος για τα τυπικά και τους στερεότυπους λόγους για το «μέλλον» της χώρας, για την πίστη στις δυνατότητες της νεολαίας και άλλα ιδιαιτέρως ρομαντικά.
Άλλωστε έχει υπάρξει

«πρόοδος» σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και την τραγελαφική κατάσταση του σχολείου της «φωτοτυπίας» εκείνης της φοβερής «εκσυγχρονίστριας» υπουργού.
Μια χρονιά που βρίσκει την κοινωνία
«παρά πόδα» και τους χιλιάδες σπουδαστές σ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης να έχουν ωριμάσει πρόωρα με τις καταστάσεις που βιώνουν στο σπίτι τους και γενικότερα στην καθημερινότητα τους.
Τέτοιες μέρες πολλοί συμπολίτες μας στηρίζουν τις προσπάθειες διεθνών οργανισμών-και σωστά πράττουν- με την αγορά σχολικών ειδών, μέρος των εσόδων τους ανακουφίζουν χιλιάδες ζωές σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, ίσως δε θ αργήσει η στιγμή που αντίστοιχα προγράμματα θα έχουν αποδέκτες ελληνόπουλα.
Πολλά παιδιά με γονείς χωρίς δουλειά, ανασφάλιστους ή χωρίς φάρμακα, μέσα σε τάξεις των τριάντα μαθητών, με δασκάλους και καθηγητές απολύτως εξαθλιωμένους- κυρίως ηθικά – με καθημερινούς εράνους για κάθε στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων συμμαθητών τους (σίτιση, ένδυση, σχολικός εξοπλισμός), με εκκρεμότητες που αφορούν πλέον τις μετακινήσεις των μαθητών και τη χειμερινή θέρμανση και γενικά ένα κλίμα, που κανείς απ τους σημερινούς σαραντάρηδες δεν έζησε, παρά ακούγαμε διηγήσεις παλαιότερων, λίγο πριν και λίγο μετά τον πόλεμο, να επικρατούσαν στη χώρα.
Κατά τ άλλα, η χώρα αγωνίζεται ν ανακτήσει τη χαμένη της «αξιοπιστία» και τα δις ρέουν στις τράπεζες για την «αναχρηματοδότηση» των αγορών, που θα φέρουν την πολυθρύλητη «ανάπτυξη».
Τα ελληνόπουλα, συνειδητοποιημένα πια, πως το ελληνικό κράτος-αν υφίσταται ακόμα- δεν έχει να τους προσφέρει απολύτως τίποτα, πέρα από κάποια αμφιλεγόμενα προγράμματα σπουδών και κάποια τραγικά κακογραμμένα βιβλία. Μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές αντιλαμβάνονται πως με μόνα εφόδια τη στήριξη των γονέων τους- μόνο ηθική, γιατί η υλική είναι πλέον αδύνατη- και την πίστη στον εαυτό τους και τη γλώσσα την οποία μιλούν, μπορούν να δημιουργήσουν τους αυριανούς πραγματικούς ΕΛΛΗΝΕΣ, πέρα απ το σάπιο χρεοκοπημένο πολιτικό περιβάλλον που τους κληροδότησαν οι σημερινοί «αστέρες» του.
Τα πρότυπα των σημερινών νέων, δεν είναι πια οι τηλεοπτικοί αστέρες ή οι «μάγοι» της στρογγυλής θεάς, αλλά οι ΗΡΩΕΣ-ΓΟΝΕΙΣ τους, οι ΗΡΩΕΣ-ΔΑΣΚΑΛΟΙ τους, που θ αναλάβουν την τεράστια ευθύνη της πραγματικής τους μόρφωσης. Ο μεγαλύτερος ηρωισμός είναι να κάνεις το ΧΡΕΟΣ σου, -ειδικά απέναντι στους νέους- ανεξάρτητα απ το αντίξοο περιβάλλον που ζεις, και να δίνεις το παράδειγμα του «καλού καγαθού» πολίτη,