Μας έκαναν να μην ξέρουμε τι θέλουμε

Του Γιώργου Κράλογλου

“Δικαιώθηκε” τελικά η σχεδιασμένη από το 1974 άθλια εμπλοκή της πολιτικής στην οικονομία αφού πρώτα φρόντισαν μεθοδικά να αφομοιωθεί από την κοινωνία. Οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης “απαλλάχθηκαν” από την υποχρέωση να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν συγκεκριμένα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης γιατί… η πλειοψηφία της κοινωνίας αντιδρά.Πορευόμαστε έτσι προς το 2014 που (αν δεν προηγηθεί ατύχημα και αν δεν μας έχουν διαλύσει οι δανειστές που μας εξουσιάζουν) θεωρητικά μπορούμε να δούμε σημάδια ανάκαμψης. Αλλά όπως εδώ και 40 χρόνια χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς προσανατολισμό και οικονομική ταυτότητα.Με την δημόσια διοίκηση σε αποσύνθεση. Και μια κοινωνία καχύποπτη και αρνητική σε οτιδήποτε λέγεται επένδυση. Ακόμη και αν πρόκειται να δημιουργήσει θέσεις εργασίας για τους άνεργους.Αυτήν την κοινωνία θέλησαν να φτιάξουν όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και το πέτυχαν.Αυτήν την Ελλάδα “έχτισαν” γιατί μόνο αυτήν την Ελλάδα μπορούσαν να κυβερνήσουν. Χωρίς όραμα, χωρίς οικονομικό χάρτη. Χωρίς συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής. Χωρίς ορίζοντα.Μια χώρα που θα πρυτάνευε το κράτος. Και μια οικονομία ελεγχόμενη όσο περισσότερο γίνεται από το κράτος.Μέσα στο πολιτικό αυτό περιβάλλον η κοινωνία ανταποκρίθηκε ανάλογα. Θεώρησε το κράτος προστάτη της και οτιδήποτε λέγεται ελεύθερη ιδιωτική οικονομία εχθρό της.Ας δούμε λοιπόν τι “κερδίσαμε” από την “δικαίωση” του πολιτικού αγώνα των κυβερνήσεων και των κομμάτων της μεταπολίτευσης.Η χώρα από τις βιομηχανικές της διακρίσεις ακόμη και στην βαριά βιομηχανία (τσιμέντο, χάλυβας, καύσιμα, ναυπηγήσεις, λιπάσματα, χημικές βιομηχανίες, μεταλλεύματα, σιδηρουργία) πέρασε στην αποβιομηχάνιση.Η κοινωνία δεν αντέδρασε βεβαίως σε όλον αυτόν τον διωγμό της βιομηχανίας.Αρκέστηκε στο παπαγάλισμα των σχεδιασμένων μεθοδικότατα πολιτικών συνθημάτων “ρίξαμε τους βιομήχανους στην θάλασσα της ΕΟΚ και ας κολυμπήσουν”, “οι βιομήχανοι γέμισαν τις Τράπεζες της Ελβετίας με λεφτά”, “τα θαλασσοδάνεια”, “τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ”, “η δασμοβίοτη βιομηχανία” και “οι βιομήχανοι πίνουν το αίμα της εργατιάς”.Αφανίσαμε λοιπόν την βιομηχανία και μαζί της 400.000 θέσεις εργασίας αλλά ως κοινωνία δείχνουμε να είμαστε ευχαριστημένοι που ξεμπερδέψαμε με αυτόν τον “οικονομικό βούρκο”.Συνεπώς ως κοινωνία δεν έχουμε και λόγο να διαμαρτυρηθούμε όταν δεν βλέπουμε ούτε σχέδια ούτε στόχους βιομηχανικής ανάπτυξης.Μας αρκούν κάποιες πολιτικές φανφάρες για κίνητρα και ευνοϊκά μέτρα που ουδέποτε γίνονται πράξη.Και γιατί να γίνουν πράξη αφού, κουραστήκαμε μεν ως κυβέρνηση, αλλά πετύχαμε να μην μας ζητάει κανείς να ανοίξουμε τα σύνορα για ιδιώτες επενδυτές.Άλλωστε και η Ευρώπη μας έχει ήδη διαγράψει από τον οικονομικό της χάρτη ως βιομηχανικό μέλος.Υπάρχει έστω και μία κοινωνική ομάδα που έχει αντίθετη γνώμη;Έχετε δει έστω και ένα συλλαλητήριο ή έστω μια εκδήλωση διαμαρτυρίας για την αποβιομηχάνιση της χώρας εκτός από τις οργανωμένες και σκόπιμες υβριστικές αντιδράσεις ενάντια σ