Οι δυσοίωνες προβλέψεις του Τζόζεφ Ε. Στίγκλιτζ για το 2012

«Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την χειρότερη οικονομική καταστροφή που έχει αντιμετωπίσει ο κόσμος».

Κάποιος είπε πρόσφατα πως το καλύτερο πράγμα στο 2011 είναι ότι ήταν πιθανόν καλύτερο από ό,τι θα είναι το2012. Με την ίδια λογική, ενώ υπήρξε μεγάλη ανησυχία για το πολιτιστικό αδιέξοδο της Αμερικής, θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο για την Αμερική και τον κόσμο: θα μπορούσαν να είχαν επικρατήσει οι Ρεπουμπλικάνοι με το πρόγραμμά τους για λιτότητα σε συνδυασμό με αναδιανομή υπέρ των πλουσίων. Αυτόματες περικοπές δεν θα υπάρξουν έως το 2013, κάτι που σημαίνει

ότι η οικονομία το 2012 θα τη γλιτώσει, έστω και παραλίγο.

Δύο θετικότερες ενδείξεις για το2011: η Αμερική φαίνεται τελικά να έχει αφυπνιστεί όσον αφορά το διάπλατο χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους υπόλοιπους – ανάμεσα στο κορυφαίο 1% και όλους τους άλλους. Και κινήματα διαμαρτυρίας με επικεφαλής τους νέους, από την Αραβική Άνοιξη μέχρι τους ισπανούς «Αγανακτισμένους» και τους ακτιβιστές του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ», έχουν κάνει σαφές ότι κάτι στο καπιταλιστικό σύστημα είναι πολύ λάθος. Το πιθανότερο όμως είναι ότι τα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που ήταν τόσο φανερά το 2011 στις ΗΠΑ και την Ευρώπη – η διαχείριση των οποίων ήταν έως τώρα τρομερά εσφαλμένη – θα επιδεινωθούν το 2012. Οποιαδήποτε πρόβλεψη για τα ερχόμενα χρόνια εξαρτάται, περισσότερο από ό,τι συνήθως, από την πολιτική – από την έκβαση που θα έχει η κωλυσιεργία των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ και από την ικανότητα των ευρωπαίων ηγετών να απαντήσουν στην κρίση του ευρώ. Οικονομικές προβλέψεις είναι, έτσι κι αλλιώς, αρκετά δύσκολες· όταν όμως πρόκειται για πολιτικές προβλέψεις, οι κρυστάλλινες σφαίρες μας θολώνουν ακόμη περισσότερο. Τούτου λεχθέντος, να η καλύτερη πρόβλεψή μου:

Οι ευρωπαίοι ηγέτες διακηρύσσουν επανειλημμένως τη δέσμευσή τους στη σωτηρία του ευρώ, αυτοί όμως που θα μπορούσαν να το σώσουν έχουν δηλώσει επανειλημμένως ότι είναι δεσμευμένοι να μην κάνουν αυτό που χρειάζεται. Έχουν αναγνωρίσει ότι η λιτότητα θα σημάνει βραδύτερη ανάπτυξη – πράγματι, μια ύφεση είναι ολοένα και πιο πιθανή – και ότι χωρίς ανάπτυξη οι χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν πρόβλημα δεν θα είναι ικανές να διαχειριστούν τα χρέη τους. Ωστόσο, δεν έχουν κάνει τίποτε για να προωθήσουν την ανάπτυξη. Ακολουθούν μια σπειροειδή πορεία θανάτου. Το μοναδικό πράγμα που σώζει βραχυπρόθεσμα το ευρώ είναι οι αγορές κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι οποίες εμπόδισαν τα επιτόκια να αυξηθούν. Είτε αρέσει είτε όχι, η ΕΚΤ ουσιαστικά χρηματοδοτεί τα κρατικά ομόλογα. Γερμανοί ηγέτες συνοφρυώθηκαν εξαιτίας αυτού και η ΕΚΤ ένιωσε αμήχανα, περιορίζοντας τις αγορές της και λέγοντας ότι το ευρώ πρέπει να το σώσουν οι πολιτικοί ηγέτες, όχι οι κεντρικοί τραπεζίτες. Η πολιτική απάντηση όμως ήταν τουλάχιστον πολύ λίγη και πολύ καθυστερημένη. Το πιθανότερο σενάριο είναι πιο πολύ από τα ίδια: λιτότητα, ασθενέστερες οικονομίες, περισσότερη ανεργία και συνεχιζόμενα ελλείμματα, με τους ευρωπαίους ηγέτες να κάν