ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ

Γράφει : ο Μιχάλης Τζανάκης
Αυτόν τον καιρό, καιρό μελαγχολίας και περισυλλογής, καιρό θυμού και οργής χρειαζόμαστε όλοι το ρυθμό και τη μελωδία. Αυτήν τη μελωδία και το ρυθμό την έχουμε ανάγκη, όχι μόνο να μας «χαϊδέψει» τα αυτιά, αλλά κυρίως να μας «χαϊδέψει» την ψυχή .Πρέπει να «βγάλουμε» το θυμό μας, πρέπει ν απαντήσουμε στον Πάγκαλο, όχι με τη δική του γλώσσα. Είναι δύσκολο να χρησιμοποιείς μια γλώσσα που δεν την ξέρεις καλά. Με μια άλλη γλώσσα θα μιλήσουμε, που σίγουρα δεν την καταλαβαίνει και δεν την κατάλαβε και δε θα την καταλάβει ποτέ. Κι όχι μόνο αυτός. Κανείς απ αυτούς δεν

την κατάλαβε ποτέ. Εμείς όμως πρέπει να συνεννοηθούμε σ αυτήν τη γλώσσα. Γιατί αυτοί θα «φύγουν» αλλά εμείς θα «μείνουμε». Ας μιλήσουμε σ αυτή τη γλώσσα, να πούμε αυτά που θα τραγουδήσουμε, όταν με το καλό ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΛΛΑΞΕΙ που λέει και το τραγούδι:

Εδώ θα ρίξω στη θάλασσα
σαν πέτρες τα χρόνια που χάλασα
Εδώ θα μου φέρει το κύμα
ένα γράμμα που θα έχει και ρίμα
και θα λάμπει στο τέλος η υπογραφή:
Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Φιλικοί.

Θα ρίξουμε στη θάλασσα τα χρόνια που «χαλάσαμε», περιμένοντας το κύμα απ το μελτέμι του Αιγαίου να διώξει το «γκρίζο», κι αν μπορεί να φουσκώσει το Αιγαίο για να «πνίξει» καθετί που μας πνίγει. Κι όταν πια καταλαγιάσει το κύμα κι αφού τα πνίξει τα «κακά», θα ξαναγνωριστούμε με το Γέρο του Μοριά, να μας πει για τις λαβωματιές στα στήθια του, το Μακρυγιάννη να μας διδάξει με την «αγράμματη» σοφία του, αυτός ο κατά τον Γ. Σεφέρη «μεγαλύτερος λογοτέχνης», να γνωρίσουμε επιτέλους και τους φιλικούς, πως «έδωσαν» τα χέρια, πως «δέθηκαν» με όρκους για τη λευτεριά, κι όχι «προσκυνημένοι» με «υπογραφές»

Θα βρεθούμε ξανά
όταν όλα θα έχουν περάσει.
Στην Πατρίδα φιλιά
και κουράγιο να πεις, μην ξεχάσει.
Θα βρεθούμε ξανά
όταν όλοι θα έχουν αλλάξει
Θα βρεθούμε ξανά.

Εμείς θα μείνουμε. Κι η πατρίδα θα μείνει. Αυτοί θα φύγουν. θα βρεθούμε ξανά διαφορετικοί, δυνατοί κι αλώβητοι. Άλλοι θα ντρέπονται κι άλλοι θα κρύβονται. Πόσο καιρό είχαμε να μιλήσουμε για την Πατρίδα; Όλο για το Κράτος λένε, ποτέ δε μιλάνε για την Πατρίδα, λες και δεν υπάρχει, λες και δεν υπήρξε. Κι εκείνοι που μιλάνε για «πατρίδα» «προσκυνημένοι» αποδείχτηκαν. Όλον αυτόν τον καιρό για την Πατρίδα ΜΑΣ άκουσα κάποιες σκόρπιες φωνές σε ξένα «παρλιαμέντα» και σε ξένες «οθόνες».

Εδώ αρχαία μου θάλασσα
που ξέρεις τι βάσανα τράβηξα
Εδώ θα μου στείλει τ’ αγέρι
ένα γράμμα απ’ τ’ αόρατα μέρη
ο χαμένος ο λόγος, ο πιο ζεστός:
Σεφέρης, Κάλβος, Εμπειρίκος, Σολωμός.
Αυτή τη θάλασσα δε θα την πάρει κανείς «οίκος», δε θα την «πουλήσει» κανείς Φούχτελ, δε θα την υποθηκεύσει κανείς γλοιώδης πολιτικάντης. Αυτή η «αρχαία» θάλασσα είναι τελικά το μεγάλο «πρόβλημα». Και πάντα ήταν εδώ που τα λέμε. Αλήθεια υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν ποτέ «ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ»; Μα κανείς δεν το λαβε υπόψη; Κανείς δεν το ξέρει; Δεν πήρε το αυτί τους τίποτα γι αυτό; Ευκαιρία πάντως για μας