Υπόγεια και εκβιασμοί

Γράφει ο Γιάννης Τριάντης

στην στήλη του στην Ελευθεροτυπία

Η περίπτωση Σαμαρά -η δραματική υπαναχώρηση και ο εγκλωβισμός του στο μνημονιακό θερμοκήπιο- δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία ως κλασικό παθογενές της πολιτικής ζωής.

Τα κόμματα εξουσίας είναι εθισμένα στις πιρουέτες. Εξάλλου, η Ν.Δ. είναι αστικό κόμμα. Ενας από τους πυλώνες του πολιτικού συστήματος. Δεν υπόσχεται δραστικές ανατροπές, ούτε δομικές αλλαγές. Κινείται σ’ ένα διαχειριστικό πλαίσιο, με συγκεκριμένους δεσμευτικούς κανόνες και αυτονόητα, ιδεολογικώς, όρια. Κάθε απόπειρα να υπερβεί το πλαίσιο αυτό -με επιλογές που αντιστρατεύονται έξωθεν επιταγές και δεσμεύσεις- προσκρούει σε τοίχο. Με αναπόφευκτο τίμημα, εκ μέρους συμμάχων, εταίρων και «φίλων». Η περίπτωση Καραμανλή (άνοιγμα στη Ρωσία, βέτο για τη FYROM, Σχέδιο Ανάν, σχέσεις με την Κίνα) είναι χαρακτηριστική. Οι αποκαλύψεις από το WikiLeaks για τον θυμό των Αμερικανών αποτελούν πλήρη και τεκμηριωμένη επιβεβαίωση… Ξαφνικά, λοιπόν, η Ν.Δ. υποτροπιάζει. Ενα συντηρητικό κόμμα ευρωπαϊκού προσανατολισμού, όχι μόνο διαφωνεί με μια κορυφαία επιλογή (Μνημόνιο), αλλά εγγράφει αξιώσεις επαναδιαπραγμάτευσης, προκαλώντας εκνευρισμό και ανησυχία στους Ευρωπαίους αρχιτέκτονες και εντολείς. Δεν φοβήθηκαν τον Σαμαρά, που χάλαγε τη σούπα της θανάσιμης ομοφωνίας. Αλλο φοβήθηκαν. Το ότι ένα αστικό κόμμα ερεθίζει αντισυστημικά αντανακλαστικά σε μεγάλη μερίδα συντηρητικών πολιτών και εξ αντικειμένου νομιμοποιεί εκ δεξιών την εγερτήρια δυναμική της ελληνικής κοινωνίας σε μια κρίσιμη συγκυρία. Τέτοια συμπεριφορά στη χώρα-μήτρα της οργής και της αγανάκτησης, αποτελούσε casus belli. Γι’ αυτό και κάθε τόσο εκτοξεύονταν απειλές εναντίον του Σαμαρά από τους ομοδόξους του, συμμορφωτικές προτροπές και αυστηρές προειδοποιήσεις… Πολλοί λένε ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. επέλεξε την εναντιοδρομία, διότι θεώρησε ότι αυτή οδηγεί ταχύτερα στην εξουσία. Πρόκειται για δίκη προθέσεων, αλλά ας πούμε ότι έτσι είναι. Παραμένει όμως αναντίρρητο το ότι η επιλογή Σαμαρά είχε εξ αντικειμένου συγκεκριμένες συνέπειες. Επιδοτούσε τις λαϊκές αντιδράσεις. Και τις συντηρούσε. Κι αυτό παραήταν επίφοβο για τους πάτρωνες και την πολιτική τους… Τελικά, ο Σαμαράς «συνετίστηκε». Με μια κυβίστηση -κοινώς κωλοτούμπα- μέσα σ’ ένα εικοσιτετράωρο, θυμήθηκε τις ρίζες και τον ρόλο του, και διέγραψε με μιας την αντιμνημονιακή καριέρα του. Οχι πως δεν θα επαναλαμβάνει μέχρι τις εκλογές περίπου τα ίδια. Επαναδιαπραγμάτευση, ανάπτυξη και τέτοια. Αλλά δεμένος χειροπόδαρα από τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση, όπου θα καταυγάζουν υπουργοί-ιμάντες του Μνημονίου, θα χάσει διά παντός το δικαίωμα αντιρρήσεων και ενστάσεων. Πόσω μάλλον, μελλοντικής δυνατότητος για διαπραγμάτευση… Ο Σαμαράς προώρισται να ζήσει εφεξής έγκλειστος στα υπόγεια των Πραιτωριανών. Και ακολούθως -κατά πάσα πιθανότητα- να αντικαταστήσει… επάξια τον Γ. Παπανδρέου στον ρόλο του ευένδοτου και δεδομένου…

Ανακούφιση (1)

«Με τα μάτια της υφηλίου στραμμένα επάνω της, η Ελλάδα έζησε χθες μια ιστορ