Η «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΙΕΝΝΗΣ»

Γράφει ο Δρ. Ηλίας ΚαλλιώραςΈνα ακόμη καινούργιο σχέδιο για την «βελούδινη» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους φαίνεται ότι συζητείται ανάμεσα στις Βρυξέλλες και την Φραγκφούρτη.  Όπως αποκάλυψε αρχικά το πρακτορείο Bloomberg, ο κωδικός του σχεδίου είναι «πρωτοβουλία της Βιέννης». Η αναζητούμενη λύση, που θα επιτρέψει και την εκταμίευση της περιβόητης 5ης δόσης του δανείου, ύψους 12 δισ. ευρώ, από την Τρόικα, βασίζεται σε κάποιο βαθμό στην λεγόμενη «πρωτοβουλία της Βιέννης». Σύμφωνα με την ιδέα ή το σχέδιο αυτό, οι δανειστές/πιστωτές της Ελλάδας θα δεσμευτούν να ανανεώσουν, με δική τους πρωτοβουλία, τα ομόλογά τους, όταν αυτά λήξουν. Με μια φράση, δηλαδή, εδώ πρόκειται για οικειοθελή επιμήκυνση της λήξης των ομολόγων: κάνοντας αντικατάσταση των τίτλων που λήγουν το προσεχές διάστημα, με άλλους αντίστοιχους τίτλους μεγαλύτερης χρονικής διάρκειας.Επιπροσθέτως, ας μην μας διαφεύγει το γεγονός ότι ήδη η Ελλάδα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει από καιρό. Τυπικά, η «βελούδινη» πραγματική χρεωκοπία θα έρθει, μεν, αλλά όχι και τόσο σύντομα, δε. Φαίνεται ότι έχουμε ακόμη αρκετό δρόμο. Η πρωτοβουλία της Βιέννης δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ορόσημο απλής δημοσιονομικής ανακούφισης, στην δραματική και ιστορική διαδρομή του ελληνικού χρέους. Πρέπει πρώτα και πάνω από όλα να «προστατευτούν», στον μέγιστο δυνατό βαθμό, οι πιστωτές/δανειστές μας. Όσο οι τράπεζες και οι τραπεζίτες έχουν αυτή την αφύσικη διεθνική επιρροή και «δολοφονική» τους αναλγησία, όσο η Αμερική θέλει παντοιοτρόπως να «διαλύσει» το άλλο ισχυρό παγκόσμιο νόμισμα, το ευρώ, τόσο ο νομισματικός και ο τραπεζικός «πόλεμος» θα γίνεται πιο σφοδρός, χωρίς κανένα ίχνος από οίκτο.Το εν λόγω σχέδιο «α λα Βιέννη» είχε εφαρμοσθεί, ανάμεσα στ’ άλλα, στις περιπτώσεις της Ουγγαρίας, της Σερβίας, της Λετονίας και της Ρουμανίας, το 2009, από το ΔΝΤ. Τότε, οι μεγαλύτερες πιστώτριες τράπεζες (πχ., Societe Generale, UniCredit, Raiffeisen), δεσμεύθηκαν δημοσίως ότι θα κρατήσουν εθελοντικά την πιστωτική τους έκθεση «ανοιχτή», στις εν λόγω χώρες, παρέχοντας νέα δάνεια, μέσω ομολόγων. Όμως τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν είναι οι ίδιες με την χώρα μας. Ερωτώ, λόγου χάρη: πρώτον, μπορεί να ελπίζουμε σε κάτι το σπουδαίο, ή την όποια διάσωσή μας, όταν σήμερα χρωστάμε περίπου 350 δισ. ευρώ από τα οποία τα 210 δισ. ευρώ (κατά προσέγγιση) πήγαν για πληρωμή τόκων παλαιών δανείων; Δεύτερον, μπορεί να προσδοκούμε σε κάτι το θετικό, όταν ξοδεύουμε 75 δισ. ευρώ και εισπράττουμε, ταυτόχρονα, 50 δισ. ευρώ, κατ’ έτος; Τρίτον, μπορεί να προσμένουμε σε κάτι το καλό, όταν εισάγουμε 45 δισ. ευρώ (σε αγαθά και υπηρεσίες) και εξάγουμε περίπου 15 δισ. ευρώ;Πέραν όλων τούτων, η πολιτική θέση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι πάγια: να εξετασθούν όλες οι δυνατότητες αναμόρφωσης του ελληνικού χρέους, με την συναίνεση των πιστωτών και υπό τον όρο ότι η όποια λύση – εν τέλει – προταθεί δεν θα αποτελεί «πιστωτικό γεγονός». Υπέρ αυτής της πρότασης-λύσης κατ’ αρχήν τάχθηκε ο Επίτροπος κ. Όλι Ρεν, όπως και οι αξιωματούχοι της ΕΚΤ, κκ. Γκονζάλες-Παράμ