Νεες σελιδες στο βιβλιο ιστοριας του Δημοτικου μου

από την ιστοσελίδα George Rodafinos στο facebook (το είδα στο press.gr )Στη δεκαετια του 70, ημουν στο Δημοτικο.Ειχαμε ‘Ζητω το Εθνος’, ‘Ζητω η Εθνικη Παλλιγεννεσια’, ‘Ζητω η Εθνικη Επαναστασις’, ‘Ζητωσαν οι Βασιλεις’. Ειχαμε και ‘πουλια’ στα καρβουνα.Οι δασκαλοι εδερναν συστηματικα τους δυο-τρεις που ειχαν επιλεξει ως θυματα.Μας μιλουσαν με παθος για την Εθνοσωτηρια Χουντας μας και μας εβγαζαν να κουναμε σημαιακια και να κανουμε ‘Γυμναστικες Επιδειξεις’ απειρου καλους, μαζι με φανταρους ντυμενους Σπαρτιατες με ξυλινα σπαθια βαμμενα χρυσα.Μας εβαζαν να στηνομαστε ορθοστασια σα στρατιωτακια κατω απ το ‘στρατηγο’ που ηταν σε μια εξεδρα και να κανουμε το σταυρο μας για τα ιδανικα Πατρις-Θρησκεια-Οικογενεια.Μια μερα, ο δασκαλος και τιμωρος μας, ο ενθουσιωδης του συστηματος, με τρεμαμενη ‘απο τη συγκινηση’ φωνη, μας ανακοινωσε οτι η ‘χουντα’ επεσε πια και οτι τωρα ημασταν ελευθεροι.Η αλλαγη αυτου του ανθρωπου, που παρα τη βαρβαροτητα του καπως τον πιστευα, απο τη μια μερα στην αλλη με στιγματισε.Που πηγαν τα ‘ιδανικα’; Οι ιδεολογιες; Τοσος βιαιος εξαναγκασμος να πεισθουμε και να πιστεψουμε, που πηγε;Μπαι μπαι ιδανικα.Πηγα και στο κατηχητικο. Μια φορα. Φυσικα μονο αγορια. Να μη μπαινουμε σε πειρασμο. Ο παππας μας ειπε οτι δεν πρεπει να αγγιζουμε το πουλι μας, γιατι τοτε ο διαβολος μπαινει απ την τρυπουλα.Μπαι μπαι θρησκεια.Η πρωτη μου εμπειρια με τους γιατρους, ηταν οταν ειχα μολυνθει αρκετα απο αμυγδαλιτιδα, που πηγε αγρια. Πιστευω οτι ηταν απο την καταστολη της σεξουαλικοτητας μου, φυσικα για να μη μπει ο σατανας μεσα μου, αλλα και γιατι οι γονεις μου πιστευαν τους γιατρους, που τοτε ελεγαν οτι αν αυνανιζεται πολυ το παιδι, θα παθει φυματιωση.Πηρε 3-4 γιατρους για να βρεθει καποιος να εξετασει τις αμυγδαλες μου, και να τις βρει διογκωμενες.Φυσικα, το να εξεταστει η ψυχολογικη αιτια και να αντιμετωπιστει, ηταν επιστημονικη φαντασια, κατι σαν το Star-Trek που θα ξεκινουσε να προβαλλεται προσεχως.Αλλα ακομη κι ετσι, το να σκεφτει ενας γιατρος οτι θα μπορουσε να αντιμετωπιστει με αποτοξινωτικη διαιτα και ξεκουραση, ωστε να ενισχυθει το ανοσοποιητικο, ηταν κατι σαν το Lost in Space, που προβαλλοταν τοτε.Οποτε, εγχειρηση.Εκεινο τον καιρο, οι ειδησεις απο ολο τον κοσμο ηταν μετρημενες, και καναν μεγαλη εντυπωση.Ενα παιδακι στην Αμερικη ειχε πεθανει επειδη οι γιατροι λεει του ειχαν χορηγησει πολλη αναισθησια κατα την εγχειρηση. Οποτε, οι γονεις μου ζητησαν να μπει λιγοτερο αναισθητικο.‘Ξυπνησα’ στη διαρκεια. Ηταν μια εμπειρια κολασης. Μεγαλος πονος, ο χρονος κρεμασμενος. Σαν αιωνιος πονος. Αισθανομουν και τους ακουγα, αλλα δε μπορουσα να μιλησω, ή να κουνησω τιποτα. Παραλυτος στον πονο.Ο γιατρος ακουγε μπαλα στο ραδιοφωνο, εβριζε σα χουλιγκαν και εβαζε χερι στη νοσοκομα που διαμαρτυροταν. Ξυπνησα και το πρωτο πραμα που ειπα στους γονεις μου, ηταν αυτο. Οι γονεις μου το ειπαν στο γιατρο, που φυσικα το αρνηθηκε και ειπε ‘το παιδι εχει ψυχολογικο και λεει ψεμματα’.Μπαι μπαι ιατρικη. Μπαι μπαι επιστημονικες αυθεντιες.Η εφηβια μου στη Βεροια ηταν σκληρη. Ο ερωτα