Σήμερα θα μιλήσουμε για τα… ζώα

Γράφει η ΣΟΦΗ

Όχι, όχι, μην βιάζεστε.. δεν θα διαβάσετε κάποιο βουκολικό κείμενο.. δεν θα σας μιλήσω για τα βουνά και τα λαγκάδια μας, τους ποταμούς και τις λίμνες, για τα δάση, την χλωρίδα και την πανίδα της χώρας μας,  αν και θα χρησιμοποιήσω τη φύση γύρω μας ως επιχείρημα..

Αυτό που μου αρέσει περισσότερο να παρακολουθώ στην τηλεόραση (γιατί πιστέψτε με, τίποτε άλλο δεν αξίζει) είναι τα ντοκιμαντέρ για τα ζώα.. μου αρέσει να παρακολουθώ και να μαθαίνω πως ζουν, πως κινούνται, πως κυνηγούν, πως οργανώνονται, πως επιβιώνουν, πως αγαπιούνται, πως αναπαράγονται..

Τα ζώα.. Μια

λέξη που έχει κακοποιηθεί όσο ίσως καμιά άλλη.. π.χ. όταν βρίζουμε κάποιον ενίοτε τον αποκαλούμε και ζώον εκτός όλων των άλλων..  Το ένα ζώο βρίζει το άλλο δηλαδή.. γιατί, …. για να μην γελιόμαστε μεταξύ μας, κι εμείς ένα είδος της πανίδας του γήινου σύμπαντος αποτελούμε..  

Ας παρατηρήσουμε λοιπόν λίγο το ζωικό βασίλειο: τα ελεύθερα, άγρια ζώα στη φύση συνήθως ζουν σε αγέλες – κοινωνίες, όπως ακριβώς κι εμείς.. έχουν γλώσσα επικοινωνίας, όπως ακριβώς κι εμείς… κυνηγούν για την επιβίωσή τους επιτιθέμενα σε άλλα ασθενέστερα είδη.. όπως, κι εμείς; Χμμμ.. εμείς κυνηγάμε για διασκέδαση, εμείς κοιτάμε πώς να βγάλουμε το μάτι του διπλανού μας για κάθε είδους «επιβίωση», όπως η θέση μας στην εργασία, η θέση μας στη γειτονιά, η εικόνα μας στον περίγυρο και δεν δίνουμε δεκαρίτσα τσακιστή για το τι βιώνει ο γείτονας.. ενώ πολλές φορές κάνουμε ότι ενδιαφερόμαστε, έτσι απλά για να κάνουμε ότι ενδιαφερθήκαμε (όπως συμβαίνει στις μικρές κοινωνίες π.χ. ενός χωριού ή μια κωμόπολης, όπου βασιλεύουν κάποια πρέπει και κάποια δήθεν)… Παρένθεση: ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ή χειρότερο.. οι άνθρωποι της πόλης που είναι απρόσωποι και προστατεύονται πίσω απ’ αυτό ώστε να μην λένε ούτε καλημέρα αλλά και να μην δείχνουν ενδιαφέρον στον διπλανό τους, ή αυτοί που ζουν σε πιο κλειστές κοινωνίες αλλά ωθούμενοι από κάποια δήθεν πρέπει εμφανίζουν εαυτούς ως ενδιαφερόμενους;.. όπως και να χει, έχει σχεδόν εκλείψει το αυθόρμητο, το πηγαίο.. αυτό που συνηθίζουμε να λέμε ανθρώπινο..

Για να πάμε ξανά στους φίλους μας τα ζώα… Όταν η ομάδα αντιληφθεί κίνδυνο επίθεσης, τα μέλη συσπειρώνονται ώστε να αντιμετωπίσουν τον εξωτερικό εχθρό.. εμείς τι κάνουμε; Τα ζώα λοιπόν έχουν την έννοια της αλληλεγγύης…  εμείς;

Όταν ένα μέλος της αγέλης γεράσει μένει πίσω και πεθαίνει τις περισσότερες φορές μόνο του.. κι εμείς το ίδιο κάνουμε.. απομονώνουμε καθετί διαφορετικό, καθετί μη χρήσιμο και το καταδικάζουμε σε μοναξιά, σε πείνα, σε αρρώστια, σε θάνατο.. εμείς, όμως, είμαστε «ανώτερα όντα», είμαστε άνθρωποι.. και κάνουμε το ίδιο; Εμείς υποτίθεται ότι έχουμε κάποια χαρακτηριστικά που μας κάνουν να διαφέρουμε όπως το πνεύμα.. Είμαστε ανώτερα όντα… χμ, δεν το βλέπω..

Είμαστε όλα τα όντα του πλανήτη μέρος της φύσης και η φύση η ίδια είναι γενναιόδωρη με όλα της τα πλάσματα.. Το δικό μας είδος είναι που έχει πιο πολύ απομακρυνθεί απ’ αυτή.. κι εννοώντας φύση δεν αναφέρομαι και πά