Ο λύκος της χρεοκοπίας και ο κ. Παπανδρέου

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Όπως όλοι καταλάβαμε, η νέα σύμβαση για το νέο μνημόνιο, προκειμένου να λάβουμε το νέο δάνειο, ψηφίστηκε διότι κάποτε μπορεί να την παθαίναμε σαν τον βοσκό με τα πρόβατα, που κορόιδευε τους συγχωριανούς του φωνάζοντας «Λύκος! Λύκος!» και όταν πραγματικά ήλθε ο λύκος, ουδείς έσπευσε να τον βοηθήσει.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει δυο χρόνια τώρα στη χώρα.

Οι προπαγανδιστές της κυβέρνησης Παπανδρέου

φώναζαν κάθε φορά «Χρεοκοπία! Χρεοκοπία!», με αποτέλεσμα πρώτα να γίνει (αναιμάκτως) αποδεκτή η προσφυγή στον μηχανισμό και μετά να ψηφίζεται το ένα πρόγραμμα μετά το άλλο και τελικά να εφαρμόζονται μόνο τα επώδυνα (φορολογικά και περικοπών) μέτρα, χωρίς κανείς από τους φωστήρες υπουργούς να πράττει το παραμικρό για να δημιουργηθούν έσοδα για τη χώρα και χωρίς ποτέ να διαπραγματευτεί κανείς οποιαδήποτε δίκαιη αξίωση της Ελλάδας.

Αυτή τη φορά, έφθασε το νέο μνημόνιο – που για να πούμε την αλήθεια, αν εξαιρέσουμε κάποιες γκρίζες ζώνες τις οποίες επίσης δεν διαπραγματεύτηκε το δίδυμο Παπαδήμου Βενιζέλου (αυτή τη φορά), αποτελεί ακτινογραφία των ελληνικών παθογενειών – φώναξαν πάλι «Χρεοκοπία! Χρεοκοπία!», αλλά ουδείς ήταν σε θέση να διαβεβαιώσει αν ο λύκος της  χρεοκοπίας θα ερχόταν αυτή τη φορά πραγματικά ή όχι.

Από εκεί και πέρα, παρέλκουν όλα τα άλλα. Και κυρίως παρέλκουν οι απανωτές ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, με κορυφαία την τελευταία (το Σάββατο) ενώπιον της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (που σημειωτέον και πάλι τον χειροκρότησαν).

Με το καλημέρα σας, ο κ. Παπανδρέου είπε την πρώτη ανακρίβεια:

«Έτυχε από την ιστορία, σε όλους εμάς, σε εμένα, σε εσάς, σε ολόκληρη την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, να πάρουμε πάνω μας, στις δικές μας πλάτες, την τύχη της χώρας για τις επόμενες γενιές. Κανένας βουλευτής, κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών, δεν σήκωσε τόσο μεγάλο βάρος και ευθύνες. Κανένας βουλευτής, κανένα κόμμα, καμία κυβέρνηση των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών, δεν είχε να δώσει τόσο δύσκολο, σύνθετο και πολυμέτωπο αγώνα, έναν καθημερινό πόλεμο για το δίκαιο του λαού, για την προοπτική του λαού. Και εμείς, δώσαμε όλοι μαζί μια μάχη πρώτα με την ίδια τη συνείδησή μας».

Συγγνώμη, αλλά πώς «έτυχε»; Περνούσατε απ’ έξω σφυρίζοντας αδιάφορα και κάποιος σας βούτηξε (όλους εσάς τους πάνσοφους) και σας ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας;

Δεν λυσσάξατε για να βρεθείτε στην εξουσία; Δεν μοιράσατε γελοίες υποσχέσεις; Δεν λέγατε πως έχετε σχέδιο για τη χώρα, την οποία θα σώζατε άλλοτε με τρεις, άλλοτε με πέντε και άλλοτε με επτά κινήσεις;

Δεν ανακοινώνατε τους επτά πυλώνες επί των οποίων στηρίζατε το σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση;

Δεν λέγατε πως «λεφτά υπάρχουν και θα τα βρούμε»; Ακόμη και στην περίφημη τελετή στο Ζάππειο για τις πρώτες εκατό ημέρες αυτής της φοβερής διακυβέρνησης, ο κ. Παπανδρέου δεν είπε το περίφημο «θα αποδείξουμε στην πράξη πως λεφτά υπάρχουν»;

Δεν λέγατε, προεκλογικά, πως «οι ιδιωτικοποιήσεις είναι τριτοκοσμι