Μια προγραμματισμένη προσάραξη, είναι προ τιμότερη από το αναπόφευκτο ναυάγιο !!

«Μόνο ένας ναυτικός αντιλαμβάνεται, σε πόσο μεγάλη έκταση ένα πλοίο στο σύνολο του, αντανακλά την προσωπικότητα και την ικανότητα ενός μόνο ανθρώπου, του Κυβερνήτη του. Σε κάθε πλοίο υπάρχει ένας μόνο άνθρωπος, που σε ώρα κινδύνου ή έκτακτης ανάγκης εν πλω, δεν μπορεί να στραφεί σε άλλον. Υπάρχει ένας μόνο, που είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τον ασφαλή πλου, τη σωστή λειτουργία των μηχανών, την πολεμική ετοιμότητα και το ηθικό του πληρώματος. Αυτός είναι ο Κυβερνήτης. Αυτός είναι το πλοίο. Δεν υπάρχει στιγμή

κατά την εξάσκηση των καθηκόντων του, σαν Κυβερνήτης, που να μπορεί να ξεφύγει από τον κυκεώνα των ευθυνών της διακυβέρνησης».

Η υπέρτατη στιγμή της ευθύνης !! Το πλοίο σου έχει κτυπηθεί άσχημα από τη φουρτούνα, έχει πολλές ζημιές και οι μηχανές υπολειτουργούν, τα καύσιμα και τα εφόδια σχεδόν τελείωσαν, μπάζει νερά και το πλήρωμα είναι εξουθενωμένο από την προσπάθεια, για να το κρατήσει στην επιφάνεια.

Στη γέφυρα, εσύ στέκεσαι κοιτάς το κύμα, αφουγκράζεσαι τον άνεμο και ακούς με αγωνία το ραδιοτηλέφωνο, προσμένοντας τη βοήθεια που σου έταξαν ότι προσέρχεται για συνδρομή. Είναι πλοία της «φίλιας δύναμης», μεγαλύτερα, πιο σύγχρονα και εξοπλισμένα, λιγότερο καταπονημένα. Που και που, κάποιος καπετάνιος της δύναμης σε καλεί, «καπετάν Γκρέκο αγάντα, ερχόμαστε!!» και συ αμέσως, με λαχτάρα μεταφέρεις το μήνυμα από τα μεγάφωνα : «Παλικαριά κουράγιο, λίγο ακόμα και φθάνει η βοήθεια» !!

Οι Ναύτες σου, ακούν και ακούν εδώ και μέρες το ίδιο μήνυμα, δεν έχουν όμως το κουράγιο, αλλά και την ευχέρεια να σηκώσουν το κεφάλι, να αγναντέψουν τον ορίζοντα. Τα κύματα μπαίνουν ζωντανά πλέον μέσα στο σκάφος και δεν πιστεύουν πια ότι οι «σύμμαχοι» έρχονται, έπαψε πια και να τους ενδιαφέρει,διότι βλέπουν ότι τα νερά στα κάτω καταστρώματα, έχουν ήδη ανέβει επικίνδυνα.

Εσύ στη Γέφυρα, προσπαθείς να μανουβράρεις όπως μπορείς, φωνάζεις και επιβραβεύεις ταυτόχρονα, ακούς συνεχώς τις αναφορές βλαβών και την απώλεια ένα – ένα των μηχανημάτων της προωστήριας εγκατάστασης και ενώ αξιολογείς και εκτιμάς την κατάσταση, νοιώθεις ένα μεγάλο σφίξιμο στο στομάχι : θάρθει η βοήθεια ή και αυτοί μπλεγμένοι στη δική τους φουρτούνα, κοιτούν απλώς να σώσουν το τομάρι τους !?

ΗΡΘΕ η ώρα, να κοιτάξεις βουβά ψηλά στον ουρανό και με σταθερή φωνή να ανακοινώσεις από τα μεγάφωνα : Άντρες παλέψαμε μέρες τώρα με όλες μας τις δυνάμεις, κάναμε το καθήκον μας και τιμήσαμε την ιστορία και την παράδοση μας ! Ας περισώσουμε πλέον ότι μπορούμε ! «Προετοιμασία προσάραξης στα αβαθή» !! και μετά, κοιτώντας στα μάτια τον έντρομο νεαρό πηδαλιούχου δίπλα σου, δίνεις την εντολή : Δεξιά 15ο πηδάλιο – πορεία στα αβαθή – ανάληψη μέγιστης στεγανότητας πλοίου ! και κοιτώντας μπροστά, παρακολουθείς αμίλητος, μ’ ένα και μόνο κρυφό δάκρυ στα μάτια σου, τη στεριά νάρχεται απάνω σου !!

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Την Τρίτη δε μπορείτε – δε δικαιούστε να γυρίσετε με άδεια χέρια από τις Βρυξέλλες !!

Εδώ και τρία (3) χρόνια παλεύουμε ακολουθώντας το δικό σας σχέδιο, εκτελέσαμε