Τελικά τι θέλει να πει ο ποιητής;

Γράφει ο ΠαπινιάνοςΠρόσφατα ο κατά γενική ομολογία πιο πετυχημένος υπουργός των τελευταίων πενήντα ετών, Ανδρέας Λοβέρδος, είπε κάτι το οποίο ξένισε πολύ κόσμο. Μίλησε για την μετεκλογική συνεργασία μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Η δήλωση αυτή μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν μια από τις ποιο ειλικρινείς δηλώσεις πολιτικού των τελευταίων χρόνων, μαζί με την μεγάλη κουβέντα του Θεόδωρου Πάγκαλου, “μαζί τα φάγαμε”.Σε σχέση με τη δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχαμε μια κρίση ειλικρίνειας, με σκοπό να δοθεί στον κόσμο να καταλάβει πως, ότι και να γίνει πάλι “εμείς θα είμαστε εδώ” αλλάζοντας, απλά, το δεκανίκι του πρωθυπουργού.Η άλλη περίπτωση είναι λίγο πιο σύνθετη και στηρίζεται στην κλασσική πλέον τακτική του marketing της “εκπαίδευσης της αγοράς”. Αυτή η τακτική είναι πολύ γνωστή στους ανθρώπους που  κυβερνούν όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. Ο κύριος Λοβέρδος δεν είπε τίποτα παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει και θα συνεχίσει να γίνεται τους επόμενους μήνες, όσο και αν το “αντίπαλον δέος”, δια στόματος Αντώνη Σαμαρά, το αρνείται μετά βδελυγμίας. Ζούμε σε μια εποχή όπου ο δικομματισμός δέχεται πιέσεις από παντού. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το πληγωμένο θηρίο είναι και το πιο επικίνδυνο. Τη στιγμή του κινδύνου κάνει το παν  για να προστατέψει τη φωλιά του και την αγέλη του, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό όπλο και συμμαχώντας ακόμα και με τον “εχθρό”. Την συμμαχία αυτήν κατά πάσα πιθανότητα υπονόησε με τη δήλωση του ο Ανδρέας Λοβέρδος, προσπαθώντας να εθίσει, άλλως “εκπαιδεύσει” τον Ελληνικό λαό στην ιδέα της επίσημης μετεκλογικής συγκυβέρνησης.Στην Νέα Δημοκρατία μετά την πολύ μεγάλη νίκη του Αντώνη Σαμαρά εναντίον της κυρίας Μπακογιάννη πριν από δύο χρόνια, αναλώθηκαν με την “επανίδρυση” του κόμματος, όπως πολύ πετυχημένα είχε κάνει και ο προκάτοχος του κυρίου Σαμαρά το 2004 “επανιδρύοντας” το κράτος. Αυτή η επανίδρυση, κυριολεκτικά έσπασε την αποκαλούμενη “συντηρητική” παράταξη σε 1000 κομμάτια καθώς άνθρωποι στερημένοι εξουσίας και όντας εκτός του όποιου συστήματος για πολλά χρόνια μπήκαν σαν αγέλη λύκων στο αφύλακτο μαντρί, κυνηγώντας φαντάσματα και δράκους στο εσωτερικό του κόμματος. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν και βροντοφώναξαν και κάποιες φορές τον “πολιτικό  λόγο” τους προς τον έξω κόσμο. Είναι αξέχαστες οι στιγμές του Ζάππειο Ι και Ζάππειο ΙΙ, προγράμματα με τα οποία ο πρόεδρος του κόμματος προσέφερε “βιώσιμες λύσεις και εναλλακτικές”, και εάν βρισκόταν κάποιος κακομοίρης να ψελλίσει ότι ήταν ανεφάρμοστες και ανεδαφικές του κολλούσαν την ταμπέλα “Ντοράκι”.Όλα τα ωραία όμως έχουν και ένα τέλος, σαν τις διακοπές του καλοκαιριού, όπου γυρίζεις στη μαυρίλα του λιμανιού του Πειραιά και σκιάζει η καρδιά σου γιατί σκέφτεσαι ότι το προηγούμενο βράδυ έπινες mochito με θέα την Καλντέρα στη Σαντορίνη.Η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να συνεχίσει να παράγει “Ζάππεια”, θα μπορούσαν με άνεση να φθάσουν στο νούμερο 30. Όμως το σύστημα τ