Οι δύο «όψεις» των «εθνοσωτήριων ψαλμών

Του Θύμιου Παπανικολάου

Βαδίζουμε στον τάφο μας πολιορκημένοι από φαιδρούς ψαλμούς: Ψαλμοί για τη …σωτηρία μας!!!

Για ποια «σωτηρία»; Για το τέλος του δρόμου: Να μπούμε και να εντοιχιστούμε στον τάφο, για τον πλήρη δηλαδή ενταφιασμό μας…

Τέτοιου είδους είναι οι «εθνοσωτήριοι» ψαλμοί αυτής της εκτρωματικής κυβέρνησης των τριπόδων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ): Τα δωσίλογα «τρίποδα» της διεθνούς χρηματιστηριακής και τραπεζικής χούντας και των ευρω-δικτατορικών μηχανισμών της.

Οι

«εθνοσωτήριοι» ψαλμοί κατακλύζουν, σαν άγρια νεροποντή, τα πάντα από τα μεγάλα λαρύγγια των μίσθαρνων οργάνων της φαιάς προπαγάνδας: ΜΜΕ και από τα πολυεδρικά και πολύχρωμα δίκτυα των ακαδημαϊκών και πνευματικών ιερατείων…

Οι «εθνοσωτήριοι» ψαλμοί δεν έχουν μόνο μία «όψη», την ορατή κυβερνητική «όψη». Έχουν και την «όψη» της καθεστωτικής «αντιπολίτευσης»: τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Η «αντιπολιτευτική» αυτή όψη αποτελεί πάντα την ασφαλιστική δικλίδα ενός καταρρέοντος καθεστώτος και φοράει πάντα πολύχρωμες μάσκες με αστραφτερά μακιγιάζ: Είναι, δηλαδή, το δόλιο ναρκωτικό και παραισθησιογόνο του καθεστώτος το οποίο, σε εποχές γενικής σήψης και πολιτικής κατάρρευσης, προβάλλεται σαν «αντίδοτο» στη φρίκη…

Ο χαρακτήρας αυτής της «αντιπολιτευτικής» απάτης συνίσταται σε τούτο: Στην εκλογική της λογική, λογική εξ ορισμού άκρως καθεστωτική.

Ο κοινοβουλευτικός φετιχισμός, δηλαδή ο εκλογικός κρετινισμός, αποτελεί το δομικό χαρακτηριστικό της καθεστωτικής απάτης.

Η ιστορία έχει αποφανθεί τελεσίδικα επ’ αυτού: Από τον κοινοβουλευτικό δρόμο ΠΟΤΕ και ΠΟΥΘΕΝΑ δεν έγιναν ριζικές ανατροπές και κατακτήσεις, ούτε καν πλησίασαν οι λαοί το δρόμο της δικής τους πολιτικής συμμετοχής και αυτό-οργάνωσης.

Το αντίθετο: Ο κοινοβουλευτισμός ήταν η «δημοκρατία» κατά την οποία εκχωρούσε ο λαός την εξουσία του στους μεταπράτες και πληρεξούσιους, μια εκχώρηση που έφραζε κάθε δίοδο στην πραγματική λαϊκή εξουσία και αυτό-οργάνωση, στην πραγματική δημοκρατία…

Ο κοινοβουλευτισμός είναι αναμφίβολα μια μεγάλη ιστορική κατάκτηση της ανθρωπότητας, αλλά έχει νόημα ΜΟΝΟ όταν αυτή η κατάκτηση δεν γίνεται ΑΥΤΟΣΚΟΠΟΣ. Έχει νόημα δηλαδή όταν αποτελεί συμπληρωματικό στοιχείο των εργατικών και λαϊκών αγώνων, τακτικό μέσον της στρατηγικής ανάπτυξης, οργάνωσης, διαπαιδαγώγησης και συνειδητοποίησης του λαού και ΟΧΙ υποκατάστασης του λαού και των κινημάτων από τους εκλογικούς πληρεξούσιους…

Σήμερα ο κοινοβουλευτικός δρόμος είναι ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ελεγχόμενος και υποταγμένος στους μηχανισμούς των «νταβάδων» (διεθνών και εγχώριων), στα μεγάλα αφεντικά των μαφιών του χρήματος και των πολυπλόκαμων μηχανισμών και «μπράβων» τους: ΜΜΕ, εταιρείες βολιδοσκοπήσεων, δίκτυα ιδεολογικών και πολιτικών ροπαλοφόρων, ποικίλα και πολύχρωμα καθεστωτικά ιερατεία…

Το ίδιο, ολοκληρωτικά ελεγχόμενα, χειραγωγούμενα και υποταγμένα είναι και τα κόμματα τα οποία έχουν φετιχοποιήσει τον εκλογικό δρόμο και έχουν καταστήσει τον κοινοβουλευτισμό ειδωλολατρία…

Η άλλη «όψη», συνεπώς