Πώς το ελληνικό σχολείο συνευθύνεται για την καλλιέργεια του μίσους.

του π. Γεωργίου Οικονόμου Χθες το απόγευμα, ήμασταν προσκεκλημένοι ως οι γονείς των παιδιών στη γιορτή του 4ου Δημοτικού Σχολείου Σταυρούπολης για τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Τα παιδιά ήταν από καιρό ενθουσιασμένα και αγχωμένα για τη μεγάλη αυτή ημέρα και εμείς με χαρά ετοιμαστήκαμε, βάλαμε τα καλά μας, ετοιμάσαμε τη φωτογραφική μηχανή, πήραμε όλα τα παιδιά και πήγαμε να παρακολουθήσουμε τη γιορτή. Θα καταγράψουμε στη συνέχεια μερικές σκέψεις με αφορμή τη γιορτή αυτή, που θα δικαιολογήσουν και τον τίτλο του κειμένου μας. Είναι, όμως, απαραίτητο, πριν τις σκέψεις μας, να διευκρινίσουμε ότι καμία προσωπική εμπάθεια δε κρύβεται πίσω από αυτό παρά μόνο βαθειά αγωνία για τα παιδιά μας, την παιδεία και το έθνος μας. Άλλωστε, οι δάσκαλοι του σχολείου, όσοι γνωρίζουμε προσωπικά τουλάχιστον, είναι εξαίρετοι και έχουν κάνει, γενικότερα, θαυμαστή και αξιέπαινη δουλειά. Όταν, όμως, οργανώνεις μια γιορτή με καλεσμένους αναπόφευκτα δέχεσαι και κριτική, η οποία όταν είναι καλοπροαίρετη μπορεί να είναι ιδιαίτερα γόνιμη και δημιουργική. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Η πρόσκληση έλεγε ότι τα παιδιά θα μας αποχαιρετήσουν Rockάροντας. Όντως, έτσι ξεκίνησε η γιορτή. Με ξένα ροκ τραγούδια, που ακούγονταν playback και ακολουθούσαν τα παιδιά, ενώ ταυτόχρονα χτυπιόταν στους ρυθμούς της μουσικής. Όπως μας είπαν τα παιδιά που παρουσίαζαν, τα τραγούδια αυτά είχαν μηνύματα επαναστατικά ενάντια στον αυταρχισμό της εκπαίδευσης και την ενδοοικογενειακή βία. Έτσι, ένα μπουλούκι παιδιών, στημένα με προχειρότητα, τραγούδησε με πάθος και ένταση τα τραγούδια αυτά. Μία παρένθεση. Επιεικώς απαράδεκτοι ήμασταν και όλοι εμείς οι θεατές, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, θείοι, γείτονες, νονοί και λοιποί για τη φασαρία και την έλλειψη σεβασμού σε αυτό που ετοιμάστηκε με τόσο κόπο, άσχετα αν εμείς εκφράζουμε εδώ κάποιες διαφωνίες. Και μία δεύτερη παρένθεση. Τί να σχολιάσει κανείς για αυτούς που κάπνιζαν, ανάμεσά τους και δάσκαλοι, φυσώντας τον καπνό στα μούτρα των παιδιών; Κλείνουν οι παρενθέσεις. Αφού τέλειωσε το πρώτο μέρος, και πολύς κόσμος γύρω μου εξέφρασε ανακούφιση για αυτό, άρχισε το δεύτερο. Ασφαλώς πιο χαριτωμένο. Το κομμάτι των παιχνιδιών και των γυμναστικών επιδείξεων ήταν υπέροχο και διασκεδαστικό. Εμείς θα σταθούμε στο χορευτικό. Εκεί, λοιπόν, παρουσίασαν τα παιδιά ντυμένα και στολισμένα ανάλογα χορούς από τη Χαβάη, την Αφρική, την Ιταλία, την Ισπανία, την Αμερική. Ωραία ήταν. Ένας χορός ελληνικός δε χωρούσε, αγαπητοί μας δάσκαλοι; Ένα τραγούδι ελληνικό δε χωρούσε στο πρώτο μέρος; Ξεχάσαμε μήπως ποιά είναι η πατρίδα μας; Ειδικά, στα δύσκολα χρόνια που ζούμε, γιατί εμμένουμε σε εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και ιδεοληψίες και πασχίζουμε να δείξουμε το πιο όμορφο και γλυκό πολυπολιτισμικό μας πρόσωπο; Και μη βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει για ρατσισμό. Θεωρούμε ρατσιστικό γουρούνι οποιονδήποτε αντί να δει στο πρόσωπο των προσφύγων ή μεταναστών ισότιμο άνθρωπο και εικόνα του Θεού. Αυτό, όμως, δε σημαίνει και ότι πρέπει να ξεπουλήσουμε τις παραδόσεις μας. Υπάρχουν πανέμορφοι, αγνοί κα