Το Mακεδονικό ζήτημα… μια φαρσοκωμωδία σε πολλές πράξεις

Γράφει ο Γεράσιμος Γ. Γερολυμάτος

(ΑΠΕΛΛΗΣ)

Το ανυπόστατο για την Ελλάδα Μακεδονικό «ζήτημα», διανύει για περισσότερες από δύο δεκαετίες την ανιστόρητη, και εν πολλοίς κωμικοτραγική του διαδρομή. Κύριο θέμα της φαρσοκωμωδίας, είναι η αξίωση των Σλάβων Σκοπιανών, να τους αναγνωριστεί το όνομα της Μακεδονίας, ως επίσημο εθνικό όνομα του δικού τους κρατιδίου. Παράλληλα, η «αναγνώριση» αυτή, απαιτούν να περιλαμβάνει και τον όρο «Μακεδονική», προκειμένου να ονομαστεί η σλαβογενής γλώσσα και η «εθνικότητα» της πανσπερμίας

των κατοίκων της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Αν δεν επρόκειτο για μια ιστορική φαρσοκωμωδία σε πολλές πράξεις, τότε σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια ανεπίτρεπτη ελληνική ολιγωρία και διπλωματική ανεπάρκεια. Το γεγονός, ότι εδώ και τόσες δεκαετίες συρόμαστε, σε έναν άνευ αντικειμένου για εμάς διάλογο με το γειτονικό κρατίδιο, αποτελεί πράγματι μια ελληνική παραδοξότητα. Τι συζητούμε, λοιπόν, με τα Σκόπια τόσα χρόνια, αφού τα πράγματα είναι ξεκάθαρα; Ούτε εμείς, πρόκειται ποτέ να δεχθούμε, και δικαίως, να συμμετέχουμε σε μια πλαστογράφηση της ιστορίας, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά τη δική μας ιστορία, ούτε πάλι οι Σκοπιανοί, από ό,τι φαίνεται, κάνουν πίσω στις ανιστόρητες διεκδικήσεις τους. Ποιος είναι ο λόγος, λοιπόν, αυτών των «συνομιλιών»;

 

Κατά πάσα πιθανότητα, σε ό,τι αφορά τη δική μας πλευρά, η συμμετοχή μας σε μια ανούσια, εθνικά ζημιογόνο και ιστορικά αλλοπρόσαλλη «διαπραγμάτευση», υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, δείχνει πως έχουμε επιλέξει τον ρόλο του καλού παιδιού και της προς τα έξω καλής μαρτυρίας. Μη τυχόν και κάποιοι μας κατηγορήσουν για έλλειψη διαλλακτικότητας και καλής γειτονίας! Στην πραγματικότητα, όμως, φαίνεται, πως συρόμαστε σε αυτή τη «διαπραγμάτευση» μεταξύ κωφών, από λόγους και αιτίες, που εκπορεύονται από κέντρα υψηλότερης πολιτικής και γεωπολιτικής βούλησης, και που ασκούν, όπως φαίνεται, πίεση εκ των άνω. Στο τέλος, βέβαια, κάθε πράξης, υπό τη διεύθυνση του σκηνοθέτη Μάθιου Νίμιτς, συμφωνούμε ομόθυμα, ότι διαφωνούμε.

 

Με απλά λόγια, το κράτος των Σκοπίων βασίζεται σε ξένες πλάτες, προκειμένου να επιτύχει τις ανιστόρητες και αλυτρωτικές του επιδιώξεις. Κυρίως, δε, για να αναγκάσει την Ελλάδα να συρθεί σε ένα ατέρμονο διπλωματικό πόκερ, όπου έχει την ελπίδα, ότι στο τέλος κάτι θα καταφέρει να αποσπάσει, αν και τα χαρτιά που κρατάει, είναι ολότελα σημαδεμένα και η παρτίδα θα έπρεπε να έχει λήξει προ πολλού. Τα Σκόπια δεν θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο από μόνα τους, παρόλη τη μωροφιλοδοξία τους και τις μικρομέγαλες ενοράσεις τους, αν δεν είχαν ισχυρούς προστάτες, που υποθάλπουν τις αξιώσεις τους. Πριν λίγες εβδομάδες μόλις, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ερντογκάν έστειλε αδελφικά μηνύματα υποστήριξης προς τον λαό της «Μακεδονίας», ενώ οι Τούρκοι αξιωματούχοι δε χάνουν ευκαιρία να διατρανώνουν την φιλία τους προς ένα κράτος-σύμμαχο, που για δικούς του λόγους, επιδιώκει να ζημιώσει τα ελληνικά συμφέροντα. Είναι έπειτα η γερμανική και η αμερικανική πλευρά