ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ ΤΩΝ ΗΓΕΣΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ»

ΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΥΠΟΚΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΟΥΣτουΠροκόπη Παυλόπουλουστο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ»          Κυρίως από την εποχή της δημιουργίας της ευρωζώνης και του ευρώ, πρωτίστως όμως από τότε που άρχισε να σοβεί η δεινή παγκόσμια οικονομική κρίση, είμαστε θεατές και μάρτυρες ενός ιδιαιτέρως ανησυχητικού, ακόμη και από πλευράς ποιότητας της σύγχρονης δημοκρατίας, φαινομένου που βρίσκεται σ’ εξέλιξη: Σε παγκόσμιο επίπεδο, ιδίως όμως στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε έννοια «ηγεσίας» -με την παραδοσιακή του όρου έννοια, η οποία εδράζεται στη δημοκρατική της νομιμοποίηση- εξωθείται στην αμφισβήτησή της και, τελικώς, στην αποδυνάμωσή της.Επωδός και εύκολη, τουλάχιστον επικοινωνιακώς, μεθόδευση η απόλυτη γενίκευση, με τη χρήση βεβαίως κατάλληλων διαύλων παραμόρφωσης.  Ένα πραγματικά ισοπεδωτικό καλειδοσκόπιο παραπληροφόρησης επιχειρεί να διαμορφώσει στην κοινή γνώμη την άποψη: Όλες οι ηγεσίες είναι ίδιες!  Αφενός ανίκανες -ως «μοιραίες και άβουλες» για να θυμηθούμε τον Κ. Βάρναλη- ν’ αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, η οποία προκαλεί σταδιακή ρήξη του κοινωνικού ιστού.  Και, αφετέρου, εν πολλοίς διεφθαρμένες, γεγονός που τις παραδίδει βορά στην, ευεπίφορη prima facie, διάθεση ή και οργή εκείνων των κοινωνικών ομάδων που συνθλίβονται από την κρίση και οδηγούνται στην οικονομική εξαθλίωση.Γιατί, άραγε, και ποιοί κινούν τα νήματα προς αυτή την παρακμιακή πορεία των ηγεσιών, πέρα και έξω από τις ευθύνες που πραγματικά τους αναλογούν;  Και με ποιόν απώτερο στόχο, τώρα μάλιστα που αναδύεται το κίνημα των «Αγανακτισμένων»; I.            Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους:  Κατά κοινή πεποίθηση και ομολογία ζούμε στο επίκεντρο του συστήματος της γενικότερης παγκοσμιοποίησης.  Αυτό όμως που οι υπέρμαχοί της θεωρούσαν ως βασικό της πλεονέκτημα εξελίσσεται σε εφιάλτη, υπό τα «καυδιανά δίκρανα» της πρωτοφανούς χρηματοοικονομικής κρίσης.  Μιας κρίσης την οποία στοιχειώνουν οι βρυχηθμοί του τέρατος του επαχθέστατου, πλέον, δανεισμού, το οποίο εξέθρεψε –με αφροσύνη ή δολιότητα ο καιρός θα δείξει- ο μύθος του φθηνού χρήματος και της συνακόλουθης καλλιέργειας της νοοτροπίας του υπερκαταναλωτισμού.Α. Η αβεβαιότητα που δημιουργείται στο κοινωνικό σύνολο από τις συνέπειες της κρίσης αποτελεί τον βατήρα, πάνω στον οποίο πατούν εκείνοι που προωθούν την ιδέα για μια παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση.  Δηλαδή μια διακυβέρνηση όπου οι καίριας σημασίας οικονομικές αποφάσεις λαμβάνονται από ένα επιφανειακώς πολυκλαδικό, πλην όμως σε γενικές γραμμές ενιαίο, κέντρο αποφάσεων, κατά την κοσμοθεωρία της νεοφιλελεύθερης Σχολής του Σικάγο που έχει, δυστυχώς, κυριαρχήσει στις μέρες μας.  Ας ελπίσουμε προσωρινά.  Είναι ακριβώς αυτή η μορφή της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, η οποία προσπαθεί να συνθέσει τον πυρήνα του κοινωνικοοικονομικού «Zeitgeist»,  του «πνεύματος της εποχής μας», κατά την προφητική ρήση του José Ortega y Gasset.Β. Ως βασικά χαρακτηριστικά της επιδιωκόμενης παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, με κινητήριους μοχλούς οργανισμ