Πόλεμος, Μίσος και Επιείκεια.

Πριν από λίγες μέρες, επάνω σε μια συζήτηση για τα τεκταινόμενα με ένα φίλο, καλοπροαίρετο με αποδεδειγμένα ευγενικά αισθήματα, έμεινα κυριολεκτικά έκπληκτη. Κάποια στιγμή ο καλός αυτός άνθρωπος μου εξομολογήθηκε ότι βλέποντας στην οθόνη της τηλεόρασης ή του υπολογιστή του τη θλιβερή και δυσοίωνη φιγούρα της πρωθυπουργικής μαριονέτας, εμφανίζεται αυτόματα μπροστά του, σαν όραμα, το κομμένο κεφάλι του ανδρείκελου να κοσμεί έναν αιματοβαμμένο πάσαλο, λίγο μετά το κατρακύλισμά του στο έδαφος, ύστερα από το βίαιο αποχωρισμό από το σώμα του, που σπαρταρούσε όπως το σώμα του κόκορα που είχε σφάξει μπροστά στα μάτια του η γιαγιά του, όταν ήταν παιδί. Ο εφιάλτης του αποκεφαλισμένου σώματος του κόκορα που σπαρταράει στοιχειώνει συχνά τα όνειρά του αγαθού και φιλεύσπλαχνου φίλου μου κάνοντάς τον να ξυπνάει κάθιδρος, με μια αίσθηση απόγνωσης και ανείπωτης λύπης. Η έκπληξή του όμως είναι μεγάλη όταν διαπιστώνει ότι η αποκρουστικά βίαιη εικόνα του αποκεφαλισμένου ανδρείκελου δεν του δημιουργεί την ίδια φρίκη, αλλά ένα αίσθημα ανακούφισης και μια έξαρση άγριας χαράς, που εμφανίζεται όταν εκδηλώνεται νομοτελειακά η αληθινή δικαιοσύνη. O φίλος μου θύμισε την πρωταγωνίστρια της ταινίας Dogville, τη Grace, που είχε αισθήματα αγάπης και επιείκειας για όλους τους ανθρώπους, ακόμα και όταν η συμπεριφορά τους ήταν άδικη και ολέθρια. Τη Grace, που πίστευε πως τα λάθη κάποιων ανθρώπων διαπράττονται κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και πως στην παγίδα τους μπορεί να πέσει ο οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος, κάνοντας ακριβώς εκείνα που επικρίνει στους άλλους. Ο γκάγκστερ πατέρας της, που γνώριζε πολύ καλά τα ανθρώπινα όρια, υποστήριζε ότι η Grace διέπραξε ύβρη πιστεύοντας κάτι τέτοιο, γιατί ενώ είχε υψηλά κριτήρια για τον εαυτό της και τις πράξεις της, δεν τα αποδεχόταν ως γνώμονα και για τους άλλους.Συμπεριφέρθηκε δηλαδή σαν να ήταν Θεός, ενώ δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος δημιουργημένος με τα ίδια ακριβώς υλικά και έχοντας τις ίδιες με τους άλλους ανάγκες επιβίωσης, σε υλικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο. Αυτή η συνειδητοποίηση, σε συνδυασμό με την απόπειρα ολοκληρωτικής εξόντωσής της από τους ασυνείδητους και οδηγούμενους από το κακό κατοίκους του Dogville, την ώθησε να δράσει τελικά με καταλυτικό τρόπο, χωρίς έλεος, απέναντι στη θηριώδη εκδήλωση του κακού, θερίζοντας όλους τους κατοίκους που θα της έτρωγαν τις σάρκες, εκτός από το σκύλο τον Moses, τον μοναδικό που είχε λόγο να είναι επιθετικός απέναντί της.Θυμάμαι ότι μετά το τέλος αυτής της ταινίας είχα μείνει άναυδη και διχασμένη. Από τη μια αισθανόμουν ένα υπέροχο κύμα αγαλλίασης, γιατί η δικαιοσύνη, αδυσώπητη και απόλυτη, δημιουργεί καταλυτικά και πρωτόγνωρα συναισθήματα. Από την άλλη το υποσυνείδητό μου αντιδρούσε, γιατί είναι εμποτισμένο από τη χριστιανική παιδεία και τα ανθρωπιστικά μηνύματα, που έχει δεχτεί μια ζωή ολόκληρη. Είμαι κι εγώ συναισθηματικά μπερδεμένη, σαν τη Grace και τον καλό μου φίλο. Νιώθω μεγάλη ηδονή όταν βλέπω να αποκαθίσταται η δικαιοσύνη ( περισσότερο στη λογοτεχνία ή στον κινηματογράφο και ε