Πόσο πίσω έχω μείνει!

Γράφει ο Ιάκωβος ΠοθητόςΣυνειδητοποίησα μόλις εχθές – αλήθεια, πόσο καθυστερημένος είμαι! – το πόσο πίσω έχω μείνει! Και το συνειδητοποίησα, με τον πιο σκληρό κι οδυνηρό τρόπο. Διαπιστώνοντας, ότι φίλοι, που πίστευα πως έχουν τις ίδιες αξίες με μένα, βρισκόντουσαν αλλού, κατά το κοινώς λεγόμενο, ήτανε πολύ πιο μπροστά από μένα που είχα μείνει πίσω!Είναι αλήθεια, πως οι γονείς μου, χωρίς ποτέ να μου πουν οτιδήποτε, με έμαθαν να αγαπώ την πατρίδα ΜΟΥ.Είναι αλήθεια, πως οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές μου, με δίδαξαν τι σημαίνει Ελευθερία, ότι πρέπει να πολεμάς κάθε μέρα γι’ αυτήν, με δίδαξαν γιατί πρέπει να λατρεύω και να προστατεύω την χώρα ΜΟΥ.Είναι αλήθεια, πως στον στρατό, κι ειδικότερα την περίοδο της επιστράτευσης το 1974, διαπίστωσα πως είμαι έτοιμος να πολεμήσω και να πεθάνω για την πατρίδα μου, την Ελλάδα ΜΟΥ!Και γράφω του ΜΟΥ με κεφαλαία γιατί διαπίστωσα χθες, πως η δική μου ΕΛΛΑΔΑ, καμία σχέση δεν έχει με την Ελλάδα εκείνων που έχουν προοδεύσει, έχουν πτυχία, έχουν καταλάβει υψηλές θέσεις, και ορισμένοι από αυτούς, έχουν πολλά φράγκα στην τσέπη.Εγώ, ο οπισθοδρομικός, νοιώθω περήφανος και στέκομαι προσοχή σε ένδειξη σεβασμού όταν ακούω τον Εθνικό Ύμνο ενώ δακρύζω όταν βλέπω να κυματίζει ψηλά η γαλανόλευκη, η σημαία ΜΟΥ!Εγώ, ο οπισθοδρομικός, χωρίς να είμαι εκπαιδευτικός, αγωνίσθηκα για την Ελληνική Γλώσσα και την Παιδεία γενικότερα, γιατί μου έμαθαν – ίσως κακώς – οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές μου, στους οποίους τόσα πολλά οφείλω, πως τα κύρια χαρακτηριστικά ενός έθνους είναι η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα.Σήμερα, νοιώθω πόσο πίσω έχω μείνει, αφού δεν υιοθετώ την τακτική μικρών και μεγάλων, να γράφω με λατινικούς χαρακτήρες, να μιλώ ή να γράφω παραλείποντας άρθρα π.χ. «πάμε πλατεία». Και δεν την υιοθετώ γιατί η Ελλάδα ΜΟΥ, μου απαγορεύει να την αλλοιώνω αλλά – πολύ περισσότερο – να σκεφτώ, πως θα ήταν καλό να επικοινωνώ με τους συμπολίτες μου σε μιαν άλλη γλώσσα, μια άλλη γλώσσα τόσο φτωχή και τόσο βάρβαρη, χωρίς πλούσια νοήματα όπως η Ελληνική!Πόσο πίσω έχω μείνει!Κάποτε η γενιά μου αγωνιζότανε και οραματιζότανε μια δυνατή κι ανεξάρτητη Ελλάδα, χωρίς πάτρωνες, χωρίς αφέντες. Σήμερα, που ξεπουλιέται η Ελλάδα, που σχεδιάζεται ο διαμελισμός της, η σημερινή γενιά αγωνίζεται για τον μισθό, για την σύνταξη, για να περνάει καλά. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Όμως όσα και να λαμβάνεις σαν μισθό, σαν σύνταξη, με τι καρδιά θα ζεις βλέποντας την χώρα σου υποταγμένη, κατακερματισμένη, βιασμένη; Αυτό, που οι άλλοι με τόση ευκολία το προσπερνούν, εγώ δεν το αντέχω! Ίσως γιατί αυτοί, είναι πολύ πιο μπροστά από μένα κι εγώ έχω μείνει πολύ πίσω. Ίσως εγώ ζω στον δικό μου κόσμο. Ίσως…Οι γονείς μου με την γεμάτη αγάπη φροντίδα τους, μου έδειξαν την οδό της ευγένειας. Οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές, μου δίδαξαν τον δύσκολο δρόμο του καθήκοντος. Η κοινωνία που με ανέθρεψε, με σπούδασε, μ’ εμπιστεύθηκε, μου έδωσε κληρονομιά την ανεκτίμητη Ελληνική Ιστορία. Μια Ιστορία γεμάτη θυσίες, γεμάτη αγώνες, με χιλιάδες ήρωες. Μπορώ να προδώσω την κοινωνία που μ’ εμπιστεύθηκε; Μπορώ ν