«Τώρα ζούμε στο έλεος του Θεού, μας καθήλωσε η κρίση…>>

Του Μανόλη Παντινάκη

Μετά από 35 χρόνια, μια ζωή δηλαδή, ένα ζευγάρι πήρε τη μεγάλη απόφαση και εγκαταστάθηκε στο χωριό Όρος, ψηλά στους πρόποδες του Βρύσινα του Ρεθύμνου. Αυτό είναι μια επιτυχία! Γιατί, τα προηγούμενα χρόνια, όσοι έφευγαν δεν ξαναγύριζαν και οι πιο πολλοί αποχαιρέτησαν οριστικά. Τώρα, από τους 95 της δεκαετίας του ’50 έμειναν μόλις 25 και ο πληθυσμός, ελλείψει νέων κατοίκων, δεν ανανεώνεται. Μοιραία, το Όρος έγινε ένα νεκροταφείο ψυχών…

Και τι να ψάχνεις εδώ, μέσα στη στενοχώρια; Πολλά σπίτια με εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, που στέγασαν το «αχ» και

τον πόνο και εννιά παιδιών, ρήμαξαν και σωριάστηκαν και άλλα αφέθηκαν στο έλεος του χρόνου. Όσα έμειναν ζωντανά στεγάζουν τη μοναξιά, την ανημποριά και τη θλίψη. Ψάχνω να βρω ένα χαμόγελο μα δε βρίσκω. Βρίσκω μόνο στην ερημιά, να ανοίγουν οι πόρτες και οι άνθρωποι με το μεγαλείο τους να

ανοίγουν διάπλατα και τις καρδιές τους. Αθάνατο φως στο σκοτάδι…

Σ’αυτό το χάλασμα σήμερα, γεννήθηκαν 9 παιδιά

Στο Όρος των στεναγμών, ψάχνω και τα χνάρια του Παντελή Παπαδάκη, του 67χρονου κοινοτάρχη με τα οκτώ μικρά παιδιά. Αναζητώ τα «Μεζάρια», εκεί που ο γερμανοντυμένος Κρητικός οδήγησε στις 28 Αυγούστου του ’41 τους ενόπλους του Σούμπερτ και τον δολοφόνησαν αφού τον υπέβαλλαν σε απίστευτα βασανιστήρια. Ήταν ο πρώτος νεκρός στην Κρήτη του αιμοσταγούς λοχία. Και ίσως αυτή η θυσία να ήταν η αφορμή για να γίνει γνωστό στη νεότερη ιστορία, το χωριουδάκι στα όρη.

ΑΛΛΑ…

Στην ίδια αυλή με την ιστορική εκκλησία της Αγίας Μαρίνας, που «προστατεύει, θεραπεύει, θαυματουργεί και προλαμβάνει» στον οικισμό, και το νεοκλασικό κτήριο που στα σπλάχνα του δινόταν η γνώση στα παιδιά του χωριού. Έμεινε κι αυτό να στέκει έρημο και μόνο τα καλοκαίρια, για λίγες μέρες, παίρνει ζωή!

Αλλά να! Σε τούτο το χάλασμα, εκεί κοντά, πήραν την πρώτη αναπνοή τα εννιά παιδιά του Κωστή Τσουτσουδάκη, και πιο πέρα, άλλες τόσες ψυχές του Νίκου Αλεβυζάκη. Και παραδίπλα βγήκε το πρώτο κλάμα από τα εννιά προσωπάκια του σπιτιού του Μανώλη Φουρναράκη. Και σε άλλα σπίτια – φαντάσματα είδαν το φως της ζωής και τέσσερα και πέντε και έξι παιδιά, τα αδυσώπητα χρόνια του ’60. Τώρα πια, ούτε κλάμα ούτε παιδική φωνή!

Ο εφημέριος Μανώλης Καραγιώργης που μοιράζεται τις ενορίες σε χωριά του Βρύσινα, θα εκτελέσει τα ενοριακά του καθήκοντα μια φορά το μήνα. Και σε έκτακτες περιπτώσεις σε γάμο, βάφτιση, κηδεία ή μνημόσυνο. Και τι να το κάνεις; Και οι νεόνυμφοι και οι νεοφώτιστοι θα πάρουν την ευλογία στον τόπο καταγωγής τους, και μετά το μυστήριο θα φύγουν. Σε κέντρο του Ρεθύμνου θα γιορτάσουν και στο σπιτικό τους στην πόλη θα επιστρέψουν…

Για 35 χρόνια κοινοτικός γραμματέας στο Όρος ο Γιάννης Φουρναράκης και η σύζυγός του Βάσω Παπαδάκη, είναι, ίσως, από τους τολμηρούς που πήγαν αντίθετα στο ρεύμα και έμειναν. Μπορεί να μην είχαν και άλλη επιλογή. Τα τρία τους παιδιά έψαξαν αλλού τη μοίρα τους, στο Ρέθυμνο και στα Χανιά, ρίζωσαν και έβγαλαν βλαστούς.

Άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του κα