Η παλιά διαμάχη “αριστερά-δεξιά” της ελληνικής κοινωνίας, έχει μεταφερθεί στην συγκέντρωση του Λευκού Πύργου, η οποία έχει χάσει σχεδόν τον δρόμο της

Το κύριο σύνθημα των συγκεντρώσεων είναι “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”. Που πάει να πει πως η κοινωνία μας, όπως και άλλες κοινωνίες στον δυτικό κόσμο, έχουν αρχίσει και συνειδητοποιούν πως το παρόν σύστημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Είναι δημοκρατία μόνο στα λόγια.Στις συνελεύσεις των συγκεντρώσεων όμως όλο και σπανίζουν ομιλητές και αναφορές που να έχουν θέμα τους την δημοκρατία. Οι συνελεύσεις δεν επιμένουν στο αίτημα “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα” στον βαθμό και στην ένταση που θα έπρεπε.Ούτε αναλύουν, ούτε αντιπαραβάλλουν την “κοινοβουλευτική δημοκρατία” προς την άμεση δημοκρατία.Ποια είναι τα “τεχνικά χαρακτηριστικά” των δύο;Ποια η ιστορική τους διαδρομή;Ποια τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα;Γιατί φτάσαμε να ζητάμε άμεση δημοκρατία αφού έχουμε “δημοκρατία”;Γιατί δεν καλούμε κόμματα, πολιτικές ομάδες, σωματεία κλπ να εφαρμόσουν άμεση δημοκρατία εσωτερικά;Γιατί δεν καταγγέλουμε ανοιχτά πως η αντιπροσωπευτική “δημοκρατία” είναι ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ νέτη-σκέτη κι ας την εφαρμόζει εσωτερικά και ο πιο προοδευτικός πολιτικός οργανισμός;Εχουμε πάρει έναν άλλον δρόμο στις συγκεντρώσεις. Τουλάχιστον στην συγκέντρωση του Λευκού Πύργου. Συζητάμε ΚΥΡΙΩΣ την οικονομική πλευρά. Ρίχνουμε και καλώς, αναθέματα στον καπιταλισμό και τις τακτικές του. Αλλά είναι σχεδόν το μόνο που κάνουμε. Εχουμε δώσει υπερβολικό χρώμα στις συγκεντρώσεις, και μάλιστα κόκκινο χρώμα, πράγμα που ξεχνάμε πως δεν αντιστοιχεί ακριβώς στην κοινωνία. Δεν είναι όλοι οι πολίτες αριστεροί φυσικά. Και όσοι ΔΕΝ είναι αριστεροί, δεν είναι αναγκαστικά υπέρ της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας.Και δεν συζητάμε πια στις συγκεντρώσεις το μοναδικό αίτημα το οποίο θα επέτρεπε να δημιουργηθεί πολιτική συμμαχία με το μεγαλύτερο μέρος των λαϊκών στρωμάτων: την γνήσια δημοκρατία.Εχουμε πλέον μπει στις συνελεύσεις σε ένα είδος επαναστατικού λόγου που θυμίζει πολύ τον αριστερό λόγο των ομάδων και των κινήσεων στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Κυρίως φατικός λόγος (για να λέμε δηλαδή), με πολλές επαναστατικές και αριστερές κορώνες και διεκδικήσεις, που όμως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ.Και έτσι δεν καταφέρνει η συγκέντρωση και ο λόγος της, να συνάψει πολιτική συμμαχία με το μεγάλο μέρος του λαού, που έφτασε ως το κρίσιμο σημείο να αντιληφθεί πως αυτό που του λείπει για να ορίσει την ζωή και την μοίρα του είναι η δημοκρατία.Η γενική μας συνέλευση “ορίζει την ζωή και την μοίρα μας” από τώρα. Με έναν σχεδόν αφελή και παιδικό τρόπο. Παίρνοντας αποφάσεις επί αποφάσεων. Και παραβλέποντας το ουσιώδες: την δημοκρατία.Αυτή μας η στάση θα διώξει τους πολίτες που ήρθαν σε αναζήτηση του “Πραγματική Δημοκρατία Τώρα”, και δεν θα φέρει άλλους καινούριους. Ενώ υπάρχει εκεί έξω όλη αυτή η τεράστια δεξαμενή της “αποχής”, που με την στάση της αμφισβητεί το σύστημα συνολικά, και μας περιμένει να ενωθούμε μαζί της προς την δημοκρατία.Αν όλο αυτό, στην περίπτωση των συγκεντρώσεών μας, κινείται από κάπου οργανωμένα, επιχειρώντας με τη μια ή την άλλη μέθοδο το ξεφούσκωμα δια της χειραγώγησης δεν μπορεί να το πει κανείς με σιγουριά.Αυτό που πάντω