ΨΩΝΑΡΕΣ ΚΑΙ ΜΟΥΛΩΧΤΟΙ

Τελευταία διαπιστώνω μια βροχή (κατακλυσμό θα έλεγα), από διαφόρους «πνευματικούς» ανθρώπους της συγγραφής και της δημοσιογραφίας κυρίως και της πολιτικής βεβαίως, βεβαίως, οι οποίοι γράφουν «εμπνευσμένα» (sic) κείμενα, στα οποία κατακεραυνώνουν τους – πάντα σε εισαγωγικά – αγανακτισμένους διαμαρτυρόμενους πολίτες.Άλλος «φοβάται» αυτούς που διαδηλώνουν, άλλος αναρωτιέται αν τα φάσκελα είναι αυθόρμητα, ένας άλλος αγχώνεται πώς θα είναι η χώρα το 2031…Μάλιστα, μάλιστα…Κάποιοι ακόμα έχουν απορίες: Γιατί οι άνεργοι δεν κάθονται στ’  αυγά τους, μη δικαιούμενοι δια να ομιλούν, εφόσον τόσα χρόνια ψήφιζαν εκείνους που τους έφεραν ως εδώ, γιατί όσοι χάνουν μέρος του εισοδήματός τους σήμερα εξεγείρονται, ενώ επί δεκαετίες δεν έδωσαν την καθημερινή μάχη για την απόσπαση απόδειξης από τον σουβλατζή της γειτονιάς τους και διάφορα άλλα χαριτωμένα και «έξυπνα» (τα εισαγωγικά είναι της μοδός, οπότε και εγώ τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ της συχνής χρήσης τους J)Ίσως στο σημείο αυτό ήταν καλό να ανοίξει μια παρένθεση περί γκεμπελιστικής δημοσιογραφικής πρακτικής, αλλά ας μην «υπερβάλλουμε» και δώσουμε λαβές για «παρεξηγήσιμες» ερμηνείες… Ας εστιάσουμε και εμβαθύνουμε στη συμπεριφορά και την εν γένει στάση των ίδιων των καταγγελλόντων. Τι σόι άνθρωποι φαίνεται να είναι όλοι αυτοί οι οργανωμένα συντεταγμένοι κατά της ανοργάνωτης συνάθροισης στο Σύνταγμα;Κατ’ αρχήν «φαίνεται» να είναι αλάνθαστοι. Είναι εκείνοι που ποτέ δεν έχουν ευθύνη για το κακό χαλί. Ήταν εκείνοι που πάντοτε ήξεραν τι έπρεπε να γίνει, ήξεραν ποιο ήταν το λάθος, αλλά πάντα οι άλλοι, δεν τους άκουγαν και έκαναν του κεφαλιού τους. Είναι εκείνοι που πάντα διαφωνούν και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, «δικαιώνονται». Πώς άλλωστε να μην πέσεις μέσα όταν παίζεις τριπλή παραλλαγή; Το 1, Χ, 2 κερδίζει πάντα…Κάποιοι από αυτούς είναι οι άνθρωποι που έχουν εξυψώσει τους εαυτούς στου στη σφαίρα του ιδεατού. Είναι ψωνάρες του κερατά εν ολίγοις (άνευ εισαγωγικών). Νιώθουν απέραντη μοναξιά μέσα σε μια πολυπληθή κοινωνία ηλιθίων. Αναρωτώνται τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα, «Πώς μπορώ να ζω στον ίδιο χώρο με όλους αυτούς;», μπορεί και δεκαπέντε. Έχουν τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους διερωτηθεί μήπως όταν ήταν μικροί ήταν «παιδί θαύμα» και απλώς δεν το αντελήφθησαν οι γονείς τους. Όταν χάζευαν – με κλειστές κουρτίνες μη τους πάρει κανά μάτι – την εκπομπή του Χαρδαβέλα για το ανεξήγητο, πίστεψαν στα σίγουρα πώς ήταν παιδιά intigo.Κάποιοι άλλοι, είναι απλά έμμισθοι γραμματείς. Κάτι σαν τη Βουγιουκλάκη στη μοντέρνα Σταχτοπούτα. Γράφουν γρήγορα και χωρίς λάθη όσα τους υπαγορεύει ο εργοδότης τους. Μιλούν για τα πάντα, «γνωρίζουν» τα πάντα, εφόσον «τα πάντα» είναι έννοια ταυτόσημη με τα συμφέροντα του εργοδότη. Γνωρίζουν ότι έχουν περιορισμένες δυνατότητες, ότι οι ορίζοντες της σκέψης τους τελειώνουν στο μπαλκόνι της απέναντι πολυκατοικίας, αλλά η αυτογνωσία τους αυτή, τους κάνει εξαιρετικά ικανούς στη διεκπεραίωση επικίνδυνων αποστολών, τύπου: «Ρήγμα στο ειρηνικό κίνημα των αγανακτισμένων – συνταξιούχος πέταξε χαρτομάνδ