Ζητείται Δέξιππος!

Ο Δέξιππος Ερένιος ήταν επώνυμος άρχων και βασιλεύς των Αθηνών, κατά το έτος 267μ.Χ., όταν η πόλη κυριεύθηκε από τους Έρουλους και τους Γότθους.
Ο Δέξιππος υπήρξε ακόμη και μια σπουδαία μορφή των γραμμάτων, γράφοντας μάλιστα παγκόσμια ιστορία, που ξεκινούσε από τα πανάρχαια χρόνια, ως το 270μ.Χ. Το έργο αυτό, ‘’η Χρονική Ιστορία’’, δυστυχώς δεν διεσώθη.
Όταν οι βάρβαροι κατέλαβαν την Αθήνα, οι Αθηναίοι έχοντας χάσει από αιώνες την δόξα και την μαχητικότητά

τους, όντας απόλεμοι, ήταν εύκολη λεία για τους Γότθους. Οι βάρβαροι αφού κατέστρεψαν και λεηλάτησαν τα μνημεία, ετοιμάζονταν να κάψουν και την
Βιβλιοθήκη, όταν ένας πολεμιστής τους, τους απέτρεψε λέγοντας: ’’Αφήστε τα βιβλία, όσο ασχολούνται μ΄αυτά οι Έλληνες, παραμελούν τον πόλεμο και έτσι θα τους υποτάξουμε ευκολότερα’’.
Ο άρχοντάς τους όμως ο Δέξιππος, συνάθροισε λίγους περισωθέντες μαχητές σε ένα άλσος, τους ενθάρρυνε και έτσι επέπεσαν πάνω στους Γότθους, αιφνιδιάζοντάς τους , και κατάφεραν να τους εκδιώξουν από ξηράς και από θαλάσσης.
Οι Αθηναίοι επειδή ζούσαν στην μαλθακότητα και την τρυφή, παραλίγο να χάσουν την πατρίδα τους. Είχαν την τύχη όμως εκείνη την περίοδο να κυβερνά ο Δέξιππος, που πέρα από σοφός, ήταν και μαχητικός και ικανός άρχοντας, και έτσι έσωσαν την πόλη τους.
Οι Ταραντίνοι πάλι, οι οποίοι ζούσαν μέσα στον πλούτο και τις διασκεδάσεις, όταν κινδύνεψαν από τους πειθαρχημένους, φιλόδοξους Ρωμαίους, έστειλαν αντιπροσωπεία με πλούσια δώρα στον βασιλιά Πύρρο, για να ζητήσουν την βοήθειά του.
Υπόσχονταν στον Πύρρο, ότι θα συγκεντρώσουν και οι ίδιοι στρατό, από 350.000 και με άλλους συμμάχους από τις γειτονικές πόλεις, θα πολεμήσουν στο πλευρό του Ηπειρώτη βασιλιά. Τον Μάιο του 280π.Χ., ο Πύρρος αποβιβάζεται στην Σικελία-έπειτα μάλιστα από μια καταστροφική για τον στόλο του, καταιγίδα-, αλλά δεν άργησε να καταλάβει, ότι οι Ταραντίνοι δεν είχαν σκοπό να πολεμήσουν. Συνέχισαν τα γλέντια, τις γιορτές, ντύνονταν με ρούχα διαφανή και δεν έβλεπαν κατάματα την πραγματικότητα.
Ο Πύρρος αναγκάζεται να τους επιστρατεύσει, έκλεισε τα γυμναστήρια και τα θέατρα, απαγόρευσε τους χορούς και τα συμπόσια, έκλεισε τις πύλες της πόλης βάζοντας φρουρούς, και προσπάθησε να τους εκπαιδεύσει στα όπλα. Στο τέλος βέβαια ο Τάρας έπεσε στα χέρια των εμπειροπόλεμων Ρωμαίων, και οι Ταραντίνοι έχασαν την ανεξαρτησία τους, εξαιτίας του τρόπου ζωής τους. (Περισσότερα στο ‘’Εγώ ο Πύρρος’’ του Ρήγα-Γεωργίου Σκουτέλα, Εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη).
Ίδιας ιδιοσυγκρασίας ήταν και οι Συβαρίτες, που χάρις στο εμπόριο και την ευφορία της γης, οι κάτοικοι ζούσαν μέσα στην χλιδή και την αμεριμνησία.
Κάποτε, λέει η ιστορία, ένας Συβαρίτης που φιλοξενούνταν σ΄ένα φίλο του, δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι όλη τη νύχτα, γιατί ένα ροδοπέταλο, από τα πολλά που είχε απλώσει ο φίλος του στο κρεβάτι, είχε διπλώσει και τον ενοχλούσε στην πλάτη. Ακόμη λένε ότι είχαν σφάξει τα κοκόρια της πόλης για να μην τους ξυπνάνε το πρωί.
Είναι γνωστή η μοίρα της Σύβαρης, (αποικία των Αχαιών από τον 8ο π.Χ