Ξενύχτησα στα τμήματα γιατί έβαλα στα ρήμ ατα βαριά περισπωμένη….

Γράφει η Χριστιάνα.

Την Παρασκευή το μεσημέρι έτυχε να ακούσω στο ραδιόφωνο την εκμομπή της Λιάνας.
Οδηγούσα χαζεμένη, μηχανικά, σκεφτόμουν-σταθερά και ασταμάτητα- πού πρωτοχρωστάω, πώς θα ελιχθώ, τι προσφορά θα κάνω στον τάδε πελάτη, πώς ΔΕΝ θα μου κόψουν το ρεύμα, ΠΟΙΑ δικαιολογία θα βρω αυτήν την φορά να πω στον προμηθευτή, ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ θα σκαρφιστώ να πω στον πετρελαιά για να μου ΞΑΝΑβάλει πετρέλαιο αν και του χρωστάω τα

μαλλιά της κεφαλής μου και όλες αυτές τις καθημερινές, απείρου κάλλους ομορφιές, που με έχουν μεταλλάξει από Άνθρωπο, σε απλώς ζώντα οργανισμό.
Ξαφνικά, βάζει η Λιάνα ένα τραγούδι. Δεν ξέρω αν ήταν η ώρα, αν ήταν τα αιχμηρά της σχόλια, αν ήταν η δωρική φωνή της συνονόματής μου Χριστιάνας, ή οι ανελέητοι στίχοι του Γιώργου Κρητικού….
Πάντως, έφαγα ξαφνικά δυο χαστούκια ξεγυρισμένα, από αυτά που είχα να φάω από πιτσιρίκα όταν έβγαλα γλώσσα στον Πατέρα μου. Το απόλυτο κλικ.

-Ξενύχτησα στα τμήματα γιατί έβαλα στα ρήματα βαριά περισπωμένη…-

Κόκκαλο η Χριστιάνα (εγώ, όχι η τραγουδίστρια). Δεν θέλω και πολύ. Άρχισα να παλεύω μέσα μου με τα συνηρημένα..
Πότε σταμάτησα να λέω -σ’ αγαπώ- και το αντικατέστησα με το σ’ αγαπάω;; Πότε σταμάτησα να πονώ και άρχισα να πονάω;; Πότε κουράστηκα να μιλώ και άρχισα να μιλάω;;;
Κάπου στο 2009. Δεν έχει σημασία. Όταν όλη αυτή η οικονομική τρέλλα, άρχισε να λυγίζει ψυχές και να κάνει ακόμα και την γλώσσα να προφέρει πιο κομψά τις λέξεις για να τις αντέξουμε…..
Από τότε πριτιμούσα να χρωστάω και όχι να χρωστώ….
Θέλει περηφάνεια το συνηρημένο.Μαγκιά. Σου γεμίζει το στόμα. Δείχνει βεβαιότητα, τσαμπουκά, δύναμη , αποφασιστικότητα….
Λεβεντιά…
Ό,τι μας έχουν κλέψει.
Μάλιστα.

-Λίγο λίγο, επιστρέφω στην ψυχή μου, κει που έβρισκε η ζωή την αντοχή μου….-

Γιατί φύγαμε μακριά της;; Από την Ψυχή μας;; Γιατί μας έπεισαν ότι κινδυνεύουμε…Γιατί μας έπεισαν ότι σιγά-σιγά, θα έρθει η απόλυτη εξαθλίωση, θα χάσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, θα μείνουμε στον δρόμο, θα παρακαλάμε για ένα πιάτο φαί….Κι εμείς πανικόβλητοι, σχεδόν τρία χρόνια τώρα, ζούμε -επιβιώνουμε μάλλον-προσπαθώντας να σώσουμε…τι;;; Τι ρε παιδιά;;; Τα τούβλα;;; Την επιχείρηση;;; Την προσωπική ή επιχειρηματική μας πτώχευση;; Το αυτοκίνητο;;; Με τι κόστος;;;Με τι αντάλλαγμα;;; Με ΠΟΙΟ όφελος;;;;
Απαντάω για να μην σας κουράζω.
Όφελος, ΜΗΔΕΝ.
Κόστος και αντάλλαγμα ποικίλουν.
Στην καλύτερη, τα παιδιά σου έχουν μπει στην εφηβεία και εσύ νομίζεις ότι είναι ακόμα 8 χρονών, γιατί τρία χρόνια τώρα, προσπαθείς να τα ταίσεις και να τα ντύσεις (οριακά), μηχανικά, από κεκτημένη, γιατί είσαι ΤΟΣΟ πανικόβλητος, που θεωρείς την αγκαλιά, το χουζούρι και το άγγιγμα, πολυτέλειες.
Στην χειρότερη, ατενίζεις τα ραδίκια ανάποδα.

Το τραγούδι τελείωσε.
Κι εγώ έμεινα να οδηγώ ΘΥΜΩΜΕΝΗ. Πολύ θυμωμένη. Στο κρανίο τα είχα πάρει. Με την στραβωμάρα μου. Με την αδυναμία μου. Με τις λάθος ενοχές μου. Με την συμβατικότητά μου. Με την δειλία μου. Με την ανεπάρκειά μου.
Πώς τόλμησα ν