…και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ’ ιδίαν εκάγχασαν- ακριβώς όπως αι Αθήναι.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ(23/10/1925)ΑΡΧΑΙΑ ΒΙΑ ΠΡΟΓΟΝΙΚΗ Στίχοι: Αγαθή ΔημητρούκαΜουσική: Μάνος ΧατζιδάκιςΠρώτη εκτέλεση: Έλλη Πασπαλά & Ηλίας Λιούγκος ( Ντουέτο ) Ουραγοί μιας ιδέας πληρωμένηςουρανοί μιας ημέρας πληγωμένηςκυνηγήσαμε λάφυρα και τρόπαιακαι τρυγήσαμε πάθη αποτρόπαια. Ω ελπίδες ασπίδες ανθρώπων τυφλώνω ελπίδες λεπίδες προσώπων διπλώνπώς γινόμαστε ευθύς σαν μας πιάνει η δειλίαγια τα όρνεα της γης φονικά εργαλεία. Ω ελπίδες τυφλών ω ασπίδες δειλώνω ρυτίδες τρελών. Ζηλωτές μισθοφόροι μαύρης βίαςσταυρωτές λογχοφόροι σάρκας Θείας λανθασμένες κινήσεις πάλι κάνουμετο στερνό μας παιχνίδι τώρα χάνουμε.http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=17541 ΕΛΛΑΔΟΓΡΑΦΙΑΣτίχοι: Νίκος ΓκάτσοςΜουσική: Μάνος ΧατζιδάκιςΠρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυόςεκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησανεις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοίτων Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργίατου λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούςεμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος. Επίσκοποι και προεστοίκατακτητές και στρατηλάτεςεπαναστάτες και αστοίτης ιστορίας οι πελάτες. Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικάφύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδοςπόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου,εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώναςκατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως,αλλ’ αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέρανδοκιμασίαντου γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης, αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασανδι’ ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της περιδεούς ανθρωπότητος. Στο Σούλι και στην Αλαμάνακάναμε φως τη συμφοράθα μας θυμούνται τάχα μάνακαμμιά φορά; Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας,ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αιΑθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν ναπροετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους.Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή καιοι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικώνορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν τηνΑχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας.Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ’ ιδίαν εκάγχασαν- ακριβώς όπωςαι Αθήναι. Χτυπάτε της οργής προφήτεςκαμπάνα στην Καισιαριανήνά ‘ρθουν απόψε οι Διστομίτεςνά ‘ρθουν κι οι Καλαβρυτινοίμε σπαραγμό κι απελπισίαγια τη χαμένη τους θυσία. Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω;Ουδείς δύν