ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ… Έντεκα χρόνια «μετά»..

Γράφει ο Δημήτρης Κραουνάκης

Φωτογραφίες από το αρχείο του.

Αν και πριν ένα χρόνο έλεγα ότι «ξόφλησα» τους.. «λογαριασμούς» μου με την Κατερίνα Βασιλάκου – γράφοντας με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατο της, καυτηριάζοντας μάλιστα την συμπεριφορά των νέων υπευθύνων του θεάτρου της, που έσβησαν το όνομα της από την πρόσοψη του, νομίζοντας ότι έτσι μπορούν να σβήσουν και την 40χρονη προσφορά της στο θέατρο – τώρα που πλησιάζει

η 11η επέτειος από τον θάνατο της [4-7-2001] δεν μου πάει η καρδιά να μην την θυμηθώ, να μην γράψω για εκείνη δυο λόγια και ας βρίσκομαι στα Γιάννενα για την συναυλία-αφιέρωμα στη μνήμη του μεγάλου Ηπειρώτη κλαρινίστα Τάσου Χαλκιά..

Μαζί με την Κατερίνα πέρασα τα τελευταία οκτώ χρόνια της.

Tέσσερα χρόνια πριν την γνωριμία μας είχε χάσει τον επί 23 χρόνια σύντροφο της και συνοδοιπόρο της στο θέατρο, τον ηθοποιό Θανάση Μυλωνά, στα 51 του χρόνια.. Κάποιοι «επιτήδειοι» προσπάθησαν να σταθούν δίπλα της τα επόμενα χρόνια τάχα για να καλύψουν το επαγγελματικό «κενό» που άφησε ο Θανάσης.. Μόνο νέες συμφορές της έφεραν..

Παλεύοντας με νύχια και με δόντια τo 1992 η Κατερίνα κατάφερε να φτιάξει το θέατρο «Πανελλήνιον» στην Λεωφ. Συγγρού και πάλι όμως κάποιοι που ήταν δίπλα της δεν φρόντισαν να την προστατέψουν από κακοτοπιές.. Από νόμους που υπήρχαν και εκείνη δεν τους ήξερε…

Η Κατερίνα ήταν μόνο για την σκηνή.. Να παίζει ρόλους να χάνεται μέσα σε αυτούς. Εκεί ήταν ο κόσμος της.. Επάνω στην σκηνή πέρναγε τις γιορτές των Χριστουγέννων, του Πάσχα, την γιορτή της, τα γενέθλια της, τις χαρές και τις λύπες της..Δεν είχε άλλη ζωή.. Εκεί, στο σανίδι όλα!…

Δυο χρόνια πριν της «αρπάξουν» εκείνο το θέατρο ένας κοινός φίλος με γνώρισε στην Κατερίνα. Ηθελε ένα άνθρωπο να αναλάβει την διεύθυνση του θεάτρου της.

Όταν την πρώτο συνάντησα με κέρδισε αμέσως με το πάθος που μίλαγε, μ εκείνα τα λαμπερά μάτια της που έδειχναν την μεγάλη αγάπη της για το θέατρο..

Θα σας πω την αλήθεια. Πήγα σ εκείνο το πρώτο ραντεβού με μισή καρδιά.. Ποτέ δεν την «πήγαινα»..Δεν μου άρεσαν εκείνες οι ταινίες μελό που είχε κάνει με τον Νίκο Ξανθόπουλο..Δεν ήταν από τους ηθοποιούς που αγαπούσα..

Με κέρδισε όμως αμέσως και βέβαια στα χρόνια που ακολούθησαν βλέποντας της να παίζει επάνω στην σκηνή, να μεταμορφώνεται στο ίδιο έργο – πχ στην «Δόνα Ροζίτα» που ανεβάσαμε στο Ηρώδειο το 1996 – από ανέμελο κοριτσόπουλο στην πρώτη πράξη, σε γριά στερημένη γεροντοκόρη στο φινάλε του έργου, κατάλαβα πόσο μεγάλη ηθοποιός ήταν , πόσο «βάρος» είχε επάνω στην σκηνή αυτή η μικροσκοπική γυναίκα. «Βάρος» που δυστυχώς βλέπουμε σπάνια στους σημερινούς ηθοποιούς – τάχα πρωταγωνιστές- που βγαίνουν στην σκηνή και εκείνη φυσικά τους.. «καταπίνει»!..

Κατάλαβα σ εκείνο το πρώτο ραντεβού πόσο «πνιγμένη» ήταν η Κατερίνα με τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει με το νέο της θέατρο και πόσο ανάγκη είχε ένα άνθρωπο να σταθεί στο πλευρό της .Εβγαινα τότε και εγώ από μια μεγάλη περιπέτεια με την οργάνωση μιας συναυλίας που κάποιοι ήθ