Ποιός νοιάζεται για την Ελλάδα;

Του Μάνου ΠαπαδάκηΆραγε ως Έλληνες αγαπάμε πραγματικά αυτή τη χώρα; Θεωρώ δεδομένο πως όταν αγαπάς κάτι το προστατεύεις και δεν το αφήνεις να ξεπέσει ποτέ σε τέτοιο σημείο. Σίγουρα πάντως δεν το αφήνεις σε χέρια άλλων. Μου φαίνεται ότι, εν τέλει, πιο πολύ προσπαθούμε να ξεγελάσουμε με υπερπατριωτικές φαμφάρες τις ενοχές που κάποιοι τεχνηέντως μας δημιούργησαν. Και φυσικά ως ανιστόρητος λαός, όπως αποδεικνυόμαστε, μπήκαμε αναντίρρητα σε αυτό το γαϊτανάκι.Πολύ λίγοι, πάντως, φαίνεται πως νοιάζονται πραγματικά για τις τύχες της Ελλάδας. Και δεν βρίσκονται ούτε στην πολιτική σκηνή, ούτε στους εθνικιστικούς κύκλους, ούτε μέσα σε πορείες και ψευτοϊδεολογικές εξεγέρσεις που ξεκινούν από τα κοινά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα κάποιων. Αυτούς που πραγματικά αγαπούν αυτή τη χώρα τους βρίσκεις εκεί που υπάρχει η ορθολογική σκέψη. Και στις μέρες μας είναι δυσεύρετοι…

Αρχή φόρμας

Είμαι μήπως υπερβολικός; Όταν αγαπάς κάποιον, δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις τα πάντα γι’ αυτόν χωρίς να σε νοιάζει το τίμημα; Πόσοι είναι αυτοί που το κάνουν; Αφήνω στην άκρη όλους τους πολιτικούς ανεξαρτήτως «χρώματος» και τους όποιους κρατικοδίαιτους και απευθύνω ανοιχτά το ερώτημα σε κάθε απλό πολίτη αυτής της χώρας. Ποιός είναι αυτός που είναι διατεθειμένος να πράξει ουσιαστικά και όχι να λέει λόγια του αέρα, παριστάνοντας τον πατριώτη ή τον δήθεν επαναστάτη;Θα πουν κάποιοι ότι ο απλός κόσμος «δεν ξέρει» και πως δεν έχει τη δύναμη- οι άλλοι την έχουν. Λάθος. Η αλήθεια είναι πως ο κόσμος είναι αυτός που έχει την πραγματική δύναμη, αλλά δε νοιάστηκε. Εδώ έγκειται το μεγαλύτερο έλλειμμα θαρρώ. Στο ουσιαστικό ενδιαφέρον.Πόσοι είναι αυτοί που παρακολουθούν στενά τη ροή των πολιτικών εξελίξεων για τη χώρα, ώστε να αποκτήσουν ουσιαστική άποψη επί των θεμάτων; Πόσοι διάβασαν Ιστορία, για να διαπιστώσουν το flashback που βιώνουμε και έχοντας πλέον την «τεχνογνωσία» να βρούνε και τους τρόπους να αποφευχθούν τα στραβά του παρόντος, προς ένα πιο λειτουργικό μέλλον; Πόσοι είναι αυτοί που την κρίσιμη στιγμή άφησαν στην άκρη τους εθνικιστικούς παροξυσμούς και πρόταξαν το γενικό συμφέρον, για να διατυπώσουν έστω και μισό ορθό και ατράνταχτο επιχείρημα που να μην είναι ικανός να αμφισβητήσει ο όποιος «εντεταλμένος»; Ποιος γνωρίζει τη λέξη εθνισμός;Η ιστορία που καθημερινά γράφεται, δείχνει ότι είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν καλή απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα. Και το δυστύχημα είναι ότι αυτούς τους λίγους, ελάχιστοι έχουν τη θέληση να τους αφουγκραστούν.Όχι, οι πιο πολλοί προτιμούν το συρμό. Τους ενδιαφέρει μόνο να κομπορρημονούν μέσα σε έναν όχλο απαίδευτων και αμόρφωτων που δε νοιάστηκε ποτέ αληθινά για κάτι πέρα από το εύκολο και το φανταχτερό. Τους ενδιαφέρει αυτό που θα ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία χωρίς να λογαριάζουν το τίμημα της αδιαφορίας τους για ότι έχει σχέση με κάτι έξω από αυτά. Για την αληθινή ζωή, τις αξίες και τις ιδέες που αφανίζονται καθημερινά, προδιαγράφοντας έναν αργό θάνατο για ό, τι σημαίνει Ελλάδα.Λοιπόν, δε μας φταίνε ούτε ξένοι, ούτε εγχώριοι προδότες, ούτε κ