Περί «γενεών»: Καθεστωτικό τέχνασμα απάτ ης

Του Θύμιου Παπανικολάου

Έχουμε γράψει πολλές φορές ότι με τις γενικές αφαιρέσεις αλλοιώνεται η πραγματικότητα και συγχωρούνται οι αμαρτίες.

Με τα τεχνάσματα των αφαιρέσεων (καθεστωτικά, απλουστευτικά τεχνάσματα) εξατμίζεται η Ιστορία, αφυδατώνονται τα κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των ιστορικών γεγονότων, εξαφανίζεται το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ της λαϊκής δράσης και σχηματοποιείται σε κάποια πρόσωπα που σφετερίζονται τα γεγονότα και επικυρώνονται από το καθεστώς.

Όταν μιλάμε για τη «γενιά του Πολυτεχνείου», δίχως να προσδιορίζουμε όλα τα παραπάνω, διαπράττουμε αυτή την αυθαιρεσία και

εγκλωβιζόμαστε στην καθεστωτική λογική: Σε αυτήν που εμφανίζει τη λαϊκή εξέγερση του Νοέμβρη σαν έργο κάποιων προσώπων που κερδοσκόπησαν πάνω στα γεγονότα, που σφετερίστηκαν τα γεγονότα και επικύρωσαν αυτή την κερδοσκοπία και αυτόν το σφετερισμό σαν «γενιά του Πολυτεχνείου».

Αυτό το σφάλμα της υπεραπλούστευσης το έχουμε διαπράξει κακώς και εμείς σε κάποια κείμενά μας, αν και σαφέστατα καθορίζαμε πάντα ότι με το σχήμα «γενιά του Πολυτεχνείου» εννοούσαμε τις πολιτικές δυνάμεις που αν και συμμετείχαν (θετικά ή αρνητικά, οι περισσότερες αρνητικά) στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ σφετερίστηκαν αυτά τα γεγονότα και εξαργύρωσαν την όποια συμμετοχή τους στο εκλογικό χρηματιστήριο της καθεστωτικής αναρρίχησης και κομματικής ΑΠΑΤΗΣ…

Κάθε τέτοιο, όμως, σχήμα που ανάγει τις εποχές και ιδιαίτερα τις Επαναστάσεις και τα μεγάλα λαϊκά κινήματα σε «γενιές» είναι αποπροσανατολιστικό: Ένα δόλιο τέχνασμα εξαπάτησης.

Ένα δόλιο καθεστωτικό τέχνασμα διότι αδειάζει την ΙΣΤΟΡΙΑ από κάθε περιεχόμενο, αποξηραίνει τους χυμούς της, αφανίζει την λαϊκή δράση του λαού, εξανεμίζει τις ΙΔΕΕΣ αυτής της δράσης, αποχρωματίζει πολιτικά τα γεγονότα, τα ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΕΙ και τα «κλειδώνει» σε καθεστωτικά καλούπια: Στα «πρόσωπα» και στα «είδωλα» των σφετεριστών-κομματικών παιχτών…

Έτσι είναι εύκολο να πούμε ότι η «γενιά του Πολυτεχνείου» μάς οδήγησε στη σημερινή ευρω-δουλοπαροικία και να φέρουμε σαν παράδειγμα τους Λαλιώτηδες, τους Ανδρουλάκηδες, τις Δαμανάκηδες και ΣΙΑ…

Εδώ, βεβαίως, διαπράττουμε και άλλη ισοπεδωτική αυθαιρεσία, διότι δεν ήταν αυτοί που δημιούργησαν το Πολυτεχνείο, το αντίθετο μάλιστα: Αγωνίστηκαν στην αρχή να μην πάρει τις εκρηκτικές λαϊκές διαστάσεις που πήρε. Απλώς, ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΕΡΩΝ, σαν κομματικά είδωλα του καθεστώτος, πλειοδότησαν σφετεριστικά πιο βάρβαρα και άπληστα από άλλους…

Γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι με μια τέτοια εξίσωση της «γενιάς του Πολυτεχνείου» με το λαϊκό ξεσηκωμό του Νοέμβρη του 1973 καταδικάζεται το Πολυτεχνείο, οι ιδέες του, τα επαναστατικά του μηνύματα, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΙΚΗ: Η αυτό-οργάνωσή του…

Με τέτοια δόλια αφαιρετικά σχήματα και τεχνάσματα καταδικάζονται όλες οι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ και οι λαϊκές ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ: Η «γενιά του Γαλλικού Μάη», η «γενιά του ΕΑΜ», η «γενιά της Ρώσικης Επανάστασης», η «γενιά της Γαλλικής Επανάστασης», η «γενιά της Επανάστασης του 1821» κ.λπ…

Με τέτοια τεχνάσματα