Το παραμύθι τους τελικά έχει δράκο.

Ο άνθρωπος από τα παλιά χρόνια, για να προσωποποιήσει το κακό πνεύμα και την υπερφυσική δύναμη, έπλασε με την φαντασία του τους δράκοντες. Φίδια τεράστια, με δύναμη μεγάλη, βλέμμα διαπεραστικό, στόμα φλογοβόλο με πολλές γλώσσες, ή φτερά νυχτερίδας, και συνήθως με τρεις κεφαλές.
Στην Μυθολογία μας παρουσιάζονται σαν φύλακες θησαυρών, όπως στα χρυσά μήλα των Εσπερίδων, ή στο χρυσόμαλλο δέρας. Γνωστός είναι και ο τρικέφαλος Κέρβερος –ο υιός του Τυφώνα και της Έχιδνας-, φύλακας των ψυχών στον Άδη.
Στη Βίβλο ονομάζεται Λεβιάθαν, και είναι το υδρόβιο τέρας του κακού και της χαώδους αταξίας,

που θα αποτελέσει όμως την τροφή των μακάριων, στον μέλλοντα κόσμο.
Στην Αποκάλυψη ταυτίζεται με τον Σατανά, και η Χριστιανική θρησκεία παρουσιάζει την αμαρτία και το βδέλυγμα με την μορφή του δράκοντα, και γι αυτό βλέπουμε στις αγιογραφίες μας τους Στρατηλάτες Άγιο Γεώργιο και Άγιο Δημήτριο να πατάσσουν και να
σκοτώνουν τον δράκοντα.
Στις αρχαίες παραδόσεις ο δράκος ζητεί να λάβει ως θύμα την ανίσχυρη παιδίσκη, που πρέπει να του παραδώσουν οι θνητοί για την εξιλέωσή τους, την αυτοτιμωρία τους.
Είναι γνωστός ο Μύθος του Περσέα και της Ανδρομέδας, κόρης του βασιλιά Κηφέα και της Κασσιόπης. Όταν η Κασσιόπη καυχήθηκε ότι η κόρη της είναι ωραιότερη των Νηρηίδων, ο Ποσειδώνας οργίσθηκε και έστειλε καταστρεπτικές πλημμύρες στην χώρα, καθώς και ένα θαλάσσιο δράκοντα που κατέτρωγε τα πάντα στο πέρασμά του. Οι ιερείς αποφάνθηκαν ότι για να εξιλεωθούν απέναντι στο θεό, έπρεπε να παραδώσουν στο τέρας βορά την Ανδρομέδα, δεμένη στα βράχια, όπως και έγινε. Προσερχόμενος στην περιοχή ο Περσέας, βλέπει την κόρη δεμένη και το τέρας έτοιμο να την καταπιεί, και αμέσως βγάζει από το σακί του την κεφαλή της Μέδουσας που είχε προσφάτως αποκόψει, και απολιθώνει το τέρας, ελευθερώνοντας έτσι την Ανδρομέδα.
Είναι θαυμαστός ο τρόπος γέννησης του Περσέα, έτσι όπως παρουσιάζεται στον μύθο, και ο καθένας μπορεί να τον εξηγήσει με τον δικό του τρόπο, και να βρει σημάδια και ομοιότητες με την εποχή μας .
Στα πανάρχαια χρόνια λοιπόν, στο Άργος, βασίλευε ο βασιλιάς Ακρίσιος (ο μη έχων σωστή κρίση). Ένας χρησμός του είχε πει ότι η ωραιοτάτη κόρη του , Δανάη (Ελλάδα), αν αποκτήσει ποτέ τέκνο, αυτό έμελλε να τον φονεύσει όταν θα μεγάλωνε. Έτσι ο Ακρίσιος φυλάκισε την Δανάη σε ένα υπόγειο χάλκινο θάλαμο, και δεν άφηνε κανένα να την πλησιάσει.
Το θέλημα του Διός όμως ήταν να γεννήσει η Δανάη γιο, και έτσι εισερχόμενος ο Θεός στην υπόγεια φυλακή της κόρης, ως χρυσή βροχή, αυτή όταν έφθασε ο καιρός, έφερε στον κόσμο μόνη της και φυλακισμένη, τον γιο της, τον ημίθεο και ήρωα, Περσέα, που όπως λέει ο μύθος, το πρόσωπό του έλαμπε σαν το άστρο της αυγής.
Όταν έμαθε ο Ακρίσιος το γεγονός, έρριψε στην θάλασσα, μέσα σε κιβώτιο την Δανάη και το βρέφος, πιστεύοντας ότι θα καταποντισθούν, και θα απαλλαχθεί από τον κίνδυνο της ανατροπής του. Ο θεός όμως έσωσε την Δανάη και τον γιο της, στέλνοντάς τους με τα κύματα, στην Σέριφο, όπου βασίλευε ο Πολυδέκτης.