Ο κύβος του ρούμπικ

Γράφει ο Bardamu

«Δεν είναι από την αρχή πουτάνας γιοί όσοι ασχολούνται με την εξουσία. Η Εξουσία είναι που τους κάνει» [«Ανήσυχοι νεκροί», Πάκο Ιγνάσιο Ταίμπο – Κομαντάτε Μάρκος].
Το αγαπημένο μου παιχνίδι – αν και ούτε της γενιάς μου είναι, ούτε είχα ποτέ την υπομονή να το φέρω από εδώ, να το φέρω από εκεί για να το λύσω – είναι ο κύβος του Ρούμπικ. Με συνάρπαζε πάντα που με κάποιον μαγικό τρόπο μέσα από μια χαώδη διάσταση χρωμάτων σε κάποια μελλοντική – ουτοπική στιγμή θα εμφανιζόταν σε κάθε πλευρά μονοχρωμία που θα προσέδιδε αρμονία στο τρισδιάστατο σύνολο. Ποτέ όμως δεν τόλμησα

ο ίδιος να του την προσδώσω ή τουλάχιστον να προσπαθήσω να του την προσδώσω. Μου έκανε εντύπωση φαίνεται αυτό το «χάος» από χρώματα, ίσως χτύπαγε καλύτερα στο μάτι απ’ ό,τι η αρμονία. Είχα σχεδόν καταλήξει να πιστεύω ότι ο λόγος που αγαπώ τον κύβο άπτεται ίσως της αισθητικής ή ακόμη-ακόμη και της μεταφυσικής!
Αλλά όχι βέβαια της πολιτικής. Ώσπου άκουσα κάποιον γνωστό μου να «παραδέχεται»
πόσα φάγανε από το Βατοπέδι οι «δεξιοί», στην παράταξη των οποίων τύχαινε να ανήκει και ο ίδιος, όχι ως κάποιο μεγάλο κεφάλι, αλλά ας πούμε ως κάποιος που μπορεί να έχει κάποια πληροφόρηση. Πρόθυμος να δεχτώ τα λόγια του, με σαφή προτίμηση προς τη Δεξιά – την παραδοσιακή εννοώ – και ο ίδιος, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ειλικρίνειά του. «Δύσκολο για κάποιον δεξιό να το παραδεχτεί αυτό, άλλωστε δεν δίνεται μια μάχη να αποδειχτεί ότι το συγκεκριμένο σκάνδαλο μόνο σκάνδαλο δεν ήταν και ότι ήταν και ο λόγος που έπεσε ο Κωστάκης?» είπα μέσα μου. Το κράτησα στο μυαλό μου, περισσότερο σαν μια τύψη για την κακιά δεξιά που τόσα χρήματα έφαγε, σαν το λεκέ από αίμα που σπίλωσε τη δεξιά μας χείρα. Από τότε που ειπώθηκε πέρασε αρκετός καιρός.
Πρόσφατα, πιο πρόσφατα, σε συζήτηση που είχα με άλλον γνωστό μου -Δεξιός και αυτός – μου εξέφρασε τις αμφιβολίες του για το κατά πόσο ο Ανδρέας πλούτισε παράνομα το 89. Περίεργα πράγματα. Ο καταστροφέας της Ελλάδος, για τους Δεξιούς, να του αναγνωρίζεται ελαφρυντικό στο όνομα της αντικειμενικότητας?
Όλα αυτά δεν μου κόλλαγαν καθόλου.
Ώσπου θυμήθηκα τον αγαπημένο μου κύβο και μια ατάκα από το Κοιμητήριο της Πράγας για τους Γάλλους όπου ο μισάνθρωπος παραχαράκτης εν πολλοίς λέει ότι είναι τόσο ματαιόδοξοι, τόσο αλαζόνες ώστε μπορείς εύκολα να τους γελιοποιήσεις, λέγοντάς τους π.χ. ότι οι Πολωνοί είναι μεγάλοι ψεύτες οπότε θα τους ακούσεις να λένε «εμείς είμαστε ακόμα μεγαλύτεροι!» ώστε να διεκδικήσουν τα πρωτεία – ακόμη και εκεί! Αυτό περιέργως μου θύμισε, κάπως αντεστραμμένα είναι η αλήθεια, τις ατάκες των Δεξιών γνωστών μου.
Μα τόση σπουδή να πάρουν αυτοί το μεγαλύτερο ευθύνης, να δείξουν ότι είναι πιο ένοχοι από τους Πασόκους κλπ κλπ? Γιατί να συμβαίνει αυτό? Στην περίπτωσή μας σίγουρα όχι λόγω αλαζονείας! Δεν βρίσκω το λόγο για τον οποίον κάποιος θέλει να δείξει περισσότερο «ζημιάρης» από κάποιον άλλον. Εκτός ίσως της βλακείας.
Λοιπόν τότε μου ήρθε! Σιγά μην θέλουν να σηκώσουν το σταυρό του μαρτυρίου για τις